Vikan - 15.08.2000, Blaðsíða 59

r^Fíiíi ÍFTiUTfil HFH
hreinskilni frá hversu ömur-
legt ástandið væri á heimili
mínu. Það var ákveðinn létt-
ir. Ég fór til hans aftur og aft-
ur og ég var farin að hlakka til
að hitta hann því eftir viðtöl-
in leið mér svo miklu betur en
áður. Kvöld nokkurt átti ég
viðtal við prestinn en Egill var
á móti því að ég færi.
Hann skammaði mig fyrir
að sinna sér og heimilinu illa
og ásakaði mig um framhjá-
hald. Mér sárnaði illa og svar-
aði honum því fullum hálsi.
Ég minnti hann á að oft sæist
hann ekki fyrr en undir morg-
un um helgar og ég vissi ekk-
ert um það hvar hann hefði
verið þegar hann kæmi. Hann
hreytti því þá í mig að hann
hefði oft eytt nóttinni með
öðrum konum og þætti það
sjálfsagt því hann væri giftur
konu sem væri svo fúl að eng-
inn gæti þolað hana.
Ákváðu að skilia tíma-
bundið
Ég fór í viðtalið niðurbrot-
in og grátandi. Presturinn tók
á móti mér af sinni venjulegu
hlýju og tók utan axlirnar á
mér. Aður en ég vissi af hafði
ég kastað mér hágrátandi í
fangið á honum. Hann faðm-
aði mig og fór að láta vel að
mér og í einhverri örvæntingu
og vitleysu svaraði ég í sömu
mynt. Þessar gælur enduðu á
þann hátt sem þær hafa gert
hjá karli og konu frá dögum
Adams og Evu en á leiðinni
heim helltist vonleysið og
vanlíðanin yfir mig. Ég sársá
eftir öllu saman og vissi að ég
vildi aldrei sjá þennan mann
framar.
Egill beið mín heima og
hann varjafnmiðursín og ég.
Við ræddum í fyrsta skipti
málin í bróðerni þetta kvöld
og hann viðurkenndi að við
yrðum að breyta lífi okkar.
Hann ákvað að fara í meðferð
en ég ætlaði að flytja suður til
pabba og mömmu. Þegar
hann væri búinn að ná sér á
strik ætluðum við að sjá til
hvernig okkur gengi að ná
saman aftur.
Egill komst að á Vogi
nokkru seinna en ég varð eft-
ir til að ganga frá eigum okk-
ar. Presturinn hringdi í mig
aftur og aftur áður en ég fór
og bað mig að hitta sig. Ég
neitaði alltaf en þegar hann
sagðist verða að tala við mig
lét ég undan og fór. Þegar ég
kom upp í kirkju til hans beið
hann þar skjálfandi á beinun-
um og spurði hvort ég hyggð-
ist segja frá því sem gerðist á
milli okkar. Ég neitaði því en
sagði honum að ég teldi að
hann ætti að vera maður til að
segja konunni sinni þetta
sjálfur. Þá spurði hann hvort
Egill vissi þetta og ég játaði
því. Egill væri að fara í með-
ferð, við ætluðum að reyna að
byrja nýtt líf frá grunni og það
væri ekki hægt að byggja á
lygi. Hann var miður sín og
hálfskælandi af ótta yfir því
að Egill segði einhverjum frá
og upp um hann kæmist og
Hann faðmaði mig og
fór að láta vel að
mér og í einhuerri
örvæntingu og vit-
ieysu svaraði ég í
sömu mynt.
mér fannst lítið til hans koma
þegar ég fór.
Það var erfitt að flytja inn
á foreldra sína með þrjú lítil
börn en mamma og pabbi
tóku mér mjög vel. Þau
studdu vel við bakið á mér
þegar ég var að koma mér fyr-
ir í borginni og þegar Egill
kom úr meðferð útvegaði
pabbi honum vinnu. Við
bjuggum ekki saman fyrsta
árið eftir að Egill hætti að
drekka en notuðum þann
tíma til að kynnast upp á nýtt
og endurmeta samband okk-
ar. Síðan þetta var eru liðin
nokkur ár. Við hjónin höfum
aldrei verið ánægðari með líf-
ið en nú. Þessi erfiða reynsla
á fyrstu árum hjónabandsins
kenndi okkur margt, meðal
annars það að meta hvort
annað og reyna að vera hvort
öðru góð.