Menntamál - 01.09.1941, Blaðsíða 18

64
MENNTAMÁL
Þó var honum margt fleira til lista
lagt, því að hann var hagur mjög
og hugvitsmaður mikill. ísólfur
var í mörg ár organisti á Stokks-
eyri. Eftir að hann fluttist til
Reykjavíkur lagði hann stund á
hljóðfærasmíði og hljóðfæravið-
gerðir. Hann samdi mörg sönglög.
Fyrir nokkrum árum gaf Jón bróð-
ir hans út fyrsta hefti af sönglög-
um hans: Fjóla I. hefti. Vonandi
kemur framhaldið áður en langt
um líður.
Þetta eru aðeins hugleiðingar. Ég játa, að sum af þeim
lögum, sem ég hefi tekið til dæmis, eru ólík þjóðlögunum
okkar. Ég játa líka, að þjóðlögin eru sú náma, sú upp-
spretta, sem tónskáld komandi kynslóða hljóta að ausa
af. En sé nú íslenzkt lag samið við íslenzkt ættjarðar-
kvæði svo samtengt kvæðinu, að tæplega veröi sundur
greint, þá held ég því til streitu, að lagið hljóti að vera
eitthvað þjóðlegt, hvaða stefnu, sem það annars kann að
vera flokkað undir. Og þjóðlegar eru „raddir náttúrunnar“.
Skáldlega talar Sigvaldi Kaldalóns um þetta, er hann
segir:
„Ég elska fuglalífið í náttúru okkar og margar unaðs-
stundir hefir það veitt mér. Sú voldugasta hljómkviða,
sem ég hefi nokkurntíma hlustað á, var, er ég lá í fjár-
húskofanum í Arnarbæli í Ölfusi í kvöldblíðunni — og heyrði
fyrst einstakt kvak lómsins á Ölfusá, sem jókst svo þang-
að til kváðu við ómar frá hundruðum og aftur hundruð-
um þessara fugla. Slíkar sögur hefi ég að segja frá svön-
unum og æðarfuglinum. Þið ættuð að koma út í eyjar á
vorin, þar sem mikið er af æðarfugli og hlusta í lognblíðu
að morgni, þegar sjór er spegilsléttur og sól er komin upp