Vorið - 01.03.1966, Blaðsíða 47

til Haínaríjarðar. Á leiðinni þanga$ er
farið í gegnum Kópavog.
Bílaumferðin var mikil. Eg naut þess
að horfa út um bílgluggana og virða
fyrir mér það, sem fyrir augu bar. Þegar
við komum aftur heim að Bakkagerði
15, var ég ekki svipað því búin úr gos-
drykkjaflöskunni, sem félagar mínir gáfu
mér, þegar lagt var af stað. Svona var
áhuginn fyrir hinu fjölbreytta umhverfi,
að jafnvel matarlystin lét lítið á sér
bæra, þá stundina. Um nóttina dreymdi
mig um dásamlega bílferð, aftur á bak
og áfram um Reykjavík og nágrenni
hennar.
Fjórtándi júlí heilsaði með góðu
veðri. Fram að hádegi dvaldi ég hjá
móður Gógóar, því á daginn vann hún
á skrifstofu hjá Loftleiðum, til kl. 5 e. h.,
fimm daga vikunnar. Eftir hádegi, þenn-
an dag, fór ég í heimsókn til Kristínar
Pálsdóttur, móðursystur minnar. Dvaldi
ég hjá henni til kl. hálf-átta um kvöldið.
Um daginn fórum við í búðir. Fór ég
þá til Gógóar, sem þá var komin heim.
Kl. hálf-níu fór ég í heimsókn til Finn-
björns Þorvaldssonar íþróttamanns, sem
eitt sinn var Norðurlandameistari í
spretthlaupi. Þar átti ég mjög ánægju-
legt kvöld.
15. júlí var enn gott veður. Þá fór ég
í heimsókn til Svövu frænku minnar,
Lynghaga 24, en við erum systkina-
dætur. Þar dvaldi ég til kvölds og var
sá tími óvenju fljótur að líða. Þaðan
fór ég svo til Gógóar og ók Svava þang-
að, á eigin bíl. Þetta kvöld rigndi alveg
óskaplega svo það runnu lækir eftir göt-
unum. Hef ég varla kynnzt öðru eins
Nóaflóði.
Næsta dag var svipað veður. Eftir bá-
degið fór ég aftur í heimsókn til Kristín-
ar frænku minnar, sem áður er getið.
Við fórum í búðir og vorum saman til
kvölds. Þá fór ég á Tónabíó, með Gógó
og Oðni og sá stórmyndina Flóttinn
mikli. Hún var mjög áhrifarík og mað-
ur sat stífur í sætinu — hálfan tímann ■—
af ótta og spenningi yfir því hvað verða
vildi. Um miðnættið ókum við heim og
var þá farið að skyggja. Þá sá ég borg-
ina Ijósum prýdda og allar götur upp-
lýstar. Margir búðargluggarnir voru í
meira lagi eftirtektarverðir og sömu-
leiðis ljósaauglýsingar hér og þar. Þetta
var allt mjög draumkennt og sá ég það
bezt, er ég lokaði augunum um kvöldið.
Morguninn 17. júlí var veður óbreytt.
Þann dag fór ég á Þjóðminjasafnið. Þar
sá ég margt og mikið. Eitt af því var
vaxmyndasafnið, sem vakti mest undrun
mína. Þar eru líkun af mörgum merkum
mönnum — innlendum og erlendum. Þar
á meðal af Önnu Borg, leikkonu, Davíð
skáldi frá Fagraskógi og ýmsum fleir-
um.
Við fyrstu sýn fannst mér þarna full
herbergi af bráðlifandi fólki, sem starði
á mig, svo mér leizt ekki á blikuna. Þó
var ég ekki ein, því með mér var Gísli,
bróðir Gógóar, 12 ára gamall. Ég gaf
þessum mönnum samt hornauga, feim-
in, orðlaus og furðu lostin, nokkra
stund, þar til ég hafði áttað mig á þess-
um meistaralega útbúnu mannslíkönum,
sem fyrst koma í hugann, þegar ég nú
minnist Þjóðminjasafnsins. Við komum
þar í marga sali, sem höfðu að geyma
furðuleg mannaverk í hinum ólíkustu
VORIÐ 43