Vorið - 01.03.1966, Blaðsíða 11

dag. Geiri hafði verið miklu iiærri en
þeir félagar, og hafði kennarinn sérstak-
lega hælt Iionum bæði fyrir dugnað við
námið og svo góða framkomu, en hann
hafði fengið 10 bæði í hegöun og reglu-
semi. Þeirn hafði sárnað, að þetta dauð-
yfli hafði fengið hærr.i einkunn en þeir.
Skárra var það nú gáfnaljósið! Skárri
var það nú engillinn!
En fyrirætlun drengjanna var í stuttu
máli þessi: Þeir ætluðu að fela sig í
skólakjallaranum, en þar bjó enginn,
og var því hægur vandi að dyljast þar.
Þeir vissu, að Geiri fór alltaf út um
kjallaradyrnar, þegar hann fór heim.
En til þess, að þeir þekktust ekki, en það
mátti með engu móti koma fyrir, þá
bjuggu þeir sér til grímur og fóru í
önnur föt, vinnuföt, og voru meira að
segja í þeim ranghverfum. Þegar Geiri
kæmi niður kjallarastigann, ætluðu þeir
að skipta með sér verkum. Pétur átti
að ráðast aftan að honum og reyna að
fella hann. Halli átti þá að grípa um
fætur hans, en Sigurður átti að hjálpa
til, ef hann reyndist þeim óþjáll. Síðan
ætluðu þeir að bera hann út og fleygja
honum fram af brekkunni, en neðan við
hana var djúpur skafl, svo að engin
hætta var á að Geiri meiddi sig.
Nú var stundin komin. Þeir félagar
höfðu komið sér fyrir í felustað sínum.
Þar var ofurlítil skíma, sem lagði niður
um stigagatið. Þeir höfðu sett upp grím-
urnar, sem þeir höfðu búið til. Þeir
höfðu haft að fyrirmynd grímur, sem
þeir höfðu séð ræningja með á kvik-
mynd. Þeir hvísluðust á, en það var
raunar óþarfi, því að enginn var nálæg-
ur. Geiri og mamma hans voru einhvers-
staðar við v.innu sína uppi á hæðinni
fyrir ofan, og um aðra var ekki að
gera.
Geiri hafði enga minnstu hugmynd
um þessa fyrirsát, sem ekki var von,
því að hann vissi ekki, að hann ætti
neina óvini.
Nú heyrðu þeir félagar fótatak upp,
en það fjarlægðist aftur og síðan líður
langur tími, að því er þeim fannst og
voru þeir félagar orðnir óþolinmóðir.
Gat það verið, að Geiri væri kominn
heim? Nei, liann hlaut að vera hér.
Þetta skyldi ekki mistakast. Þeir lieyrðu
nú, að hurð féll að stöfum uppi, og síð-
an fótatak, sem kom að stigaganginum.
Síðan var gengiö hægt niður stigann.
Nú var Geiri að koma. Þetta hlaut að
vera hann. Þeir félagar héldu niðri í sér
andanum og hver taug var spennt. Nú
var stundin komin.
Þegar Geiri kom niður hélt liann á
skólatöskunni sinni og var auöséö, að
nú var hann á heimleið. Þeir félagar
réðust nú á hann samkvæmt áætlun, og
hann féll á gólfið. Pétur tók undir herð-
ar hans en Halli undir fæturna. Þetta
kom svo flatt upp á Geira, að hann veitti
enga mótspyrnu og kom engum vörnum
við. Þeir báru hann síöan út og köstuðu
honum fram af brekkubrúninni austan
við skólann og hlupu svo burt, en hirtu
ekki að sjá, hvernig honum hefði farn-
ast í þessari byltu.
Þegar þeir komu í skólann næsta
morgun, voru þeir ekki upplitsdjarfir.
Hugsazt gat, að það hefði með ein-
hverjum hætti komizt upp um þá, svo
að það bar lítið á þeim í skólanum
þennan dag. Þeim hafði leikið forvitni
VORIÐ 7