Menntamál - 01.12.1960, Blaðsíða 50

216
MENNTAMÁL
En von er, að svona fari, meðan þessir dyggu þjónar eru
litnir jafn smáum augum af samtíðinni sem nú er.
Ég held að fjósamenn njóti nú einna minnstrar virð-
ingar vinnandi manna í landinu. Enda sýna verkin merk-
in. Þeim höndum fækkar nú með mestum hraða, sem fást
til að vinna þessi störf. Árangurinn kemur í ljós innan
skamms. Á næstu árum verður eitt mesta vandamál þjóð-
arinnar það, hvernig og hvaðan höfuðborgin og nágrenni
hennar fær sinn mesta lífsdrykk, mjólkina. Það fer aldrei
vel á því, að hjúin séu lítilsvirt.
En kemur þetta kennurunum nokkuð við, fjósið og
mjólkin. Jú, það kemur þeim við og atvinnuvegirnir í
heild, allri þjóðinni kemur þetta við. Það er hlutverk skól-
anna, meira að segja yfirstjórn fræðslumálanna, að vekja
virðingu hinna ungu fyrir verklegri mennt og þörf at-
vinnuveganna. Skólarnir mega ekki keppa við atvinnu-
vegina um vinnuaflið, sem nú er. — Þetta er nú orðinn
ljótur lestur og leiðinlegur. Enda er ég nú kominn að lok-
um máls míns. Ég held að framundan hljóti nú að vera
einhver þáttaskil í skólamálum okkar. Á meðan við nem-
um staðar um stund álít ég að við eigum að gera þetta:
Það þarf að hefja áróður á heimilin fyrir því, að þau
mega ekki varpa svo trausti sínu og áhyggjum á kennara-
stéttina sem verið hefur um sinn. Þau verða að taka meiri
þátt í uppeldi barna sinna en nú er, taka á sig meiri
ábyrgð. Svo fámennur hópur manna sem kennarastéttin,
er ekki megnug að inna allt það af höndum, sem af henni
er krafizt. Þetta verðum við að viðurkenna hreinskiln-
islega fyrir alþjóð, þótt of seint sé að vísu. Ég á hér fyrst
og fremst við hina uppeldislegu hlið fremur en fræðsluna.
Þetta mundi ég ekki skoða sem yfirlýsingu uppgjafar, síð-
ur en svo. Ég álít að kennarar vinni störf sín vel og sam-
vizkusamlega, og ég hef þá trú, að þeir muni gera það
ekki síður hér eftir en hingað til. En öflin eru svo mörg,
sem toga í aðrar áttir en kennurunum er skylt að benda.