Vikan - 29.08.2000, Síða 28

Þegar ég gerðist innbrotsþjdfur
Þegar ég var unglíngur gerðí
ég mikið að Uuí að passa börn.
Það kom meðal annars til af
því að ég var langyngst fjög-
urra systkina og þegar ég var
ellefu ára voru öll systkini mín
orðin foreldrar.
Eg og Inga, vinkona
mín, pössuðum oft
saman á kvöldin og
skiptum á milli okkar
laununum sem dugðu til þess að
við gátum farið í bíó og fengið
okkur kók og prins öðru hverju.
Sagan gerðist þegar við vor-
um fjórtán ára gamlar en þá vor-
um við báðar orðnar mjög
þroskaðar líkamlega en það
sama mátti kannski ekki segja
um andlega þroskann. Við vor-
um báðar mjög myrkfælnar og
alls ekki lífsreyndar að neinu
leyti.
Þetta kvöld hafði eldri bróðir
minn beðið mig að passa dætur
sínar tvær. Önnur þeirra var
nafna mín og fimm ára gömul,
en hin var aðeins þriggja mánaða
og mér hafði aldrei hlotnast sá
heiður að passa hana áður, enda
hafði hún aldrei verið skilin eft-
ir hjá ókunnugum fyrr.
Bróðir minn er sjómaður og
þegar þetta gerðist var hann ný-
fluttur í glænýtt raðhús í Hafn-
arfirði. Við Inga höfðum aldrei
komið inn í húsið fyrr og okkur
þótti mikið til koma þótt enn væri
margt hálfkarað og ýmislegt
vantaði.
Mágkona mín fór með mig upp
á loft og sýndi mér herbergin.
Inni í hjónaherberginu var rúm
litlu frænkunnar en nafna svaf
ein í eigin herbergi við hliðina.
Báðar stelpurnar voru sofnaðar
og mágkona mín sagði að við
þyrftum engar áhyggjur að hafa
af þeirri eldri, sem ég hafði oft
passað áður. hún svæfi alltaf eins
og steinn þegar hún væri á ann-
að borð sofnuð en hin gæti verið
erfiðari. Hún sagðist vera nýbú-
in að leggja litlu á brjóst og lík-
lega myndi hún sofa fram á miðja
nótt, en það hefði stundum kom-
ið fyrir að hún vaknaði eftir tvo
til þrjá tíma og þá þyrfti að taka
hana upp og láta hana ropa og yf-
irleitt sofnaði hún þá aftur. Hún
sýndi mér líka tilbúinn pela en
sagði að sú litla vildi hann helst
ekki svo ég skyldi ekki gefa henni
hann nema allt annað brygðist.
Svo fylgdu miklar og nákvæm-
ar leiðbeiningar hvernig ætti að
meðhöndla ungbarnið og áður
en þau lögðu af stað á árshátíð-
ina, dragfín og ilmandi, lét hún
mig hafa símanúmerið hjá
mömmu sinni, sem einnig bjó í
Hafnarfirði, ef eitthvað kæmi
uppá.
Það lá við að ég væri hálf-
móðguð við mágkonu mína, það
var eins og hún gerði sér enga
grein fyrir því að við Inga vær-
um alvanar barnapíur, hálffull-
orðnar konur (að okkar mati) og
búnar að passa börn í mörg ár!
Hvað ætti svo sem að geta kom-
ið fyrir? Ég hafði áður þurft að
svæfa ungbörn og farist það vel
úr hendi.
Loksins voru þau farin og við
vorum fegnar. Við höfðum tekið
með okkur reikningsbækurnar til
að hjálpast að við algebruna og
svo vorum við með matadorið,
en það var eitt af því sem alls ekki
mátti gleymast þegar við vorum
að passa.
Kvöldið byrjaði rólega og við
lukum við heimadæmin á met-
tíma. Einar bróðir hafði skilið
eftir kók og kex og eftir lærdóm-
inn settumst við niður í hálftómri
stofunni með veitingarnar og
spilið. Þetta var síðla vetrar og
það var orðið dimmt úti. Hverf-
ið var hið dæmigerða bygginga-
svæði, það voru fá götuljós í ná-
grenninu, í kringum okkur voru
mörg hálfkláruð og mannlaus
hús og hvergi var týru að sjá í
glugga þegar litið var út um
stofugluggann. Þarna átti varla
nokkur maður leið um og við
urðum ekki varar við neinar bíla-
ferðir um hverfið eftir að rökkva
tók.
