Menntamál - 01.12.1960, Page 54

220
MENNTAMÁL
um er óhugnanlega há. Mér er ofraun að skilja, hvað af
þessu eru hættulegar skoðanir.
Um þetta hygg ég að margir kennarar séu sammála.
Skoðanakönnun mun aldrei hafa farið fram meðal kenn-
ara í þessum efnum fram yfir það, sem í samþykktum
þeirra felst. Skoðanakönnun eftir á kæmi af skiljanleg-
um ástæðum ekki að notum. Það er því jafnfánýtt að
nefna 100% réttlátra og telja að 5 vanti upp á 50.
Hitt er nokkuð annað, að aukavinnan er að verða helgi-
dómur margra í þessu landi, okkar kennara líka, og viðbúið
er, að fræðimennska og vandvirkni bíði við það nokk-
urn hnekki. Þess sjást merki í áðurnefndri greinargerð.
Auðvitað er það ekki sársaukalaust. Úr því að manni er
ekki skilið eftir að sleikja sár sín í friði, og kannski er
það ekkert æskilegt, þá er varla annað eftir en bera höncl
fyrir höfuð sér, er úr hófi keyrir, meðan enn er tími til.
Friðbjörn Benónísson.
Athugasemcl við athugasemd.
„Sauðamaður var þá heim kominn . . . studdist fram á
staf sinn og talaði við aðra menn. Stafurinn var lágur,
en maðurinn móður og var hann nokkuð bjúgur, steyldur
á hæli og lengdi hálsinn. En er Þorgeir sá það, reiddi hann
upp öxina og lét detta á hálsinn . ..“
Það hendir, að maður veit ekki hvur er hvur, sá, er leng-
ir hálsinn, eða hinn, er lætur öxina detta. — Því fór og
fer fjarri, að ég hygðist veita kennurum á unglinga- og
gagnfræðastigi áminningu, er ég ritaði greinarkorn mitt
um óbreytileika greindarvísitölunnar. Rökin fyrir því voru
og eru auðsæ: Frá og með því aldursstigi mun greindar-
vísitalan ekki breytast svo mikið, að stórlega sé varhuga-
vert að ákvarða ungmenni skólavist til frambúðar með
hliðsjón af henni. En hitt er satt, að ég mátti eigi við