Vikan - 09.05.2000, Blaðsíða 56

imistmwiMSBMmm
Hjónabandið mun lifa áföllin af
Það uar mér áfall þegar
Gísli sló mig í fyrsta sinn.
Ég stirðnaði upp ng stóð
bara með iiönd á kinn og
starði á hann. Það tók mig
smástund að ána mig á
hvað hafði gerst. Mér
fannst líða heil eilífð en
eflaust voru hað ekki
nema nokkrar sekúndur.
Nokkru áður en höggið
reið af höfðum við setið á
kaffihúsi og spjallað í ró-
legheitum. Hann viður-
kenndi fyrir mér nokkuð
sem varðaði fyrrverandi
eiginkonu hans, nokkuð
sem mér hótti á þeirri
stundu heilmikið mál. Ég
varð öskuill byrjaði að
æpa á hann en rauk síðan
út með látum. Hann kom á
eftir mér og öskraði á mig
að stoppa svo hann gæti
talað við mig. Ég virti
hann ekki viðlits. Hann
elti mig um allan miðbæ-
inn og eltingaleikurinn
barst loks inn á pósthús
bar sem hann náði að
króa mig af. Ég var svo
æst að ég heyrði ekkert af
bví sem hann sagði við
mig og skammaðist bara.
Hann missti stjórn á sér
og slé mig utan undir.
Þegar ég hafði jafnað
mig örlítið rauk ég í
burtu frá honum. Við
bjuggum erlendis á
þessum tíma og ég hljóp beint
á næstu lestarstöð. Lestin mín
var einmitt að renna inn á
brautarstöðina þegar ég kom
en Gísli sem kom rétt á eftir
missti af lestinni. Ég fór með
lestinni inn í borgina og ráfaði
um án þess að vita hvað ég ætti
af mér að gera. Að lokum rak
kuldinn mig inn á kaffihús og
þar fór ég að hugsa málin af
meiri ró.
Þegar við Gísli byrjuðum að
vera saman var hann mjög
hreinskilinn við mig og sagði
mér allt um sjálfan sig. Ekki
bara góðu hlutina heldur þá
slæmu líka. Hann lagði mikla
áherslu á að við værum hrein-
skilin hvort við annað. Hann
sagðist ekki geta þolað að vera
kannski búinn að tengjast mér
sterkum böndum og komast
síðan að einhverjum leyndar-
málum úr fortíð minni sem
hann gæti ekki sætt sig við. Það
væri best að vita þessa hluti
strax.
Lygarnar hreytfu honum
í upphafi fannst mér þetta
ekki erfitt enda þekkti ég hann
ekki vel. Þegar ég fór að kynn-
ast honum betur gerði ég mér
grein fyrir hversu ólík við erum.
Hans siðferðiskennd er mun
sterkari en mín og hlutir sem
ég sagði honum frá og þótti
eðlilegir voru í hans huga svo
fjarri því að hann starði á mig
opinmynntur meðan frásögnin
varði. Marga hluti fannst mér
ekki vert að minnast á því þeir
voru svo ómerkilegir en fyrir
honunr voru þeir greinilega
mikið mál. Til að bæta gráu
ofan á svart er fortíð mín svo lit-
rík að ég hreinlega gleymdi fullt
af hlutum og mundi ekki eftir
þeim fyrr en mörgum mánuð-
um seinna. Ég laug að honum í
örfáum mikilvægum atriðum
vegna þess að ég var farin að
gera mér grein fyrir því hvað
vakti ógeð hjá honum og mér
var orðið svo mikilvægt að hon-
um líkaði við mig að ég gat ekki
hugsað mér að segja honum
slíka hluti. Ég vildi að hann
hefði gott álit á mér hvort sem
við værum saman eða ekki.
Ég sagði honum því að hann
vissi allt um mig og honum þótti
fortíð mín slæm en ekki alvond
þó hún að mörgu leyti bryti í
bága við ímynd hans af hinni
fullkomnu konu. Hann kvaðst
elska mig nóg til að geta eyði-
lagt þá ímynd og búið til nýja
sem sniðin væri eftir mér. Við
giftum okkur fljótlega eftir að
við kynntumst og vorum ham-
ingjusamari en við hefðum get-
að ímyndað okkur að við
nokkurn tímann yrðum. Með
tímanum fóru skuggar fortíðar
minnar að læðast aftan að okk-
ur.
Hann fékk hvert áfallið á fæt-
ur öðru þegar mjög slæmir hlut-
ir komu upp á yfirborðið. Hann
varð raunverulega veikur lík-
amlega og var mjög óhamingju-
samur. Honum fannst hann
fastur í sambandi með konu
sem hann kærði sig ekki um. Ég
átti erfitt líka en verst þótti mér
að horfa upp á hvernig þetta fór
með hann. Ég beinlínis horfði
á hamingjuna hverfa úr sál
hans. Við vorum því bæði í sár-
um þegar þetta atvik gerðist
sem ég sagði frá hér að ofan.
Hann gat ekki gleymt for-
tíð minni
Hann var að velta fyrir sér
hvort hann ætti að fara frá mér
eða halda áfram og sjá til hvort
honum tækist að fyrirgefa mér.
Hann mjög sár yfir því hvernig
ég hafði blekkt hann. Hann
þurfti að berjast við sjálfan sig
daglega bara til að geta verið
eðlilegur við mig. Rólegar góð-
ar stundir eins og við áttum á
kaffihúsinu voru því sjaldgæf-
ar og ég skil ekkert í sjálfri mér
að sleppa mér svona. Það að
hann skyldi elta mig og reyna að
tala við mig sýnir bara hversu
góður maður hann er. Auðvit-
að hefði hann bara átt að láta
mig fara. Ég átti kinnhestinn
því fyllilega skilið. Samt var það
ekki ég sem baðst afsökunar
heldur hann. Hann var alveg
miður sín yfir að hafa slegið
mig, sagðist aldrei hafa lagt
hendur á konu áður.
Hann hafði mikið á sig lagt
fyrir samband okkar og fyrir-
gefið mér marga slæma hluti.
Ég hafði því enga ástæðu til að
rengja hann og trúi því enn
þann dag í dag að ég sé fyrsta
konan sem hann leggur hend-
ur á. Margir mánuðir liðu án
þess að að nokkuð sérstakt bæri
til tíðinda. Við rifumst að vísu
oft en engin átök urðu. Að vísu
brutum við nokkra diska en ég
var ekki síðri en hann í þeim
leik. Atvik úr fortíð minni svifu
hins vegar oft fyrir hugskotsjón-
um hans og þá átti hann erfitt
með að vera nálægt mér, hvað
þá að snerta mig. Það var sama
hvað hann reyndi hann gat ekki
afmáð þær myndir úr huga sér.
Hann forðaðist mig að mestu
en þeir tímar komu að hann gat
gleymt og þá föðmuðum við
hvort annað, hlógum og sýnd-
um hvort öðru ástaratlot. Þar
kom að hann sló mig aftur og í
þetta sinn var það mun alvar-
lega hann hreinlega lamdi mig
og ég gerði ekkert til að koma
því af stað. Hann sló mig í and-
litið margoft, dró mig á hárinu
og sparkaði í mig í tvær klukku-
stundir samfleytt. Hann var
drukkinn þetta kvöld og sofn-
aði á endanum. Ég svaf ekki
mikið og vaknaði öll lemstruð
þótt ekki sæist mikið á mér.
Ætlum að njóta lítsins
hvort í sínu lagi
Hann var niðurbrotinn og
56
Vikan