Þegar við vorum nýbyrjaðar
að spila fór sú litla að ambra upp-
úr svefninum. Ég læddist upp til
hennar og stakk upp í hana snuð-
inu og það dugði. Hún tottaði
það nokkrum sinnum og sofnaði
síðan aftur hin rólegasta. Ég fór
niður og við Inga héldum áfrarn
að spila. Það var alger þögn í
kringum okkur en þar sem við
sátum og hugsuðum fórum við að
heyra alls konar hljóð í húsinu.
Mér fannst ég heyra eitthvað
slást utan í húsið og þegar vel var
hlustað var eins og einhver væri
á ferli fyrir utan. Við hættum að
spila og lögðum við hlustir. Það
var ekki um að villast, það var
eitthvert undarlegt skrjáf fyrir
utan húsið og við vorum vissar
um að það hlyti einhver að vera
að sniglast í kringum það. Við
fórum að segja hvor annarri sög-
ur af innbrotum í hálfbyggð hús
og árásir á ungar stúlkur og áður
en við vissum af vorum við orðn-
ar skíthræddar þótt við vildum
ekki viðurkenna það fyrir sjálf-
um okkur.
Við hættum að spila og fórum
að ræða í fullri alvöru hvað til
bragðs skyldi taka, við vorum
ábyrgar stúlkur að passa tvö lítil
börn og við urðum að axla okk-
ar ábyrgð. Við byrjuðum á að
kveikja öll ljós íhúsinu til að fæla
burt hugsanlega innbrotsþjófa.
Okkur leið strax betur á eftir, en
samt heyrðum við skrjáfið áfram
og það setti að okkur óhug. Ég
var orðin viss um að skrjáfið væri
ekki af mannavöld-
um, það var of takt-
fast til þess, en ég
vildi samt komast að
því af hverju það staf-
aði. Við gægðumst út um stofu -
, klósett- og eldhúsgluggana, sem
allir voru á neðri hæðinni, en
sáum ekkert. Þá ákváðum við að
láta slag standa og fara út í rann-
sóknarleiðangur. Það kom í minn
hlut að fara hringinn í kringum
húsið til að kanna málið en Inga
ætlaði að fylgjast með mér því
kjarkurinn var ekki meiri en svo
að ég hefði ekki þorað þetta
öðruvísi.
Það var farið að hvessa svolít-
ið og það var vægt frost. Myrkrið
var ekki mjög svart en það var þó
nógu dimmt til þess að ég var að
drepast úr hræðslu þar sem ég
fikraði mig suður með húshlið-
inni yfir urð og grjót. Ég var í
langerma bol og fráhnepptri
lopapeysu en Inga vinkona mín,
sem stóð í dyrunum og fylgdist
með mér, hafði hent yfir sig úlp-
unni. Þegar ég kom fyrir hús-
hornið heyrði ég að ég var að
nálgast upptökin, því skrjáfið
varð greinilegra. Jú, þarna var
skýringin: Btór bútur af bygging-
arplasti lá þarna undir húsveggn-
um, hálffastur undir steini, og
flaksaðist utan í hann. Ég hróp-
aði uppyfir mig af fögnuði: ,.Inga,
þetta var bara plast!“
Inga greyið, sem stóð skjálf-
andi af hræðslu við dyrnar, heyrði
mig kalla fyrir handan hornið og
var viss um að nú væri verið að
ráðast á mig. Hún greip langt
skóhorn sem hékk í ganginum og
hljóp út um dyrnar mér til bjarg-
ar. Það lá við að hún hlypi mig um
koll í myrkrinu þar sem hún kom
vaðandi með skóhornið á lofti
suður með húsgaflinum og ég á
móti henni með peysuna
flaksandi í vindinum. Við hlógum
báðar dátt að þessari vitleysu og
skildum ekkert í því hvernig okk-
ur gat dottið í hug að halda að
þetta væri af mannavöldum.
En við hættum fljótt að hiæja.
Þegar við komum að útidyrunum
voru þær harðlæstar! Hvorug
okkar hafði hugsað út í að hurð-
in var hviklæst og með pumpu, og
Hvorug okkar hafði hugsað út í að
hurðin var hvíklæst og með
pumpu, og um leið og Inga stökk
út mér til biargar læstist hurðín að
baki henní. Nú voru góð ráð dýr.
28
Vikan