Vikan - 13.06.2000, Síða 26

Æ sér gjöf til gjalda
Vigfús viðurkennir fúslega að eiginkona hans sé
mun færari að kaupa gjafir heldur en hann og hann
eftirláti henni því að mestu leyti öll slík kaup. Hann
segist þó kaupa sjálfur gjafir handa eiginkonunni
en njóti aðstoðar og ráða frá dætrum sínum sem
séu orðnar fullorðnar. „Já, það er mjög gott að geta
leitað til þeirra, þær eru oft mikið flínkari við þessa
hluti en ég.“
Vigfús segir að að sjálfsögðu hafi þau hjónin gef-
ið börnum sínum margar eftirminnilegar gjafir en
nefnir þó gott billijarðborð sem þau hjónin gáfu syni
sínum eitt sinn og vakti mikla lukku. „Hann langaði
mikið í borðið og varð bæði hissa og glaður þegar
hann fékk það,“ segir Vigfús.
Það má segja að sonur Vigfúsar hafi haft fleyga
setningu úr Hávamálum, Æ sér gjöf til gjalda, að
leiðarljósi og kannski hefur hann munað eftir billi-
jarðborðinu góða þegar hann kom móður sinni ræki-
lega á óvart í vetur.
„Við áttum gamlan bíl sem var farinn að láta á
sjá og sonur okkar birtist hér eitt kvöldið eftir mið-
nætti og gaf mömmu sinni nýlegaToyotu. Sú gjöf kom
algjörlega óvænt og vakti mikla undrun og lukku,“
segir Vigfús Þór Árnason, sókarprestur að lokum.
Séra Vi}>IVis l»«r
Árnasoii inan vol
el'tir litilli
mon.llu-jol sem
liaini lékk sem
liarn.

Klerkar kirkiunnar eru
auðvitað mun vanari að
hugsa um hær andlegu
gjafír sem okkur hlotnast
á lífsleiðinni en hær ver-
aldlegu og sennílega
hafa heir hugtakið
„sælla er að gefa en
higgia" í hávegum í sínu
daglega lífi. Margir
heirra hafa gagnrýnt allt
bað gjafastúss sem fylg-
ir jólum og fermíngum
en flestir hafa beir nú
sennilega jafn gaman og
við hin að fá góðar gjafir
begar við á. lfigfús Þór
Árnason, sókarprestur í
Grafarvogí, harf að
hugsa sig vandlega um
hegar hann er beðinn að
nefna bestu veraldlegu
gjöfina sem honum hefur
hlotnast.
,,Við prestarnir erum auðvitað mjög uppteknir af
hinum andlegu gjöfum og því dettur mér auðvitað
fyrst í hug að nefna konuna mína og börnin þegar
besta gjöfin berst í tal. En ef ég á að nefna einhverja
hefðbundna gjöf af veraldlegum
toga kemur upp í hugann lítil gjöf
sem ég fékk á jólunum hjá afa og
ömmu. Ég var bara lítill drengur
og þetta voru ein síðustu jólin sem
voru haldin hjá Vilborgu ömmu og
nafna mínum Vigfúsi afa í húsinu
þeirra sem stóð við Bergstæða-
stræti rétt hjá Hótel Holti. Afi og
amma eignuðust tólf börn og
komust tíu þeirra upp. Það var
venja þeirra að bjóða öllum börn-
unum og barnabörnunum í mat á
aðfangadagskvöld og var þá jafn-
an glatt á hjalla og mikið fjölmenni,
eða um fjörtíu til fimmtíu manns.
Það var hefð hjá þeim að vera með
möndlugjöf, eins og á svo mörg-
um heimilum, og það var ég sem
hreppti möndluna að þessu sinni.
Gjöfin var kannski ekki merkileg
sem slík en er mér í fersku minni,
lítill rauður jólaskór úr gifsi sem
hreindýr drógu, fullur af sælgæti.
Það sem mér fannst svo merkilegt
var í raun það að ég skyldi vera
svo heppinn að vinna möndluna
þar sem það var svona margt fólk
samankomið þarna. Ég á mjög Ijúf-
ar minningar frá jólunum hjá
ömmu og afa og fékk margar góð-
ar gjafir þar. Ég man að amma spil-
aði alltaf á orgel og mér fannst jólin mjög skrýtin þeg-
ar við hættum að halda upp á þau hjá ömmu og
afa,“ segir Vigfús.