Vorið - 01.12.1966, Blaðsíða 13

ur slangrandi eftir götunni. Þegar þeir
sau hann, földu þeir sig á bak við húsið,
eu Börkur lagðist flatur á bak við reyk-
háfinn. Þeir kærðu sig ekki um, að hann
yrði þeirra var. Hann var þá vís með
aS koma og fara að rausa við þá. Hann
raulaði einhverja drykkjuvísu, en þó
ekki hátt, og drengirnir önduðu léttara,
l5egar hann var kominn fram hjá og
hvarf á bak við næsta hús.
Þegar þessi hætta var liðin hjá, fóru
drengirnir að skila kassanum, sem þeir
höfðu tekið traustataki. En á meðan mál-
aði Börkur reykháfinn. En þegar hann
kafði nálega lokið verki sínu, vildi það
óhapp til, að hann misti málningardunk-
'un niður á þakið, svo að af varð nokk-
Ur hávaði. Þeir félagar gáfu Berki bend-
>ngu um að koma samstundis niður, og
liegar hann var kominn til þeirra, hlupu
Peir að næsta húsi og földu sig þar á
hak við hátt víðigerði, en gátu samt séð
heim að húsi Gróu.
Byrst sáu þeir, að tjöldin fyrir stofu-
SÍugganum voru dregin til hliðar. Þeir
vissu því, að liún hafði vaknað. Gamla
konan hefur líklega fundið á sér, að
eitthvað óvenjulegt var á seyði, því að
htlu síðar er hurðin opnuð og gamla
konan kemur út á dyrahelluna í síðum
sloppi.
A meðan Börkur hafði verið að mála
reykháfinn hafði Haukur skrifað á blað,
Sem hann hafði með sér þessi orð:
»Kær kveðja frá álfunum í Dverga-
steini.“ En svo hét steinn einn mikill
°fan við bæinn. Þetta blað lagði hann
svo á dyrahelluna og setti steinvölu ofan
á, svo að það skyldi ekki fjúka.
Nú skimar gamla konan í allar áttir
og svo á húsið sitt og fádæma undrun
lýsir sér í svip hennar.
„Er þetta húsið mitt?“ verður henni
að orði. Hún verður svo aftaka undr-
andi að drengimir áttu bágt með að
skella ekki upp úr af hlátri, en stilltu
sig þó.
Nú sér gamla konan blaðið á stétt-
inni, hún tekur það upp og tautar: „Alf-
arnir í Dvergasteini! Hverjir skyldu það
vera? Það eru einhverjir góðir vinir
mínir. Allsstaðar á maður vini .... Svo
brosti hún. Gekk svo hringinn í kringum
húsið sitt, til að vera nú alveg viss um,
að þetta væri húsið hennar. Jú .... það
var víst ekki um að villast. Svo setti hún
hönd fyrir auga og horfði enn í allar
áttir og gekk svo inn í húsið.
Eftir þetta afrek ganga drengirnir
heim, syfjaðir en hjartanlega glaðir.
Þeir vöknuðu ekki fyrr en um hádegi
daginn eftir.
---------Einhvern grun mun Gróa
hafa haft um það, hverjir hafi unnið
þetta verk, því að næst, þegar dreng-
irnir áttu þarna leið hjá, er þeir voru
að koma af knattspyrnuvellinum, kallaði
hún til þeirra og gaf þeim kakó og heitar
pönnukökur.
H. J. M.
--0—
TIL GAMAN S
Flakkari nokkur kom á bóndabæ og var ge£-
inn þar mjólkurgrautur.
— Ég held ég borði þar til ég spring, sagði
hann.
— Það er einmitt það, sem við ætlumst til,
svaraði konan.
— Það er gat aftan á buxunum þínum, sagði
drengurinn við flakkarann.
— Það blæs ég á, svaraði flakkarinn.
VORIÐ 155