Vikan - 15.08.2000, Blaðsíða 17

Tuttugu óhreinar tær
Eftir tueggja mánaða duöl í Afríku sátum uíð ferðafélagi minn í iúmbóliotu British Airways á leið til Englands. Við
uorum sæl og glöð enda hafði ferðin heppnast mjög uel. í dagpokunum okkar undir fluguélasætunum lágu afrísk
trumba, útskorið tréborð og sitthuað fleira. Og bakpokarnir í farangursgeymslunni uoru troðfullír af minjagripum.
ví er ekki að neita að
það fór óneitanlega um
okkur þegar við lentum
í London og flugstjór-
inn tilkynnti að úti væru tíu gráð-
ur á celsíus. Þó við vissum að
hitna myndi þegar liði á daginn
fór skjálfti um okkur. Við litum
niður og sáum tuttugu óhreinar,
sokkalausar tær. Fyrstu dagana
í Afríku höfðum við gengið í
nokkrum pörum en fljótlega
pakkað þeim niður aftur. Þegar
við endurheimtum farangur okk-
ar í London hófst mikil sokkaleit.
Það rann smátt og smátt upp fyr-
ir okkur að við áttum ekki eftir
nema eitt par til samans. Ástæð-
an var einföld; við höfðum skipt
öllum sokkunum okkar fyrir
minjagripi.
I Afríku sunnan Sahara stund-
uðum við vöruskipti. Við höfðum
svo dæmi sé tekið keypt tvo fag-
urlega útskorna stóla í Malawi
fyrir andvirði 550 íslenskra króna
auk stuttermabols og skyrtu sem
var svo Ijót að ferðafélagi minn
vildi ekki ganga í henni. I Kenya
höfðum við fengið tvær salat-
skeiðar með útskornunr gíröffum
fyrir hárspöng sem ég var hætt að
nota og andvirði 100 íslenskra
króna. Og hér og þar hafði eitt
sokkapar aukalega gert útslagið
unt hvort þeir innfæddu vildu
ganga að tilboðum okkar eða
ekki. í Tanzaníu laumaði ég
tveimur pörum af þvældum
bómullarsokkum að ungum
manni sem vildi meira fyrir par af
tréstytlum en ég var tilbúin að
láta. Hann var ekki lengi að
skipta um skoðun, brosti sínu
blíðasta og pakkaði styttunum
fyrir mig inn í gamlan dagblaða-
pappír.
En í London vorum við stödd,
sokkalaus og nú var farið að
rigna. Við ætluðum að grípa til
regnjakkans sem við höfðum
dröslast með alla ferðina en
aldrei notað. Viti menn, við grip-
um í tómt. Regnjakkanum hafði
verið skipt fyrir trumbuna sem
lá í bakpokanum. Á þessu stigi
málsins fannst okkur fólk vera
farið að horfa furðulega á okk-
ur. Þegar við komumst í spegil
skildum við afhverju. Við vorum
grútskítug upp fyrir haus í teygð-
um og krumpuðum fötum.
Ferðafélagi rninn var með strá-
hatt og joggingbuxurnar mínar
voru götóttar. Á einu andartaki
uppgötvuðum við að klæðnaður
sem hafði gengið í Afríku olli því
að það var horft á okkur í
London!
Næsta dag mæitum við okkur
mót við frænda rninn sem hafði
komið í viðskiptaerindum til
London. Hann gisti á hóteli mið-
svæðis í borginni og þangað héld-
um við með allan farangurinn á
bakinu. Hann ætlaði að gera okk-
ur þann greiða að taka minja-
gripastaflann með sér heim.
