Vikan - 13.06.2000, Blaðsíða 59

l+WiMUáilltllifT/
tilkynnt um tuttugu mínútna
seinkun. Loksins fór lestin af stað
og eftir dágóða stund snarheml-
aði hún með þeim afleiðingum að
fólkið hentist til í vagninum.
Astæðan var sú að á miðjum
lestarteinunum stóð kýr og lá við
að það yrði stórslys. Þegar við
komum til Hamborgar kom í ljós
að öll hótelin voru fullbókuð.
Stór ráðstefna var haldin í borg-
inni þessa helgi og því enduðum
við aftur í hverfinu „okkar“
nema á miklu skárri stað og á
betra hóteli.
Þar sem við vorum aftur kom-
in í stórborgina ákváðum við að
skoða okkur vel um og finna
góða matsölustaði. Við sáum í
Flugleiðabæklingunum á leiðinni
út að mælt var sérstaklega nteð
matsölustað sem sérhæfði sig í
sjávarréttum og einn eftirmið-
daginn ákváðum við að borða
þar. Við tókurn bæklinginn með
okkur til að vera þess fullviss að
finna staðinn. Við fundum fljót-
lega leigubíl og undir stýri sat
kona sem virtist skilja ensku að
takmörkuðu leyti. Við reyndum
að útskýra hvert við værum að
fara og sýndum henni heimilis-
fangið. Hún ók með okkur í hinn
enda bæjarins og ég hafði á til-
finningunni að hún væri villt. Eft-
ir klukkustundar akstur stöðvaði
hún bílinn í íbúðagötu og sagði
að veitingastaðurinn væri bara
handan við hornið. Ég trúði því
tæplega en hún var þess fullviss
og benti alltaf í sömu áttina. Við
vorum mjög efins þegar við fór-
um út úr bílnum og hún ók hratt
í burtu. Við gengum fyrir hornið
en þar fundum við bara fleiri
íbúðahús enda vorum við kom-
in í fínt úthverfi Hamborgar. Við
gengum um hverfið þvert og
endilangt og reyndum að finna
einhvern stað þar sem við gæt-
um hringt en það bar engan ár-
angur. Við fórum inn á nokkra
bari og sjoppur og báðum um að
fá að hringja á leigubíl en allir
þvertóku fyrir það. Fólkið sagði
að við gætum fundið leigu-
bílastaura þar sem hægt væri að
panta leigubíl. Eftir nærri tveggja
klukkutíma rölt urn hverfið þar
sem okkur var synjað um að fá að
hringja, fundum við loksins staur
og gátum pantað bíl. Þeg-
ar leigubílinn birtist sat
vinkona okkar enn
undir stýri. Við sögðum
henni að við værum
ekki ennþá búin að
finna staðinn og að við
værum búin að ganga
um allt hverfið þvert |
og endilangt en hún
þóttist ekkert skilja.
Við vissum að það væri
Tívolígarður í borginni
og til að gera gott úr enn
einum ömurlegum degin-
um, báðum við hana að
keyra okkur í Tívolí. Hún ók
af stað og eftir hálftíma akstur
vorum við fyrir framan hliðið á
garðinum, hún stöðvaði bílinn,
leit aftur til okkar og sagði: En
það er lokað!
Fengum ekki að fara inn á
veitingastaðinn
Ég varð alveg brjáluð en
reyndi að hemja mig. Það virtust
engin takmörk fyrir því hvað
þessi kona gat verið ósvífin. Við
báðum hana vinsamlegast að
keyra okkur heim, vitandi hversu
erfitt var að fá leigubíl á þessum
slóðum. Þegar við vorum komin
að hótelinu gaf hún upp verðið
á leigubílnum en ég henti í hana
u.þ.b. helmingnum af þeirri upp-
hæð og þóttist ekkert skilja þeg-
ar hún fór að kvarta yfir að fá
ekki meira. Hún var búin að fá
meira en nóg úr buddunni okk-
ar.
Við vorum ennþá harðákveð-
in í að fara að borða á fínum veit-
ingastað. Við vissum af sérstök-
urn veitingastað sem var á snún-
ingspalli, rétt eins og Perlan og
útsýnið þaðan er víst alveg frá-
bært. Við mættum prúðbúin og
ætluðum loksins að fá almenn-
inlega máltíð en þegar við kom-
um var okkur sagt að allt væri
fullt og ekki hægt að panta borð
síðar um kvöldið. Ég var ekki
ennþá búin að fá kokkteilinn
minn og við ákváðum að mæta á
fína veitingastaðinn klukkan
fimm næsta dag, til að vera ör-
ugg um að fá borð. Þjóninn full-
vissaði okkur um að þá fengjum
við áreiðanlega borð. Við eydd-
um næsta degi í fallegum lysti-
garði
sem var rétt
hjá veitingastaðn-
um. Við vorum kornin inn rétt
fyrir klukkan fimm og settumst
á bar sem var staðsettur á neðstu
hæð hússins. Við létum þjóninn
vita að við værum að bíða eftir
borði á veitingastaðnum. Ég gat
ekki fengið uppáhaldskokkteil-
inn minn á þessum bar og varð
því að bíða enn um sinn eftir
draumadrykknum. Þegar klukk-
an var orðin fimm stóðum við
upp og ætluðum að vera fyrst á
veitingastaðinn en þegar við
komum að lyftunni sem flutti
matargestina á efri hæðina, til-
kynnti þjóninn okkur að staður-
inn væri orðinn fullur af fólki og
öll borð frátekin allt kvöldið.
Rétt fyrir klukkan fimm birtust
nokkrar rútur af ferðamönnum
sem allir höfðu fengið að fara
upp á veitingastaðinn en þjón-
arnir voru ekkert að spá í að við
tvö værum að bíða eftir borði og
þeim hafði ekki hugkvæmst að
taka eins og eitt borð frá fyrir
okkur. Við gengum svöng og
pirruð út af staðnum og fundum
einhvern skyndibitastað eins og
svo oft í þessari ferð. Að lokum
fékk ég kokkteilinn rninn í bíó-
sal og þurfti að hafa álíka mikið
fyrir honum og öðru í ferðinni.
Eitt er víst að við getum alls ekki
hugsað okkur að fara aftur til
Þýskalands. Viðmótið sem við
fengum alls staðar var svo fjand-
samlegt og allir sem við hittum
voru ókurteisir og óliðlegir.
Foreldrar mínir tóku á móti
okkur á flugvellinum og spurðu
hvernig ferðin hefði verið. Við
gátum ekki annað en hlegið og
sagt að hún hefði verið hræðileg
og minnti helst á kvikmyndina:
„Plains, Trains and Automobils."
Þegar við vorum komin heim og
vorum búin að taka upp úr tösk-
unum, settumst við fyrir framan
sjónvarpið og viti menn. Á skján-
um birtist tilkynning um að nú
ætti að sýna myndina „Plains,
Trains and Automobils“. Það var
hinn fullkonmi endir á annars
hræðilegri brúðkaupsferð.
Lesandi segir
Margréti V.
Helgadóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
hatt mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lifi þinu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
IleiiiiilisfangiO er: Vikiin
- „Lífsrei nslusajru", Seljavej*ur 2,
101 Reykjavík,
Netlanj;: vikan@frodi.is
Vikan
59