Vorið - 01.12.1966, Blaðsíða 46

ákaflega hægt og nam staðar öðru hvoru
til að livíla sig, því að það verða gamlar
konur alltaf að gera, svo að þær verði
ekki þreyttar í fótunum sínum.
Það var ekki eins skemmtilegt að
koma hér og hjá Andersen, því að nú
lokaði húsmóðirin dyrunum rétt við
nefið á honum um leið og hún sagði:
,,Nei, takk, við viljum ekki fá lieimsókn
af „jólahöfrum“.
A næsta stað fékk hann að koma inn,
og hann fékk þar líka poka með kö'kum.
Þegar hann hafði heimsótt tíu hús af
ýmsum tegundum, var netið hans orðið
svo þungt, að hann taldi réttast að fara
nú beina leið heim aflur. Lailu og Önnu
hafði ekki gengið nærri því eins vel og
Litlabróður. Því að hér um bil alls stað-
ar, sem þær komu, var sagt við þær:
„Nei, það voru „jólahafrar“ hérna rétt
áðan. Það var til dæmis svo skemmtiieg,
gömul kona. Þið verðið að fara eitt'hvað
annað.“
„Geturðu gizkað á hver hún hefur
verið þessi gamla kona?“ spurði Laila.
Nei, það gat Anna ekki. „Nú förum við
bara heim aftur og skemmtum okkur
dálítið með Litlabróður. Sá verður víst
hissa, þegar við komum. Þegar þær
hugsuðu um heimkomuna og undrun
Litlabróður, fóru þær að hlæja og
gleymdu því alveg, að þessi för hafði
alveg misheppnast. En þegar þær komu
á stéttina hjá húsi Lailu, sáu þær litla
mannveru, sem dró eitthvað þungt á
eftir sér, og þeim til mikillar undrunar
hvarf þessi vera inn í húsið, sem Laila
bjó í.
„Nei, þetta er nú nokkuð frekt,“ sagði
Laila. „Þetta er sjálfsagt litla gamla kon-
an, sem allir voru að tala um, og nú
kemur hún heim til okkar. Komdu, Anna.
Nú skulum við sjá hver hún er.“
Móðir Lailu opnaði hurðina.
„Er nofckur „Jólahafur“ hér? spurði
Laila.
„Já,“ ansaði mamma. „Það er gömul
kona og nú sé ég að það koma tveir í
viðbót.“
„Ekki segja meira, mamma. Ég veit
vel, að þú þekkir okkur, en nú erum við
svo forvitnar að vita, hver hún er þessi
gamla kona, sem er búin að spilla öllu
fyrir okkur. Hún hefur verið alls staðar
á undan okkur og nú hefur hún jafnvel
komið á undan okkur hingað. Yarð
Litlibróðir ekki hræddur við hana?“
„Nei, það held ég ekki,“ sagði
mamma. „En hann er bara ekki hér.
Hann hefur kannski falið sig að gamni
sínu.“
„Þá er hann sjálfsagt hræddur,“ sagði
Laila. „Vesalingurinn litli!“
„Komið þið þá inn,“ sagði mamma.
„Við erum einmitt að drekka kaffið.“
Við kaffiborðið sátu pabbi og gamla
konan. Hún sneri bakinu að dyrunum.
„Þú ert líklega búinn að ganga langl
i dag,“ sagði pabbi við gömlu konuna.
„Já, það hef ég gert,“ sagði Litli-
bróðir með titrandi rödd.
„Hér koma tveir „Jólahafrar“. Viltu
ekki sjá þá, gamla kona?“ sagði mamma.
„Jú, það vil ég gjarnan, ég veit svei
mér ekki, hvernig þeir líta út,“ sagði
gamla konan.
„Ert það þú, sem hefur gert Litla-
bróður svo hræddan, að hann hefur falið
sig og þorir ekki að koma inn?“ sagði
Laila.
188 VORIÐ