Vorið - 01.12.1966, Blaðsíða 34

— Þú horfir á mig, segir hún. — Þú
ert að hugsa um, hvernig ég viti þetta.
— En ég veit allt. Eg talaði við lækninn
og fólk úr Bjarnardal og vissi að þú
sveifst milli heims og helju í marga daga.
— Hvers vegna kom ég þá ekki til þín?
Þú undraist yfir því. — Ég gat það ekki,
Áki. Nei, ég gat ekki farið þangað, fyrst
að hvorki Anna eða Lúðvík báðu mig
að koma.
Amma þegir andartak, en Áki veit,
að hún á enn eitthvað ósagt. Hún er
mjög alvarleg, og það hefur þau áhrif
á hann, að hann svitnar á höndunum.
Hann þorir ekki að hreyfa sig, því að
hann bíður fullur eftirvæntingar að
heyra meira:
■—- En það hefði ég þó átt að gera,
heldur hún áfram. — Ég hefði átt að
fara út í Stíflu og flytja þig í sjúkrahús,
þá hefðir þú ekki verið eins og þú ert
nú. — Læknirinn veit það. Hann hefur
sagt, að það hafi verið slæmt, að þú
komst ekki í sjúkrahús á réttum tíma.
Já, það segir hann af fullri hreinskilni.
— Ég vildi heldur ekki sjálfur fara
þangað, svaraði Áki.
— Þú, nei, en þú varzt aðeins lítið
barn, segir amma. — En Anna og Lúð-
vík áttu að vita betur. — Hún segir
fleira. Hún talar lengi um heimilislífið
í Stíflu og verður háværari og háværari.
En Áki er ekki lengur sammála. Hinir
hörðu dómar ömmu hans um Onnu
frænku og Lúðvík frænda gera hann
graman og reiðan. Hann fer allur að
titra. Hann langar til að rísa upp og mót-
mæla. Og a!llt í einu sér hann þau fyrir
sér, þegar hann datt niður og meiddi
sig.
Hann hafði legið meðvitundarlaus í
marga daga, og þegar hann kom til með-
vitundar voru það þau, sem hann skynj-
aði fyrst. Hún sat við rúmið hans, en
hann dálítið lengra frá. Það var að nóttu
til, því að þau áttu erfitt með að halda
sér vakandi.
— Er þetta virkilega þú, Áki, sagði
hún.
Þetta hljómaði eins og hann hefði
verið í langri ferð, og nú var hún svo
glöð yfir því að sjá hann aftur, að hún
vissi ekki hvað hún sagði. -— Síðar
heyrði hann, að þau hafi verið búin að
gefa upp vonina urn, að hann lifði þetta
af.
Eftir það lá hann lengi, lengi með
óskaplegan höfuðverk, og hann var enn-
þá verri en fóturinn og handleggurinn.
Hann man það ennþá svo skýrt, að hon-
um finnst hann finna til i höfðinu enn.
Og svo er Anna þar með sínar stóru
hendur, hina stóru vinnulmefa, sem þrátt
fyrir allt voru svo varkárir og mildir.
Og hann heyrir hina góðu, hlýju rödd
hennar.
Alltaf var einhver við rúm lians. Eí
Anna var þar ekki, þá var Lúðví'k þar.
Og þegar höfuðverkurinn hvarf, þá
stytti það límann fyrir honurn, þegar
Lúðvík skýrði frá öllu sem gerðist við
stífluna og í rafstöðinni í Bjarnardal.
Hann man einnig eftir hinum alvar-
lega lækni, sem vill að hann fari í sjúkra-
hús langt í burtu. Jú, amma hefur rétt
fyrir sér. — En það var bann sjálfur,
sem vildi ekki fara. Hann grét og þrýsti
sér upp að Önnu og Lúðvík og vildi ekki
fara frá þeim. Og ]>au voru líka leið yfir
að missa hann.
176 VORIÐ