Menntamál - 01.12.1960, Page 42
208
MENNTAMÁL
litla. Nú skyldu börn þeirra ekki fara alveg á mis við þau
gæði, sem þau höfðu lengi þráð sjálf. Þetta var eðlilegt.
Síðan voru skólar settir á stofn, fræðsluskylda leidd í
lög. Og uppalendurnir nýju, kennararnir, sóttu skóla,
bjuggu sig undir starfið, margir úrvalsmenn og konur.
Vandamál uppeldisins átti nú að leysast, helzt í einni
svipan. Og nú þótti heimilunum sem af þeim yrði létt
miklu erfiði, miklum vanda. Og að þessu hnigu enn fleiri
rök. Aðfenginn vinnukraftur varð torfengnari og dýrari
með hverju ári sem leið, og um leið hélt hin nýja kenning
um fræðslu og menntun því fast að foreldrum, að ef þessi
vandi yrði fenginn í hendur kennurum, yrði hér á um
leið mikil breyting til batnaðar. Með hverju ári sem leið
færðist ábyrgðin á hendur og herðar kennaranna frá hin-
um aðilunum, heimilunum og foreldrunum. Hér gerðist
nokkurs konar bylting, og bylting verður sjaldan til bless-
unar.
Hin unga stétt átti mikil áform. Hún gekk á lagið, hvatti
óspart til þess að börnin væru látin koma til sín, skóla-
tíminn lengdur. Og enn er hún við hið sama heygarðs-
horn. Henni gengur ekki og gekk ekki annað en gott til.
Annað ætla ég henni ekki. Hún er vel mönnuð og vel að
sér og hefur yfirleitt ekki af sér dregið. En þetta eru nú
bara menn rétt eins og foreldrarnir sjálfir, sem fá þeim
börn sín til umsjár. Og fyrr en varði var þeim ætlað svo
mikið verkefni, að furða má heita, að þeir skuli hafa und-
ir því risið, ef þeir hafa þá gert það, sem vert er að draga
í efa.
Hér munu allir aðilar hafa átt svipaðan hlut að málum:
forráðamenn fræðslumálanna, foreldrar barna og sjálfir
kennararnir.
Þó hygg ég, að rödd kennarans eða forystumanna hans
hafi borið hæst. Sendið börnin í skólann sem mest og
lengst. Við viljum og getum gert mikið fyrir þau og ykk-
ur. Komi þau, verður vel séð fyrir þeirra ráði; því leng-