Menntamál - 01.12.1960, Blaðsíða 56

222
MENNTAMÁL
ÞÓRARINN MAGNÚSSON:
Hugleiðingar um alþjóðamál.
Á þeim miklu vísindatímum, sem við nú lifum, hefur
samtöngutækninni fleygt svo fram, að ýkjalaust má segja,
að auðvelt sé fyrir almúgamann að ferðast um svo mörg
lönd, að vart mundi honum endast ævin öll til að læra þær
tungur, sem hann þyrfti að nota til að skilja menn og gera
sig skiljanlegan, þar sem hann kæmi. Hitt sjá allir, að
ekki væri það verulega snjöll hagfræði, að allt fólk eyddi
ævinni í málanám.
Ef við hugleiðum þetta, sjáum við strax, að fjarri fer
að þjóðir heims megi ræðast við og skilja hver aðra vand-
ræðalaust. Ég vil í þessu sambandi benda á útdrátt úr
skýrslu 3. ráðstefnu „The International advisory Commit-
tee on the school curriculum“, er haldin var í París 29. sept.
1958 og gefin út af UNESCO, sjá Menntamál, 2. h. 1960,
bls. 159. Þar er ráðstefnunni auðsæilega ljóst, að hin hrað-
gengu flutningatæki skapa stóraukna þörf á málanámi.
Bendir hún á að hefja kennslu erlendra mála í skólum
fyrr en gert er. Þessi ábending hnígur í þá átt, að leysa
vandann með námi allra tungumála, sem nota þarf í við-
skiptum við aðrar þjóðir, en eins og ég drap á, get ég ekki
fallizt á, að slíkt sé viðunandi lausn.
Samgöngutækninni hefur sem sé fleygt fram, en tján-
ingartæknin, ef við getum notað það orð, stendur á sama
stigi og hún stóð íyrir mörgum öldum. Hér hefur því skap-
azt afleitt misræmi, sem er í senn ófræðilegt, ótæknilegt,
óhagfræðilegt og leiðinlega bagalegt.
Hitt mun þó mála sannast, að ekki þurfi langt að leita