Vikan - 30.11.1999, Blaðsíða 57

hann nema grípa til ein-
hverra andstyggilegra með-
ala sem ég veit ekki hvort
eru réttlætanleg.
hvað ég líti vel út og spurt
hvernig ég hafi það. Ég
svara litlu sem engu og er
mjög kuldaleg en það virðist
Hann fylgist alltaf með mér og ég hef stund-
um á tílfinningunni að ég sé hundelt
Ég veit að hann fylgist alltaf
með mér og ég hef stundum
á tilfinningunni að ég sé
hundelt. Það er óumræði-
lega óþægilegt. Það eru
mörg ár síðan ég varð fyrst
vör við þetta og mér brá
mikið. Ég hafði hitt hann
nokkrum sinnum á ólíkleg-
ustu stöðum, í búðum og á
bensínstöð svo eitthvað sé
nefnt. Ég veit núna að það
var undirbúið. Við heilsuð-
umst og það var svo sem
ekkert slæmt. Það var ekki
fyrr en seinna að ég skildi að
hann fylgdist með mér, en
þá varð ég vör við að hann
hafði lagt bílnum sínum ná-
lægt húsinu mínu þegar ég
var að leggja af stað í vinn-
una einn morguninn. Hann
sat bara þarna í bílnum og
fylgdist með mér en ég ók
burt með hjartslátt. Ég
reyndi að hugsa að kannski
hefði hann átt eitthvert er-
indi þarna í götuna, en sú
veika von brást því daginn
eftir hitti ég hann „af tilvilj-
un“ fyrir framan vinnustað
minn. Ég spurði hvort hann
hefði verið í götunni minni
daginn áður, en hann varð
eitt spurningamerki og kvað
nei við. Ég veit samt betur,
ég þekki bæði hann og bíl-
inn hans.
Eftir þetta sá ég hann ekki
um nokkurn tíma en þetta
byrjaði aftur nokkru seinna.
Ég fór að taka eftir honum
nálægt mér og nokkrum
sinnum hefur hann komið
og heilsað mér ósköp kurt-
eislega og sagt að það væri
gaman að sjá mig, talað um
gert. Ég þekki hann nógu
vel til að vita að það þýðir
ekkert að tala við hann,
honum finnst þetta allt í lagi
og auk þess er hann einn af
þeim sem er fullur þrá-
athuga hvort hann mundi
hætta ef hún ásakaði hann.
En ekkert af þessu hef ég
gert. Mér finnst ég eiginlega
ekki hafa rétt til þess að
hefna mín. Ég hef það á til-
ekki skipta hann neinu máli.
Hann bara kveður eins og
ekkert hafi í skorist en ég
stend eftir með óbragð í
munninum.
Mér er farið að líða illa yfir
þessu, ég er að fá eins konar
ofsóknarbrjálæði. Ég hef
margoft séð bílinn hans fyrir
utan húsið hjá mér. Ég þoli
varla að sjá bíl eins og hans
nálægt mér lengur, þá fæ ég
einhvers konar kvíðasting
þangað til ég er viss um að
það sé ekki hann. Mér finnst
ég vera ofsótt af þessum
manni þótt hann sýni mér
ekkert annað en fyllstu kurt-
eisi þegar við hittumst.
Það er í raun lítið sem ég get
hyggju og virðist ekki geta
slitið sig frá hugsunum sem
einu sinni hafa tekið sér ból-
festu hjá honum.
Ekki þýðir að kæra mann-
inn, það gengur ekki fyrir
konur að fá vernd í alvar-
legri málum en þessu og ég
veit ekki einu sinni hvort ég
hef eitthvað að kæra, því
það er kannski ekki hægt að
banna manninum að vera á
þeim slóðum sem ég er.
Stundum fyllist ég kvíða,
stundum verð ég svo reið að
mig langar til að fara út og
berja hann og mér hefur
meira að segja dottið í hug
að hringja í konuna hans og
segja henni frá þessu til að
finningunni að hann sé veik-
ur og ekki á ég neitt sökótt
við konuna hans.
Mér líður sífellt verr og verr
yfir þessu. Kannski endar
þetta með því að ég verð að
leita mér geðhjálpar vegna
þess að bilaður maður elti
mig á röndum. Ég veit bara
að þessi áreitni saxar á þol-
inmæði mína og sálarró.
Lesandi segir
Jóhönnu
Harðardóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni meö
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er velkom-
iö aö skrifa eöa hringja til okk-
ar. Viö gætum fyllstu nafnleyndar.
Ilciniilisf'angiö cr: Vikan
- „Lífsreynsliisafja1*, Scljavcgur 2,
101 Kcykjavík,
Nctfang: vikan@lrodi.is