Vikan - 09.05.2000, Blaðsíða 12

að var kominn tími til að okk-
ar ágæta samband bæri ávöxt
og bæði erum við barnelsk að
auki, segir Kristinn og brosir
til Hildar sinnar. „En þessi af-
stæða tímaspurning var alltaf
að þvælast fyrir. Svo uppgötv-
aði ég skyndilega að ef ekki
yrði látið til skarar skríða þá
yrði ég þrítugur án þess að
vera orðinn faðir og við þeirri
tilhugsun hryllti mig. Þetta
tókst, rétt slapp fyrir horn og
þar að auki fengum við telpu,
eins og ég hafði óskað mér.
Það er annars gaman að velta
því fyrir sér að hér á Islandi
aði mig að bæta við mig öðru
suður-evrópsku tungumáli og
þar eð ég hafði verið eitt sum-
ar sem au pair á Norður-ítal-
íu var áhuginn á því landi fyr-
ir hendi. Ekki sakaði heldur
að varla finnst heppilegri
staður en Róm til að læra
listasögu.“ Kristinn, sem var
skiptinemi í Bandaríkjunum,
segist fyrst hafa horft þang-
að til náms en fljótlega hafi þó
Suður-Evrópa tekið völdin.
„Helst langaði mig í nám til
Spánar, þar sem ég hafði dval-
ið um tíma hjá Hildi og lært
svolítið í spænsku. En þar leit
lega gert mann brjálaðan.“
„Já, við lentum í alls kyns ves-
eni en engu svo alvarlegu að
við getum ekki hlegið dátt að
því núna,“ bætir Kristinn við.
Þau segja að fljótlega hafi
þeim þó tekist að aðlagast
hinu rómverska mynstri,
enda þýði ekkert annað en að
setja sig í viðeigandi stelling-
ar ætli maður að dvelja í öðru
landi. Þar að auki hafi svo
margt annað jákvætt tekið yf-
irhöndina. „Róm hafði strax
einhver alveg sérstök áhrif á
mig“ segir Kristinn. „Eg er
hreinlega gagntekinn af borg-
teljumst við svona heldur
með seinni skipunum með
fyrsta barn en á Ítalíu erum
við fremur í yngri kantinum.
Þar giftist fólk tiltölulega
seint, fer ekki að huga að
barneignum fyrr en hátt á fer-
tugsaldri og lætur eitt barn
duga“. Það síðastnefnda segj-
ast þau Kristinn og Hildur þó
ekki vilja taka sér til eftir-
breytni, megi þau einhverju
um það ráða.
Huerdagslegir hlutir uerða
að sirkus
Það er ekki ýkja algengt að
íslendingar sæki til náms á
Ítalíu. Hvers vegna Róma-
borg varð fyrir valinu hjá
þeim svarar Hildur fyrst: „Eg
hef alltaf verið heilluð af Suð-
ur-Evrópu og menningu
þeirra landa. Eg hafði kynnst
suður-amerískri menningu
þegar ég var skiptinemi í
Bólivíu og síðar var ég einn
vetur í Malaga á Spáni, sem
Erasmus-nemi við háskólann
þar. Eftir BA í spænsku lang-
ekki vel út með skóla svo
Róm var næsti kostur. Ég
áleit það ekki svo slæmt þar
sem Italir eiga sér langa og
ríka kvikmyndahefð þótt
kvikmyndagerð hafi verið í
nokkurri lægð síðustu árin.
Margir kvikmyndaleikstjórar
þeirra hafa hins vegar gert
það gott á alþjóðlegum vett-
vangi.“
Þau segja fyrstu mánuðina
í Rómaborg hafa verið erfiða
en því hafi þau svosem átt von
á. Róm tilheyri fremur suður-
hluta landsins en norðurhlut-
anum hvað lífshætti og
þankagang varði og því gangi
hlutirnir talsvert mikið öðru-
vísi fyrir sig en við eigum að
venjast. „Litlir hversdagsleg-
ir hlutir sem taka engan tíma
hér heima geta orðið að
meiriháttar sirkus þarna úti“
segir Hildur. „Og það eitt að
bíða í klukkutíma í loftlausu
pósthúsi til að borga reikn-
inga, þar sem aðeins tveir
starfsmenn af tíu eru mættir
í vinnuna sína, getur auðveld-
inni; sögu hennar í fortíð og
nútíð, byggingum, list og
mannlífi. Þessi borg verður
mín stúdía næstu árin. Ég var
svo heppinn að skólinn minn
var í miðborginni og gerði ég
mér far um að kynnast henni
eins vel og ég gat, gekk aldrei
sömu göluna ef um aðrar var
að ræða sem ég hafði ekki
áður gengið og leit inn í allar
kirkjur, húsasund og port sem
á vegi mínum urðu. Én þó ég
þykist þekkja borgina vel þá
er svo ótalmargt sem ég á þar
órannsakað og því þarf ég
lengri tíma.“ Hildur segir
eitthvað ekta og ósvikið við
Róm, „eitthvað sem ég hef
hvergi annars staðar fundið.
Ólíkustu hlutir dafna þar í
sátt og samlyndi; leifar hins
forna Rómaríkis með vatns-
leiðslur, sigurboga og hring-
leikjahús, miðaldakirkjur og
endurreisnar- og barokkhall-
ir, að ógleymdum öllum
myndverkunum. Róm er ekki
bara gamlar rústir hún er lif-
andi nútímaborg. Hún er auð-
vitað skítug og kaótísk og um-
ferðin getur gert hvern mann
vitlausan, en kannski er það
einmitt þessi blanda sem ger-
ir borgina svo heillandi. Éða
kannski þarf maður bara að
vera pínulítið geggjaður til að
geta búið á slíkum stað.
Stundum finnur maður hins
vegar alls ekki fyrir því að
Róm sé einhver stórborg, til
dæmis í hverfinu okkar þar
sem maður stoppar og spjall-
ar við nágrannana og allir
þekkja alla, rétt eins og hér í
Neskaupstað.“
Það virðist lítill vafi á því að
þau Hildur og Kristinn
fari aftur til Rómar. Þau
eiga svo óendanlega
margt eftir þar í borg, fyr-
ir utan það að ferðast
meira um landið. Svo viss
voru þau raunar um end-
urkomu til Rómar að þau
fengu Ieyfi til að fram-
leigja íbúðina sína þar.
Auk þess á Hildur eftir að
klára sinn skóla og Krist-
inn að hefja nýtt nám, því
eins og hann segir: „Það
að fara úr heimspeki yfir í
kvikmyndir má líkja við að
fara úr öskunni í eldinn,
svona í praktískum skilningi.
Því hlýt ég að enda á því að
setja svona einhvern bissníss
inn í þetta - er að hugsa um
nám á viðskiptasviði, MBA.“
Litla dóttirin verður orðin
ársgömul þegar þetta verður
og þó ekki séu dagheimilin á
hverju strái í Róm þá óttast
foreldrarnir ekki að hún þurfi
að fara á vergang. „Það er
mikið um eldri konur sem eru
orðnar einar í Róm eins og
annars staðar, börn og barna-
börn kannski víðs fjarri, og
þannig ætti til dæmis að vera
hægt að fá ítalska „ömmu“ til
að koma heim og gæta barns-
ins þá nokkra tíma á dag sem
við bæði þyrftum að mæta í
skólann“ segir Hildur. „Já, já,
þetta hlýtur að bjargast, ann-
að eins hefur nú gerst hjá
fólki“ bætir stoltur nýbakað-
ur faðirinn við. Um leið
rumskar sú litla og blaðamað-
ur fær ekki frekari athygli...
12
Vikan