Vikan - 09.05.2000, Blaðsíða 44

Gunnhildur Lily Magnúsdóttir þýddi.
HNEYKSLANLEGT BÖHIORB
^ S UF
Ertu svöng ?“
spurði Dirk þar
sem þau lágu
uppi í rúmi eftir
áköf ástaratlot.
„Nei, eiginlega ekki,“ sagði
Laura.
„Þú ert alveg galin,
veistu það ?“ sagði
Dirk. „Heldur þú virki-
lega að ég myndi líta
við annarri konu ef ég
get fengið þig.“
„Veistu, þetta er í
fyrsta skipti sem þú
hefur sagt eitthvað
svona við mig síðan...“
Hún fékk kökk í háls-
inn og augun fylltust af
tárum.
„Ekki gráta, elskan,“
sagði Dirk áhyggjufull-
ur. „Gerðu það fyrir
mig, ekki gráta,“ bætti hann
við og tók utan um hana.
„Ég elska þig,“ sagði hann.
„Þrátt fyrir allt sem hefur
gerst, elska ég þig enn. Þú
verður að trúa mér.“
„Þú ferð þá ekki frá mér
aftur, er það nokkuð?“ spurði
Laura.
„Nei, aldrei í lífinu,“ sagði
Dirk.
„En hvað með skilnaðinn?
Ég vil ekki skilja, Dirk. Ég vil
ekki eiga í einhverju lauslegu
ástarsambandi. Ég vil hafa
þig alltaf hjá mér. Gerðu það,
elskan, flyttu aftur inn til mín,
vertu áfram eiginmaður
minn,“ bað Laura.
Dirk andvarpaði. „Ef það
er það sem þú vilt.“
Hún settist upp. „Elsku
Dirk, meinar þú það? Ég
elska þig svo heitt, vinur. Það
skiptir ekki máli þótt við get-
um ekki eignast barn saman.
Alveg satt, elskan. Það skipt-
ir ekki máli. Ef þú getur ekki
eignast börn vil ég ekki eign-
ast börn heldur.“
Laura sá hvernig dimmdi
yfir svip hans við þessi síðustu
orð hennar. En svo sagði
hann: „Ég er glaður að heyra
það, glaðari en þú getur
ímyndað þér.“
„Við ræðum þessi mál ekk-
ert frekar," sagði hún
hraðmælt, hrædd um að Dirk
myndi snúast hugur ef þau
færu að tala um barneignir.
Hún meinti það líka fullkom-
lega að ef hún gæti ekki eign-
ast börn með Dirk langaði
hana ekkert til að eignast
börn.
En hún gat ekki annað en
hugsað um þann möguleika
að þau gætu kannski einhvern
tíma í framtíðinni ættleitt
börn. En þær umræður yrðu
að bíða betri tíma, þar til sam-
band þeirra væri orðið traust-
ara.
Nú varð hún að vinna með
það sem hún hafði í höndun-
um þessa stundina.
„Kannski ættum við að fá
okkur eitthvað að borða
núna,“ sagði hún til þess að
breyta um umræðuefni.
Síminn hringdi og gerði
þeim bilt við.
„Ekki svara þessu,“ bað
Dirk hana.
„Ég verð að gera það. Þetta
er sennilega eitthvað áríð-
andi,“ sagði Laura.
Hún teygði sig yfir Dirk og
tók upp símtólið.
„Guð sé lof að ég náði í
þig,“ sagði Carmel á hinum
enda línunnar. „Ég er búin að
hringja í þig á hverju kvöldi
alla þessa viku og þú hefur
aldrei verið heima. Ég var far-
in að halda að þú hefðir farið
í frí eða þú værir búin að ná
þér í nýjan mann,“ bætti Car-
mel við.
Dirk greip í símtólið og
sagði: „Nei, hún er ekki búin
að ná sér í nýjan mann held-
ur garnlan!"
Carmel kom ekki upp orði
eitt augnablik en Laura fór að
hlæja.
„Dirk, ert þetta þú ?“
spurði Carmel loksins.
„Hinn eini sanni. Hvað
vildir þú Lauru annars ? Hún
er upptekin með mér í augna-
blikinu,“ sagði hann og brosti
til Lauru sem lét höfuðið
hvífa á maga hans.
„Ég ætlaði bara að bjóða
henni í grillveislu síðdegis á
morgun. Ég sagði henni frá
þessu um síðustu helgi en...“
sagði Carmel.
„Klukkan hvað ?“ greip
Dirk fram í.
„Svona um fjögurleytið.
En...“
„Fínt, við komum þá. Settu
bara nógu margar steikur á
grillið. Ég gæti borðað heil-
an hest þessa dagana." sagði
Dirk.
Hann lagði tólið á og brosti
breitt til Lauru. „Ég held mér
hafi aldrei áður tekist að gera
Carmel orðlausa. Aumingja
Morrie. Hann fær sennilega
að heyra um þetta símtal í
smáatriðum í kvöld.“
„Þú ert alveg ferlegur,
Dirk!“ sagði Laura hlæjandi.
Dirk renndi í hlað hjá Car-
mel og Morrie rétt rúmlega
fjögur daginn eftir með Lauru
sér við hlið.
Laura kyngdi taugaóstyrk
og leit upp á húsinu. Hún
kveið fyrir því að hitta Morrie
og Carmel og að þurfa að
svara óþægilegum spurning-
um Carmelar.
„Hvað á ég að segja við
Carmel? „ spurði hún Dirk.
Dirk yppti öxlum. „Bara
sannleikann, býst ég við.“
Laura andvarpaði. „En
hver er sannleikurinn ná-
kvæmlega í þessu máli?“
Hann sneri sér snöggt að
henni og spurði hvasst:
„Hvað ertu að meina, Laura?
Ertu búin að skipta um skoð-
un? Viltu ekki að við verðum
gift áfram?“
„Jú, auðvitað vil ég það,
Dirk. En þegar ég minntist á
það í morgun að þú ættir að
losa þig við íbúðina þína í
Bondistræti svaraðir þú engu.
Ef þú ert jafnákveðinn og ég
að reyna að laga hjónaband-
ið skil ég ekki af hverjuþú vilt
halda áfram að leigja úti í
bæ.“
„Ég þarf nú ekki að borga
neina leigu. Ég á allt húsið
sem íbúðin er í,“ sagði Dirk.
Laura gapti. Hún vissi að
Dirk hafði þénað vel sem lög-
fræðingur undanfarin ár og
að foreldrar hans voru ríkir
en hún vissi ekki að hann
hefði efni á því að kaupa
svona stórt hús.
„Þú ert ekki flæktur í nein
óheiðarleg viðskipti, er það
nokkuð, Dirk?“ spurði
Laura.
Hann fór að hlæja. „Gæti
verið, Laura. Komdu nú, dríf-
um okkur í veisluna,“ sagði
hann og ætlaði að stíga út úr
bílnum.
„Nei, bíddu nú aðeins,“
sagði Laura og greip í hand-
legg hans. „Ég vil fá að vita
hvar þú fékkst peninga til
þess að kaupa þetta hús.“
Honum var greinilega
skemmt. „Þú verður ekki
hrifin,“ sagði hann.
„Ég tók að mér fyrir
nokkrum mánuðum að verja
veðmangara sem launaði mér
síðan með því að gefa mér
nokkrar góðar ábendingar í
veðmálum. Ég lagði fimm
44
Vikan