Vikan - 15.08.2000, Blaðsíða 44

Annie sofnaði
um leið og
hún lagði
höfuðið á
koddann en
vaknaði upp
með martröð um miðja nótt. Hún
hafði aftur verið stödd í skógin-
um og heyrt skotið af byssum.
Hún settist upp í rúminu og átt-
aði sig ekki strax á því hvar hún
var stödd. Allt var hljótt nema
skrjáfið í laufum trjánna. Hún
kveikti á náttborðslampanum,
leit á klukkuna og sá að enn var
hánótt. Hún fann að hún var enn
dauðþreytt og eftir að hafa róað
sig niður lagðist hún útaf, slökkti
ljósið og féll aftur í djúpan svefn.
Nokkrum sinnum vaknaði hún
upp af öðrum draumi. í þetta sinn
hafði draumurinn verið heitur og
erótískur. Þau lágu í grasinu milli
trjánna í skóginum. Hún var í
örmum hans, þau kysstust og lík-
amar þeirra voru óþreyjufullir.
Hún gat ekki beðið þess að verða
hluti af honum. Pá vaknaði hún
skyndilega.
Draumurinn stóð henni enn-
þá ljóslifandi fyrir sjónum. Hún
stundi af vonbrigðum. Hún vildi
ekki vakna, hún vildi að hún gæti
sofnað aftur og haldið áfram að
dreyma sama drauminn.
Pað leið smá stund áður en hún
áttaði sig á hvað hafði vakið hana.
Einhver öskraði af öllum lífs og
sálar kröftum.
Annie hvítnaði upp. Hvað
gekk eiginlega á? Hún flýtti sér
fram úr og lagði við hlustir.
Var þetta Marc? Þetta hljóm-
aði eins og hann þótt röddin væri
hás af hrópunum.
Hafði einhver ráðist á hann?
Einhver sem hafði brotist inn í
húsið meðan þau sváfu? Marc
gæti særst illilega. Hún gat ekki
verið þekkt fyrir að liggja í fel-
um, hún yrði að koma honum til
hjálpar.
Það tók hana svolitla stund að
ýta kommóðunni frá hurðinni.
Hún flýtti sér fram á ganginn og
greip með sér stólfót sem hafði
brotnað undan öðrum stólnum
þegar Marc braut upp hurðina
deginum áður. Hún hljóp eftir
ganginum með stólfótinn að
vopni.
Hrópin voru þögnuð en hún
heyrði ennþá rödd hans. Hann
talaði í óráði og hún átti erfitt
með að greina það sem hann
sagði. Hávaðinn hafði komið frá
herberginu hans. Hún læddist
þangað inn og leit í kringum sig
með stólfótinn á lofti.
Hún sá engin merki um
mannaferðir og það var ekki hægt
að sjá nein merki um átök. Marc
bylti sér í rúminu og blóðið fraus
í æðum hennar þegar hún heyrði
hljóðin sem komu úr hálsi hans.
Annie læddist að rúminu.
Hann lá á bakinu með lokuð augu
og sársaukadrætti á andlitinu.
Hún sleppti stólfætinum. Hún
vissi hvað hann var að dreyma og
gat ekki afborið að sjá hann þjást.
Hún laut yfir hann og hristi hann
til. „Marc, Marc, vaknaðu!"
Hann hljóðaði upp og lá hreyf-
ingarlaus í eitt augnablik. Síðan
opnaði hann augun, hægt og var-
lega.
„Annie?“
Hún varpaði öndinni fegin því,
að þessi hræðilegu hljóð væru
þögnuð. „Þú varst með martröð."
Hann var kófsveittur og náföl-
ur í framan. Annie langaði til þess
að strjúka úfið hárið frá enninu
á honum, taka hann í fangið og
hugga hann eins og lítið barn.
„Hrópaði ég hátt?“ Hann
brosti afsakandi. „Fyrirgefðu,
þetta kemur sem betur fer ekki
oft fyrir, en stundum er draum-
urinn bara svo óhugnanlega raun-
verulegur.“ Hann leit á klukkuna
á náttborðinu. „Hvað er klukk-
an?“
„Hún er að ganga sex.“ Hún
spurði ekki hvað hann hafi verið
að dreyma og hann gaf enga skýr-
ingu. Hún var viss um að þau
dreymdi sömu draumana. Hún
vissi ekki hvernig eða hvers vegna
en hún var ekki í nokkrum vafa
um að svo hafi verið. Hún hafði
enga löngun til þess að ræða við
hann um drauminn, það var nógu
slæmt að muna hann. Skelfingin
og sorgin sátu ennþá í huga henn-
ar og hún gat ímyndað sér að
draumur hans hefði verið síst
betri.
