Vikan - 15.08.2000, Blaðsíða 45

Þórunn Stefánsdóttir þjddi
Lífið er ekki dómstóll sem þarfn-
ast sönnunargagna, lögmanna,
kviðdómenda og dómara. Við
verðum að treysta eigin dóm-
greind. Ég er sannfærður um það
að ég hef lifað áður, ég tel mig
muna vissa atburði úr fyrra lífi
og sérstaklega mánuðina áður en
ég dó. Ég hef aftur á móti engar
sannanir fyrir því, ekki frekar en
ég hef sannanir fyrir því að þú sért
amma þín endurborin og að við
höfum átt í ástarsambandi. Það er
undir þér komið h vort þú trúir því
eða ekki.“
Annie andvarpaði. Hún varð
að viðurkenna að hann hafði rétt
fyrir sér. Þetta var einfaldlega
spurning um tilfinningar og eðlis-
ávísun. Hún átti erfitt með að
henda reiður á tilfinningum sín-
um.
Hún gat ekki fundið réttu orð-
in til þess að segja allt það sem
hana langaði að segja við hann.
Hún þrýsti sér að honum og kyssti
hans. Varir hennar könnuðu lík-
ama hans, húð hans var sölt und-
ir tungu hennar. Hún hafði gert
það sama í draumnum og hún gat
varla beðið þess að halda áfram
þar sem frá var horfið.
Hana langaði að snerta líkama
hans öðruvísi en hún hafði snert
nokkurn áður.
,,Annie ... ástin mín...“ hvísl-
aði hann þegar varir hennar leit-
uðu niður eftir líkama hans.
Þannig höfu þau elskast í
draumnum. Draumurinn og
raunveruleikinn runnu saman í
eitt. Hún var hömlulaus og ófeim-
in og stunur hans urðu hærri og
villtari.
„Við þurfum ekki á þessum að
halda!“ hvíslaði hann og klæddi
hana úr náttkjólnum. Hann lét
hann falla á gólfið án þess að taka
augun af Annie. Augu hans
gældu við líkama hennar. Hún
sveigði líkama sinn á móti hon-
um. Þetta var það sem hún hafði
þráð og beðið eftir.
Hún gaf frá sér sársaukakvein.
„Meiddi ég þig?“ spurði Marc
og leit hræðslulega á hana.
„Nei, haltu áram, hvíslaði hún.
Hún var knúin áfram af löngun
sem varð að fullnægja.
Marc reyndi aftur og Annie
beit sig í vörina til þess að kæfa
sársaukastunu. En líkami henn-
ar kom upp um hana.
Marc lá hreyfingarlaus ofan á
henni. „Hefur þú aldrei verið
með karlmanni áður?“ hvíslaði
hann.
„Það skipti ekki máli ... ekki
hætta, Marc gerðu það“ ... sagði
hún kjökrandi og þrýsti sér að
honum.
„Ég vil ekki meiða þig, ástin
mín," sagði hann áhyggjufullur..
„Þú meiðir mig ekki, ekki
hætta...“
Marc horfði ákveðinn á hana.
„Meðan ég er hræddur um að
meiða þig fáum við hvorugt
ánægju út úr þessu, Annie,“ sagði
hann og lagðist við hliðina á
henni.
Örvæntingin skein úr andliti
hennar. „Einhvern tíma verð ég
að missa meydóminn, hvers
vegna ekki núna?“
„ Vegna þess, ástin mín, að ég er
ansi hræddur um að ég sé ekki fær
um að gera neitt í málinu eins og
er,“ sagði hann þurrlega og hún
leit niður eftir líkama hans og hló
feimnislega.
„Ég sé hvað þú átt við. Var það
vegna þess að ég gat ekki.... Ó
Marc, mér þykir þetta svo leið-
inlegt.“
„ Astin er eins og tónlist,“ hvísl-
aði hann. „Stundum verður mað-
ur að nota hugmyndaflugið og
semja ný tilbrigði við stefið.“
Hann laut yfir hana og snerti
hana blíðlega. Hann kyssti hana
á hálsinn og brjóstin og Annie
titraði þegar hún fann heita, raka
tungu hans gæla við hana þar sem
líkami hennar hafði hafnað hon-
um.
Annie missti stjórn á sér, villt-
ar tilfinningar tóku yfirhöndina,
höfuð hennar kastaðist til á kodd-
anum, hún hrópaði upp og
gleymdi öllu nema þessari trylltu
þörf. Henni fannst hún vera að
falla fram af klettabrún og svífa
gegnum landslag, sem var fal-
legra en hún hafði áður augum lit-
ið.
Á eftir leið Annie eins og
prinsessu í ævintýri. Henni fannst
hún geta sofið í hundrað ár. En
munurinn var sá að hér var ekk-
ert þyrnigerði, engin vond norn
og prinsinn var hjá henni. Þau
lágu þögul í langan tíma þangað
til hún hvíslaði. „Þakka þér fyrir.“
„Mín var ánægjan,“ sagði hann
og hló hljóðlega.
„Er ekki lengra síðan?“ Henni
fannst hún hafa verið hjá honum
alla tíð og hafði alls enga löngun
til þess að fara frá honum.
„Nei, það er ekki lengra síðan,“
svaraði hann alvarlega.
Hún kyssti hann á brjóstið, var-
ir hennar voru rakar og heitar á
skinni hans. „Leyfðu mér að gera
það sama fyrir þig.“
„Ekki núna, Annie,“ sagði
hann og kyssti hana á kinnina.
„Mér þykir leitt að þurfa að segja
það, en við erum að verða of sein.
Við verðum að fá okkur morg-
unmat áður en við leggjum af stað
til Parísar.“
„Núna strax?“
Hann brosti stríðinislega. „í
gær gastu varla beðið eftir því að
komast héðan.“
„Hún andvarpaði. „Tíminn er
undarlegt fyrirbæri. Við þekkt-
umst ekki einu sinni fyrr en í gær
og nú finnst mér eins og ég hafi
þekkt þig allt mitt líf."
„Öll okkar líf," leiðrétti hann
og henni brá í brún.
Ó Marc, ef ég bara vissi...“
„Hvort það er satt?“ Hann
horfði ákveðinn í augun á henni.
„Það er heilagur sannleikur,
Annie.“
„Ég veit að þú ert ekki í
nokkrum vafa en ég er það aftur
á móti. Mig langar að trúa þér,
Vikan
45