Jakkaklæddur maður með hatt
opnaði hóteldyrnar og við skálm-
uðum inn með bakpokana. Okk-
ur rak í rogastans þegar við kom-
um inn. í hvaða helgidóm vor-
um við eiginlega komin? f djúp-
um stólum sat uppábúið fólk og
við sáum glampa á gullið. Við
hummuðum og hæjuðunt, mjök-
uðum okkur í átt að móttökunni
og höfðum á tilfinningunni að við
værum búin að spora út allt
marmaragólfið. Maðurinn í mót-
tökunni var í svörtum,
nýpressuðum jakkafötum og
horfði á okkur stingandi augna-
ráði um leið og hann sendi okk-
ur skakkt bros. Yfirgengilega
kurteis spurði hann hvort að
hann gæti hjálpað okkur. Kauði
varð frekar fúll þegar við spurð-
um eftir frænda mínum í stað
þess að segja að við værum ör-
ugglega á vitlausum stað. Einn
jakkafatamaðurinn enn kom nú
aðvífandi og bauðst til að taka
töskurnar. Við sögðum að við
gætum borið þær sjálf, værum
vön þvf. Hann tók það hinsveg-
ar ekki í mál og þótt honum væri
það augljóslega þvert um geð
vippaði hann öðrum skítuga bak-
pokanum okkar upp á öxlina á
sér og hökti af stað að lyftunni.
Við áttum erfitt með að halda
niðri í okkur hlátrinum því að
pokinn var tæp fjörutíu kíló að
þyngd og jakkafötin öll orðin
krumpuð!
Frændi minn heilsaði okkur
með virktum en benti okkur síð-
an góðfúslega á sturtuna í her-
berginu sínu. Við tókum því sem
svo að við lyktuðum ekki of vel...
Eftir að hafa þefað undir handar-
krikana ákváðunt við að það væri
kominn tími til að skola af okk-
ur skítinn. Á baðherberginu var
allt það sem einn mann gat
dreymt urn í hreinlætismálum;
margar tegundir af sápum, litlar
flöskur með andlitsvatni og dag-
kremi, sjampó og hárnæring og
síðast en ekki síst stór og rnjúk
handklæði. Þau voru satt best að
segja svo hrein og fín að við
týmdum varla að nota þau. Við
létum vatnið buna lengi á okk-
ur. Ekki amalegt að geta farið í
sturtu með heitu vatni. Eftir
þvottinn fórum við í óhreinu
fatagarmana aftur en lyktuðum
ögn betur en fyrr. Við stigum á
vigtina sem var inni á drauma-
baðherberginu og ferðafélagi
minn komst að því að hann hafði
misst heil sjö kíló á ferðalaginu.
Hann átti hinsvegar ekki eftir að
vera lengi að bæta því á sig aftur
í vellystingunum og góðgætinu í
Englandi!
Eftir fundinn á hótelinu héld-
um við upp á Oxford Street þar
sem við gengum framhjá búðar-
glugga eftir búðarglugga með fal-
legum útstillingum. Skyndilega
heltók mig löngunin til að kaupa
mér eitthvað nýtt og fallegt. Það
væri kannski dálítið ný tilfinning
að vera í einhverju hreinu og
ókrumpuðu! Viðskálmuðum inn
í búð og uppskárum augnagotur
afgreiðslufólksins sem augljós-
lega hélt að við værum að koma
beint af götunni eftir að hafa sof-
ið á bekk í almenningsgarði um
nóttina. Við útskýrðum hinsveg-
ar að við værum að koma frá Afr-
íku.
Út gekk ég stuttu síðar með
nýjar buxur og nýja peysu,
skálmaði á gistiheimilið okkar og
fór aftur í sturtu. í þetta skipti
ætlaði ég að fara beint í hrein föt
eftir þvottinn. Að vísu varð ég að
þurrka mér með handklæði sem
hafði ekki verið þvegið síðan í
Kenya en lét það ekki koma að
sök. Eftir tvöfaldan þvott fannst
mér ég aldrei hafa verið eins
hrein fyrr. Ég fór í nýju fötin mín,
sneri mér í hring fyrir frantan
spegilinn ogbrosti. Mérleiðeins
og prinsessu.