Vikan - 15.08.2000, Blaðsíða 28

Svangur og geðillur tollvörður í Karíbahafinu
Dæmdi fuglinn
okkar Ul dauða
Aiiir sem flutt hafa á milli
landa vita að bað geta kom-
ið upp ails konar vandamál
sem hefði mátt koma í veg
fyrir með svolítilli forvinnu.
Þar sem ég hef búið víða og
er með töluverða reynslu af
flutningum á milli landa
ákuað ég að vera með allt
á hreinu hegar ég flutti
tímabundið til lítillar eyju í
Karíbahafinu. Ég hafði sam-
band við lögfræðing á
staðnum og spurði hann
ráða og f gegnum hann
fékk ég húsnæði sem átti
að vera til reiðu begar við
kæmum.
Ónothæf vottorð frá dýra-
lækni
Svo lögðum við í hann, stór-
fjölskyldan sjálf, ég, maður-
inn minn, sonur okkar,
tengdapabbi, hundurinn og
páfagaukurinn. Mér leið ein-
staklega vel því ég var með
allt á hreinu, húsnæðið var
klárt og pappírsvinnan búin
vegna flutninganna. Hundur-
inn og páfagaukurinn voru
með læknisvottorð frá dýra-
lækni og voru þau gefin út
þennan sama morgun en lög-
fræðingurinn ráðlagði mér að
hafa þessa pappíra ekki eldri
en þriggja daga gamla. Hann
ætlaði svo að vera á staðnum
þegar við lentum. Flugvélinni
seinkaði vegna veðurs og vél-
in kom inn til lendingar á eyj-
unni rétt rúmum tveimur
klukkutímum á eftir áætlun.
Flugstöðin var mjög lítil og
aðeins einn tollvörður að
störfum þar. Hann var greini-
lega afar pirraður yfir þess-
ari seinkun því það var kom-
ið fram yfir venjulegan vinnu-
tíma hjá honum. Við réttum
honum farangur okkar og
sýndum honum öll vottorð og
pappíra sem við höfðum
meðferðis. Hann rótaði í dót-
inu okkar og lét okkur borga
300 dollara toll af tölvu sem
við höfðum meðferðis og
sagði að þegar við færum aft-
ur úr landi fengjum við þetta
endurgreitt.
Hann leit geðvonskulega á
dýrin okkar og sagði að hund-
inn yrði að geyma á flugvell-
inum yfir nóttina þar til dýra-
læknir á staðnum hefði skoð-
að hann. Annað væri með
fuglinn, hann þyrfti að aflífa.
Okkur brá mikið og við ot-
uðum aftur að honum nokk-
urra klukkutíma gömlu vott-
orði frá dýralækni á Miami.
Tollvörðurinn brást hinn
versti við og sagði okkur að
við yrðum að gera okkur
Hann leít geðuonsku-
lega á dýrin okkar og
sagði að hundinn
yrði að geyma á flug-
uellínum yfír nóttina
har til dýralæknir á
staðnum hefði skoð-
að hann. Annað uæri
með fuglinn, hann
hyfti að aflífa.
grein fyrir því að þetta væri
ekki Ameríka og þessir papp-
írar væru einskis virði í Karí-
bahafinu.
Þegar hér var komið sögu
voru allir orðnir þreyttir og
argir og sonur okkar alveg í
rusli yfir fuglinum sem nú
beið dauðans. Við spurðum
hvort lögfræðingurinn væri
ekki á staðnum en tollarinn
kannaðist ekkert við hann.
Nú var farið að fjúka verulega
í manninn minn og hann kall-
aði til flugmannsins og sagði
að við ætluðum að fara með
honum til baka þar sem við
værum greinilega ekki vel-
komin hingað. Við þetta
breyttist allt viðmót tollarans
sem sagði að allir væru vel-
komnir til eyjunnar, það væri
örugglega hægt að kalla út
dýralækninn. Hann hringdi í
dýralækninn og sagði okkur
síðan að við mættum taka
hundinn ef við borguðum 40
dollara en fuglinn gætum við
ekki fengið. Kannski þyrfti
samt ekki að lóga honum.
Tollvörðurinn lofaði að gera
fuglinum ekkert þar til við
kæmum daginn eftir með lög-
fræðingnum okkar. Við laum-
uðum að honum 20 dollurum
svo hann stæði við orð sín.
Hann brosti breitt og endur-
tók að enginn myndi gera
fuglinum mein.
Suikull lelgusali
Myrkrið var skollið á og við
hoppuðum upp í leigubíl sem
átti að flytja okkur að húsinu
sem við höfðum tekið á leigu.
Við vorum orðin dauðþreytt
og hlökkuðum til að fá okk-
ur að borða og fara svo í
bólið. í húsinu reyndist vera
fólk sem sagðist hafa komið
daginn áður og fengið húsið
leigt í mánuð. Þvílíkur mis-
skilningur. Hvernig gat þetta
gerst? Leigubílstjórinn var
sem betur fer ekki farinn og
hann bar farangur okkar aft-
ur inn í bíl. Hann tjáði okkur
að hann þekkti konuna sem
ætti húsið og ók okkur heim
28
Vikan