Vikan - 09.05.2000, Blaðsíða 15

texti: Gunnhildur Liiy M a g n ú s d ó 11 i r.
my'ndir: Gunnar Gunnarsson
„ Þetta hefur gengið mjög vel
hjá okkur. Þetta er auðvitað al-
veg nýtt form og fólk þarf tíma til
að taka við sér sem er eðlilegt.
Bílamarkaðurinn hjá okkur er
alla laugardaga á milli klukkan
10-14 og fólk borgar tíu þúsund
krónur fyrir að koma með bílinn
á markaðinn í tvo mánuði. Það
getur því komið átta laugardaga
í röð til þess að reyna að selja bíl-
inn. Við sjáum um að allar nauð-
synlegar upplýsingar um bílinn
eins og eigandasaga, veðbönd og
hugsanlegt tjón á honum liggi
fyrir en fólk ákveður sjálft hvern-
ig það verðleggur bílinn. Ég held
að þetta fyrirkomulag sé afar
hentugt að því leyti að þarna
þarftu ekki að láta bflinn standa
til sýnis í margar vikur eins og á
bílasölum því flestir eiga erfitt
með að komast af án fjölskyldu-
bflsins í langan tíma auk þess sem
það er dýrt að Iáta bílinn standa
óhreyfðan á meðan ennþá þarf
að borga tryggingar og önnur
gjöld af honum.“
Sigurborg segist hafa áhuga á
bflum sem almennur neytandi en
neitar því að vera með „höfuðið
ofan í vélinni alla daga“. Hún
segir að hugmyndin að íslenska
bílamarkaðnum hafi kviknað á
síðastliðnu ári þegar hún hugð-
ist skipta um bfl.
„Þá fór ég að hugsa hvað það
væri gott ef maður hefði svona
markað hérlendis. En hann var
nú ekki til og það þýðir víst lítið
að sitja heima í stofu og væla yfir
því sem ekki er. Ef maður vill
koma einhverju á verður maður
bara að gera það sjálfur. Ég lauk
prófum í rekstrar-og viðskipta-
fræði frá Endurmenntunarstofn-
un Háskóla íslands í fyrra. Við
það opnaðist hugurinn fyrir við-
skiptum og ég varð áræðnari. Það
má því segja að námið hafi ýtt
mér á stað út í stofnun þessa
markaðar.“
Það er meira en að segja það
að koma á fót svona bílamark-
aði samhliða fullri vinnu. Ertu
alltaf svona drífandi ?
„Við skulum bara segja að mér
hafi verið sagt að það sé aldrei
logn í kringum mig,“ segir Sig-
urborg hlæjandi.
Hestar og hundar í
uppáhaldi
En frá bílum að dýrum. Af
hverju ákvaðst þú að verða dýra-
læknir ?
„Ég kem úr stórri fjölskyldu
níu systkina héðan úr Kópavogi
og við vorum öll send í sveit á
sumrin. Ég var fyrst send í sveit
þegar ég var tæplega sjö ára að
Stóra-Armóti í Flóanum og undi
mér svo vel að ég var þar í tíu
sumur. Þar fékk ég eiginlega
strax bakteríuna og þótti mjög
sveitaleg þótt ég væri algjört
borgarbarn.
Uppáhaldsdýrin mín eru hest-
ar og hundar. Ég hef átt íslensk-
an fjárhund frá því að ég kom
heim frá námi og svo á ég hesta
líka sem gefa mér mikið. Þess
vegna verð ég að eiga góða bíla
með krók, t.d. jeppa eða fjór-
hjóladrifna bfla til þess að draga
hestakerruna en get ekki ekið
um á sportbíl,“ segir Sigurborg
brosandi.
Greinilegt er að Sigurborg er
dýravinur af lífi og sál sem hlýt-
ur að vera nauðsynlegt fyrir dýra-
lækni. En er það ekki erfitt líka
fyrir dýravin að hugsa um veik
dýr?
„Dýralæknir er einmitt sá sem
þykir vænt um dýr og gerir allt
til þess að hjálpa þeim og lina
þjáningar þeirra. Svo eru auðvit-
að erfiðar hliðar á starfinu eins
og þegar þarf að svæfa eða aflífa
fullfrísk dýr. Það eru reyndar
tvær ólíkar hliðar á aflífun full-
frískra dýra. Annars vegar er ver-
ið að aflífa sláturgripi og hins
vegar er verið að svæfa gæludýr
sem er oft mjög erfitt.
