Vikan - 09.05.2000, Blaðsíða 19

Ungur lögfræðinemi bjó í
litlu herbergi á Gamla-Garði.
Hann hafði boðið unnustu
sinni, 19 ára gamalli, í heim-
sókn til sín. Hún mætti á til-
settum tíma en unnusti henn-
ar var ekki á svæðinu. Hún
beið lengi eftir honum. Eftir
tæpan hálftíma stóð hún upp
og var með tárin í augunum
því hún hélt að hann hefði
gleymt stefnumótinu. Allt í
einu opnaðist hurð á efri skáp
í herberginu og út valt lög-
fræðineminn máttlaus af
hlátri. Ungu stúlkunni var
ekki skemmt. Hún fór að
gráta og fleygði trúlofunar-
hringnum í þennan rudda.
Þau sættust reyndar heilum
sáttum og hann endaði sem
fyrrverandi eiginmaður
hennar mörgum árum síðar.
Til lukku með líkið
Stundum er hægt að breyta
hlátri í grát eins og sannaðist
á óheppna manninum sem
mismælti sig illilega. Hann
var að sækja börn sín heim til
móðursystur þeirra. Móður-
systirin, sem var orðin fyrr-
verandi mágkona hans, hafði
misst manninn sinn í slysi og
voru ættingjar hennar og vin-
ir hjá henni í erfisdrykkju og
þar á meðal fyrrverandi eig-
inkona mannsins. Honum
fannst ekki við hæfi að flauta
fyrir utan húsið, heldur bank-
aði á dyrnar og spurði eftir
mágkonunni fyrrverandi til
að votta henni samúð sína.
Þegar hún kom til dyra, grát-
bólgin og alvarleg í bragði,
sagði hann: „Eg óska þér
hjartanlega til hamingju,
Vigdís mín.“ Vigdís þakkaði
honum fyrir og hann kvaddi
og fór ásamt börnum sínum.
Vigdís kallaði á systur sína,
fyrrum eiginkonu mannsins,
og bað hana að tala við sig
inni á baðherbergi. Systirin
hljóp til því henni fannst
Vigdís svo undarleg á svip-
inn. Henni brá því ekki lít-
ið í brún þegar Vigdís var
farin að skellihlæja og
stundi upp úr sér því sem
maðurinn sagði. Þær systur
hafa alltaf þótt hlátur-
mildar og þurftu ekki
meira til en þetta. Þær
neyddust til að troða
handklæði upp í sig til að
ekki heyrðist frá þeim
hlátur. Vigdís sagði síð-
ar að þessi mismæli
hefðu bjargað deginum.
Henni leið miklu betur
eftir allan hláturinn.
Beinbrotinn, marinn
og blár
Þótt kringumstæðurn-
ar séu erfiðar er alltaf
tími til að lauma góðum
húmor að. Lögmaður
nokkur var fluttur
stórslasaður á sjúkrahús.
Þegar nýbúið var að gera
að sárum hans kom fal-
leg hjúkrunarkona til
hans í þeim erindagjörð-
um að taka af honum
skýrslu. Ein fyrsta spurn-
ingin var svohljóðandi:
„Ertu kvæntur?"
„Ha, já reyndar, en ég slas-
aðist svona í umferðarslysi,"
svaraði maðurinn grafalvar-
legur á svip. Hjúkrunarkon-
unni var ekki skemmt.
Hjartans mál
Margir eru ógurlega við-
kvæmir fyrir húmor sem teng-
ist sjúkdómum eða fötlun.
Þeir viðkvæmu eru frekar
þeir sem eru fullfrískir og
segjast bera hag hinna fyrir
brjósti. Þó hefur fatlað fólk
sagt að það sé réttur þeirra,
eins og annarra, að það sé
gert grín að þeim.
Eftirfarandi símtal átti sér
Katrín Fjeldsted, al-
bingiskona og læknlr
„Ég veit ekkert skemmti-
legra en aö umgangastfólk
og hef átt því láni að fagna
aö hafa skemmtilegt fólk ná-
lægt mér. Ég er fremur hlát-
urmild og veit ekkert betra en
hressileg hlátrasköll. Mörg
slík hlátursköst eru mér
minnisstæð en ég vil nefna
tvö. Hið fyrra átti sér stað í
Borgarnesi snemma árs
1982 þegar væntanlegur
borgarstjórnarflokkur sjálf-
stæðismanna var að undirbúa
borgarstjórnarkosningar
komandi vors. Þar fór fyrirlið-
inn, Davíð Oddsson, svo á
kostum í bundnu máli og
óbundnu að ég hló samfleytt í
einn eða tvo tíma. Annað hressilegt hláturskast varð þegar ég fyrir nokkrum
árum gróf upp dagbókina mína frá því í Miðbæjarskólanum en þar var lýst því
sem var að gerast á 14-15 ára aldrinum. Ég hafði ekki séð bókina [ áratugi. Þá
hringdi ég í Soffíu Jónsdóttur, vinkonu mína, til þess að lesa fyrir hana það sem
þar hafði verið skráð, enda kom Sossa þar víða við sögu. Ég er viss um að hlát-
ursköst lengja ævi manns marktækt og hvet til þess að sem flestir finni sér at-
vik til að hlæja að. Hláturinn lengir nefnilega lífið.“
stað fyrir nokkrum vikum.
Það segir margt um viðhorf
fólks til húmors.
Símastúlka: „Hjartavernd,
góðan dag.“
Kona: „Góðan dag, ég þarf
að panta tíma í afkomenda-
rannsókn hjá ykkur. Ég fékk
nýlega bréf frá ykkur varð-
andi það.“
Símastúlka: „Einmitt, er mik-
ið um hjartasjúklinga í ættinni
þinni?“
Kona: „Nei, ég
get nú ekki sagt
það. Kannski
einn eða tveir,
hinir eru allir
dauðir.“
Símastúlkunni fannst sér
gróflega misboðið með þessu
og sagði að maður gerði ekki
grín að svona löguðu. Konan
var að hugsa um að biðjast af-
sökunar og segjast ekki hafa
vitað að þetta væri henni
svona mikið „hjartans" mál en
fannst nóg komið. Hún taldi
sig vera að svara út í hött en
ekki að gera grín að hjarta-
sjúklingum.
Anna Úlafsdóttir Björnsson sagnfræðingur
„Alls konar fjarstæðukenndir (absúrd) hlutir koma mér til
að hlæja. Sögur sem kenndar eru við „Shaggy dog“ eru í
uppáhaldi og ég græt af hlátri á góðum fjarstæðuleikritum,
Þjófar, lík og falar konur eftir Dario Fo með Gísla Halldórs-
syni er sennilega það fyndnasta sem ég hef séð. Fyrir þá
sem ekki þekkja „Shaggy dog“ sögur er kannski best að
vitna í eina stutta:
Maður nokkur var á gangi með tannbursta í bandi. Hann
mætti geðlækninum sínum sem var kurteis maður og sagði:
- Ég sé að þú ert úti að ganga með hundinn þinn.
- Hund? sagði maðurinn, sérðu ekki að ég er með tann-
bursta?
Þeir gengu smáspöl áfram og síðan sagði maðurinn við
tannburstann:
-Þarna plötuðum við hann, Snati minn!“
Vikan
19