„Mér þykir leiðinlegt að hafa
vakið þig." Marc brosti afsak-
andi, settist upp í rúminu og
greiddi fingrunum í gegnum úfið
hárið. Annie sá sér til mikillar
skelfingar að hann var nakinn
undir sænginni. Hún flýtti sér að
líta undan en ekki fyrr en hún
hafði séð útiteknar axlirnar og
vöðvastælta, loðna bringuna.
Djúpt innra með henni hljóm-
aði trumbusláttur, þungur, takt-
fastur og krefjandi.
„Ég ætla að fara niður og hita
handa okkur kaffi,“ sagði hún
veikum rómi. Hún varð að kom-
ast í burtu áður en hann áttaði
sig á því hvernig henni leið.
Eldrauð í kinnum ætlaði hún
að flýta sér í burtu en Marc var
fljótari. Hann greip um handlegg-
inn á henni, togaði hana að sér
og hún féll niður á rúmið með
hræðsluópi.
Hún reyndi að setjast upp en
hann félt henni fastri. Hann horði
í villt augu hennar.
„Mig dreymdi þig í nótt,
Annie.“
„Mig langar ekki að heyra
það!“
Hún roðnaði enn meira þegar
hún rifjaði upp sinn eigin draunt.
„Annie,“ sagði hann hásri
röddu. Hann laut niður að henni
og hún reyndi að ýta honum frá
sér. Mótmælin dóu í hálsinum á
henni þegar tunga hans braut sér
leið inn fyrir varir hennar. Heit-
ur kossinn kom henni til að
gleyma öllum góðum áformum
og skynsemi.
Hún var hjálparvana og vissi
ekki lengur hvort hún var stödd í
draumi eða raunveruleika. Nú-
tíðin og fortíðin sköruðust. Hún
gerði sér ekki grein fy rir því hvort
þau lægu ofan á rúminu hans eða
í skógarrjóðri, hvort nóttin var
köld vornótt eða heit sumarnótt.
Það eina sem hún vissi var að hún
var að kyssa manninn sem hún
elskaði núna, hafði elskað áður
fyrr og kæmi alltaf til með að
elska. Líkamar þeirra voru sam-
stilltir eins og þau hefðu elskast
alla tíð.
Hún fann hvernig hjartað ham-
aðist í brjósti hans. Andardrátt-
ur hans var þungur og óregluleg-
ur. Hana hryllti við þegar hún
hugsaði um drauminn. Hún sá
fyrir sér leitarljósin lýsa upp
skuggalegan skóginn og heyrði
skotin frá vélbyssunum. Hún
öskraði í hljóði.
Ég elska hann, hugsaði hún og
greip um hálsinn á honum og lyfti
andlitinu til þess að taka á móti
kossum hans. Ef hann deyr vil ég
fá að deyja með honum.
Var það þannig sem ömmu
hennar hafði liðið þegar breski
flugmaðurinn var drepinn?
Henni brá. Hvað er ég að
hugsa? Sannleikurinn er sá að ég
er farin að trúa hverju orði sem
hann segir, en hvaða sannanir hef
ég? Hvernig get ég vitað nema
allt sem hann segir sé ekkert ann-
að en tóm ímyndun?
Hún mundi vonbrigðin sem
hún hafði orðið fyrir þegar hún
vaknaði upp af draumnum. Aft-
ur var hún haldin þeirri sömu til-
finningu. Hún var heit og köld til
skiptis.
Marc leit á hana angistaraug-
um, augu hans voru rök eins og
þau væru full af tárum.
„Bráðum get ég ekki lengur
haldið aftur að mér, Annie. Þú
verður að gera upp hug þinn. Ég
sagðist ekki vilja neyða þig til þess
að gera eitthvað sem væri þér á
móti skapi, og ég stend við það,
en ég þrái þig svo mikið. Leyfðu
mér að elska þig.“
„Ég þekki þig varla," hvíslaði
hún. „Ég sá þig fyrst í gær. Hvað
veit ég um þig? Ég veit ekki hvað
þú gerir, hvar þú býrð, hver þú ert
í raun og veru. Hvaða sannanir
hef ég fyrir þvíaðþúsértaðsegja
mér sannleikann?"
Hann leit í augu hennar og
sagði hljóðlega: „Ég er eina sönn-
unin sem þú hefur, Annie. Ann-
að hvort trúir þú mér eða ekki.
44
Vikan