Menntamál - 01.12.1960, Page 12
178
MENNTAMÁL
Einn getur haft alla þá ágætu kosti til að bera, sem
nefndir voru, og þó verið illa fallinn til að vera kennari.
Annan getur vantað þá flesta, og þó farnast honum allvel
við kennslu.
Persónulegir mannkostir kennarans hafa oft djúp og var-
anleg áhrif á nemendurna. Sagt hefur verið, að það skipti
ekki eins miklu máli fyrir nemandann, hvað hann lærir eins
og hjá hverjum hann lærir. — Þótt okkur finnist hér nokk-
uð djúpt tekið í árinni, ekki sízt gagnvart þeim nemendum,
sem hyggja á framhaldsnám, hygg ég, að mörg okkar hafi
þá persónulegu reynslu, að þegar öllum lexíum var skilað
og öllum kennslustundum lokið þá hafi áhrifin, sem eftir
urðu — þau áhrif, sem við geymum frá skólaverunni —
átt drjúgan þátt í að móta lífsviðhorf okkar og lífsskoðun,
— og þá sérstaklega áhrif þeirra kennara, sem við mátum
mikils.
Traust þekking.
Þekking kennarans á því námsefni, sem hann á að kenna,
er mikilvægt grundvallaratriði. Ekkert getur bætt lærdóm-
inn upp, ef hann vantar. Óákveðin, óljós þekking gefur
óákveðna og óljósa kennslu, og af henni stafar eflaust
mörg villan í skólanum. Hvert atriði þarf að vera skýrt,
skýringarnar vel valdar og málið lagað eftir skilnings-
þroska þeirra nemenda, sem kennslunnar eiga að njóta.
Því betri menntun, sem kennarinn hefur fengið, því auð-
veldara verður honum starfið og því meiri verður ár-
angurinn.
En það kemur fyrir, að kennari, sem er ágætur lærdóms-
maður, veldur ekki kennslustarfi. Þekkingin ein er engin
trygging fyrir góðri kennslu. Kennarinn verður einnig að
þekkja mannlegt eðli, — að hafa skilning á því, sem liggur
bak við hugsanir og gjörðir ungs fólks.
Góður kennari finnur engu síður en góður nemandi til
þess, að hunn þarf stöðugt að æfa hæfileika sína og auka