Vorið - 01.12.1966, Blaðsíða 43

litli bbóðir stendur í stórræðum
EFTIR ANNE CATH. VESTLEY
IJað var fjórði dagur jóla.
Litli bróðir stóS viS hurSina, sem
var á milii svefnherbergisins og baS-
herbergisins. Dyrnar voru lokaSar, en
hann heyrSi, aS þaS voru einhverjir
þarna inni. ÞaS var Laila stóra systir
hans og vinkona hennar, sem hét Anna.
Litlabróður geðjaðist ekki að Önnu og
var ekkert hrifinn af, þegar hún kom.
Lví að þegar hún var komin, varð systir
hans, sem var honum alltáf góð,
svo einkennileg viS hann. Annars var
allt svo gott og skemmtilegt, þegar þau
voru tvö ein heima. Þá sátu þau bara og
teiknuSu og töluðu saman, og Laila tal-
aði við hann, alveg eins og þau væru
jafngömul. En þegar Anna kom, var
eins og hún eltist um mörg ár, og þá
sagði hún: „Nú verðurðu aS leika þér
sjálfur, Litli bróðir, því að nú ætlum
við Anna að tala saman, og þú mátt ekki
hlusta á okkur.“
I dag höfðu þær tii dæmis farið inn í
svefnherbergið og læst að sér hurðinni.
Pabbi og mannna höfðu fengið sér mið-
dagsblund í stofunni, og hér stóð hann
aleinn í baðherberginu og var að
springa af forvitni. Hann langaði svo til
að fá að vita, hvað þau væru að gera
þarna inni. Nú Idógu þær og hvísluðu og
hlógu svo aftur.
Ætti ég að gægjast í gegnum skróar-
gatið? hugsaði LitlibróSir. Jú, því ekki
það, en þegar hann var að koma sér
fyrir rak hann sig svo harkalega í sápu-
skálina á baðkerinu að hún féll niður í
baðkerið með miklum glumrugangi ....
Nú var víst bezt að fela sig. Aftan við
baðkerið var baugur af óhreinum föt-
um, sem átti eftir aS þvo. Það var heppi-
legt. Hann gróf sig undir fatahrúguna
eins fljótt og hann gat.
ÞaS mátti ekki seinna vera. Einhver
sneri lyklinum í skránni. Dyrnar opn-
uðust og Anna gægðist inn.
„Nei, það var eins og ég sagði. ÞaS
er enginn hér. Hann silur sjálfsagt
frammi í eldhúsi.“ ÞaS var Anna, sem
talaði.
LitlibróSir hló, svo að hann hristist
af hlátri þarna undir fatadyngjunni. ÞaS
var gott, að það var ekki Laila, sem liefði
litið inn, því að hún hefði ekki veriS
svona heimsk. Hún hefði fundiS hann
samstundis. Jæja, þarna læstu þær hurð-
inni aftur og fóru aS blaSra eins og
áður. En nú stóð lykillinn í skránni hinu
megin. ÞaS var allt svo erfitt viðfangs
í dag. En nú heyrði hann miklu betur
til þeirra þarna inni. Þær voru ekki eins
varar um sig og áður, er þær héldu, að
liann væri frammi í eldhúsi.
„ViS læðumst út, svo að LitlibróSir
sjái okkur ekki,“ sagði Anna, „annars
vill hann kannski fara með okkur, og
það væri ekkert gaman.“
VORIÐ 185