Menntamál - 01.09.1941, Blaðsíða 7

MENNTAMÁL
53
á fjöllum ró“ og „Haust er á heiðum". Það eru tvær ólíkar
myndir af hafinu, sem höf. sýnir i lögunum „Bak við
hafið“ og „Hafið, bláa hafið“. Hin fyrri úfin og uggvæn-
leg, hin síðari sýnir oss hafið skínandi bjart og himinn
heiðan og bláan. Loks nefni ég svo „Sá er nú meir en
trúr og tryggur", sem birtist í safni Þórðar Kristleifsonar,
„Ljóð og lög.“
Ég býst við, að margan fýsi að kynnast orgelverkum
Friðriks, sem enn eru óprentuð, en með þeim mun hann
áreiðanlega auðga tónbókmenntir okkar.
Athugum nú nokkur lög eftir Sigvalda S. Kaldalóns.
„Sofðu unga ástin mín.“ Þetta prýðilega vöggulag fellur
vel að vísunni. Og það er sama, þó að við tökum aðra
vísuna, „Það er margt, sem myrkrið veit.“ Það lýsir þeim
auðnarblæ, sem er yfir svarta sandinum, og geigurinn við
jökulsprungurnar kemur einnig vel fram. En þó segir hið
rólega hljóðfall fyrst og fremst: „Sofðu, unga ástin mín —
— við skulum ekki vaka um dimmar nætur.“
Þá er það lagið „Suðurnesjamenn." „Heyrið brim á
björgum svarra“ í byrjuninni, sem er byggð á orgelpunkti.
Allt lagið hefir á sér þjóðlegan svip og túlkar ágætlega
kvæði Ólínu Andrésdóttur, sem er rammíslenzkt, bæði að
efni og formi.
Þá er þjóðlegt lagið „ísland ögrum skorið“. Kannske að
taktbreytingarnar eigi einhvern þátt í því. En ég held, að
það sé aðallega andinn í laginu. Það er sama ættjarðar-
ástin og hjá Eggert Ólafssyni:
ísland ögrum skorið,
ég vil nefna þig,
sem á brjóstum borið
og blessað hefir mig,
fyrir skikkan skaparans.
Vertu blessað, blessi þig
blessað nafnið hans.