Ég hugsa hins vegar sem svo
að ef mannskepnan vill láta svæfa
dýrið sem er fullfrískt bara af því
að það er fyrir henni á einhvern
hátt er betra að svæfa dýrið. Mér
finnst þetta grimmdarlegt en það
er verri tilhugsun að dýrið sé hjá
eiganda sem ekki vill það heldur
en að það sé svæft. Verst fer það
í mann þegar fólk sýnir engar til-
finningar þegar dýrið er svæft.
Það er sem betur fer ekki algengt
því fólk hugsar yfirleitt vel um
gæludýrin sín en maður veit að
það koma stundum toppar, t.d. í
janúar og febrúar þegar fólk er
Það var nukið um dýrðir þegar
hílaniarkaðurinn var opnaður
og voru þær Edda
Björgvinsdóttir og Rósa
Ingólfsdóttir í essinu sínu har.
að láta svæfa dýr sem það gaf eða
fékk í jólagjöf og svo í sumarbyrj-
un þegar fólk vill losna við dýr
áður en það fer í sumarfrí. Þetta
eru auðvitað alveg ömurlegar
staðreyndir. Þar sem eftirlit með
gæludýrahaldi er ekki fullkomið,
trassarnir komast upp með það
að skrá ekki hundana sína og
ekki þarf yfirhöfuð að skrá ketti
og önnur gæludýr, kemst fólk upp
með að fá sér bara nýtt og nýtt
gæludýr í stað þess gamla sem er
svæft.“
Hvað finnst þér sem dýralækni
þá um nýafstaðið kattahreins-
unarátak í höfuðborginni?
„Ég hefði staðið öðruvísi að
þessu. Við lifum í samfélagi
manna og dýra og mannskepn-
an má ekki vera svo heilög með
sig að hún telji sig ráða allri nátt-
úrunni. En auðvitað nær réttur
einstaklingsins að nefi næsta
manns ef svo má að orði komast.
Maður má ekki valda öðrum
óþægindum með gæludýrum sín-
um. Kettir eru ólíkir hundum að
því leyti að þeir eru næturdýr og
leita því út á næturnar. Hundur-
inn verður einn af fjölskyldunni
en kötturinn samlagast henni
ekki jafnmikið og þarf sitt frelsi.
Besta leiðin til að koma í veg fyr-
ir að kettirnir valdi ónæði er að
taka þá úr sambandi þá verða
þeir mun heimakærari og valda
minna ónæði. Ég tel að þetta átak
hafi ekki skilað nægum árangri
því villikettirnir sem átti að veiða
vara sig á gildrum og það eru því
aðallega saklausir heimiliskettir
sem ganga í þær á næturnar.
Ástralía helllandl land
En áttu þér einhvern fleiri
áhugamál en dýr og bfla?
„Ég hef nú ekki mikinn tíma til
annars en að sinna vinnunni og
hestamennskunni en ég hef mjög
gaman af að ferðast. Ég hef ferð-
ast til flestra landa Evrópu og
einnig til Asíu og Astralíu og hef
hug á að fara aftur til Asíu.“
Gætir þú kannski hugsað þér
að setjast að í útlöndum?
„Ég gæti alla vega ekki hugs-
að mér að setjast að í Þýskalandi
þar sem ég bjó í sex ár. Ég kunni
mjög vel við mig en þar er alltof
þéttbýlt og skipulagt. Mér finnst
afar nauðsynlegt að komast í
tengsl við náttúruna. Ég held að
skýringin á því af hverju Þjóð-
verjar eru svona duglegir að
heimsækja Island sé ásókn þeirra
í þessa víðáttu sem þeir finna
ekki heima hjá sér. Ég fann fyrir
svipaðri víðáttu í Ástralíu þar
sem fólkið er líka að mörgu leyti
líkt okkur. Það er ættað frá Evr-
ópu en amerísk áhrif eru sterk
eins og hér hjá okkur. Ég held því
að ef ég hygðist flytja af landi
brott kæmi Ástralía vel til greina.
En það er nú yndislegt að búa hér
á íslandi því hér er víðáttan svo
mikil og maður getur bara geng-
ið út í náttúruna og upp á næsta
fjall ef manni sýnist svo án þess
að einhver komi og banni manni
það,“ segir dýralæknirinn, nátt-
úrubarnið og athafnakonan Sig-
urborg Daðadóttir að lokum.