Menntamál - 01.12.1960, Blaðsíða 40

206
MENNTAMÁL
ÞÓRGNÝR GUÐMUNDSSON:
Er nokkuð að?
Já, vafalaust er það svo, nú sem fyrr. Það hefur ávallt
verið svo, að eitthvað hafi farið aflaga og svo mun enn
verða um sinn, þrátt fyrir leit manna að því, sem miður
fer, og viðleitni til úrbóta. Það er líka gott á meðan menn
koma auga á sitthvað, sem miður fer, og reyna að sníða
af vankanta eftir megni. f hinu felst mesta hættan, ef allt
er talið ,,í lagi“, eins og þar stendur, og engin sjálfsgagn-
rýni kemst að. f þessu felst hættan mesta, hvort sem í hlut
á einstaklingur eða heild.
Þau orð, sem hér verða sögð, fjalla að vonum mest um
kennarana, verksvið þeirra og störf, árangiur erfiðis
þeirra. Þetta eru bollaleggingar um það, hvernig við er-
um á vegi stödd.
Kennarastéttin er ung að árum. Hún hefur nýskeð tek-
ið við sínu hlutverki. Ég álít, að í hópi hennar séu margir
ágætir liðsmenn, vafasamt að aðrar stéttir séu betur
mannaðar í landi voru en hún. En henni hefur orðið það
sama á og mörgum unglingi bæði fyrr og síðar: Hún hef-
hefur hlaupið gönuskeið. Eitt þeirra hefur orðið afdrifa-
ríkast.
Þessi ungi kvistur tók við miklum arfi, er hann reis á
legg. En það er vandfarið með allan arfahlut, og því
fremur sem hann er stærri. Heimilin höfðu áður gegnt að
mestu því hlutverki með hjálp kirkjunnar manna, því
hlutverki, sem skólar og kennarar hafa nú með höndum.
Hér varð á snögg breyting fyrir fáum áratugum, svo
hraðvirk að líkja má við byltingu. En bylting leiðir sjald-