Menntamál - 01.12.1960, Blaðsíða 17

MENNTAMAL
183
þarf að temja sér gagnvart nemendunum og starfinu í
heild, ef góður árangur á að nást.
Þrjár leiðir.
í framhaldi af þessum hugleiðingum um hina æskileg-
ustu persónulegu eiginleika kennara vil ég svo að lokum
ræða lítið eitt um nokkrar helztu starfsaðferðir við
kennslu.
Oft er greint á milli þriggja aðalkennsluaðferða.
1 fyrsta lagi má nefna sýnifræðslu — þar sem þekkingu
er miðlað með myndum eða munum. Kennarinn sýnir
nemendum sínum hlut, líkan eða kort. Athuguð er skýring-
armynd, sem kennarinn hefur dregið upp á töfluna eða
tæki athugað, sem t. d. er notað til skýringar í eðlisfræði-
kennslu. Sýning skuggamynda og kvikmynda eru einnig
góð dæmi um þessa kennsluaðferð.
I öðru lagi er frásögnin, sem kennsluaðferð, þar sem
sagt er frá atburðum og fyrirbrigðum í samfelldu máli eða
erindi og hið lifandi orð er notað til að miðla þekkingu og
örva áhuga og fyrirlestrarformið er gott dæmi um þessa
aðferð.
I þriðja lagi er svo aðferð, sem kalla mætti spurningar
og svör. Þar er leitað þekkingar og námsefnið skýrt og
fest í minni með spurningum og svörum.
Sumir álíta að fjórða leiðin — kennsluaðferðin — sé
til, nefnilega hin starfræna aðferð, en þess ber að gæta,
að starfræn námsaðferð er sérstök vinnubrögð, sem færa
sér allar þessar þrjár áðurnefndu aðalkennsluaðferðir
í nyt og tengja þær saman á starfrænan hátt. Sem dæmi
má nefna, að nemendur virða fyrir sér mynd, segja frá
því sem fyrir augu ber, og síðan er rætt um verkefnið,
spurt og spjallað.
Flestir æfðir kennarar nota allar þessar aðferðir svo
að segja jöfnum höndum og það oft í einni og sömu
kennslustund. Hér er raunar um þrjár leiðir að ræða að