Vorið - 01.12.1966, Blaðsíða 15

aði vettlinginn og fór aS tína sykurmol-
ana upp úr lionum.
— Óli |jó !
Augu hans ljómuðu og liéldu því á-
ÍJ'am, meðan móðirin lagði saumaskap-
lnu raulandi frá sér og setti pönnuna
yfir eldinn, svo að hún gæti hrennt
kaffibaunirnar. Og það ljómaði bros á
andlitum þ eirra beggja meðan brennslu-
lyktin fyllti stofuna, fór í nefið á þeim,
svo að þau urðu að hósta við og við.
Og gleðin fyllti enn huga Óla litla,
lneðan mannna hans tindi baunirnar
aftur í vettlinginn og hljóp út. Hann
naut þess að heyra höggin á steininum,
en með honum marði hún baunirnar í
smátt.
Hann var nýlega búinn að hlaða s'kot-
kylkin, þegar mamma hans kom inn
aftur.
Hann spennti lreltið á sig og dró húf-
una niður fyrir eyrun.
-— Ætlarðu ekki að bragða á kaff-
■uu? spurði móðir hans.
— Veiðimaðurinn bíður með að
borða og drekka, þar til liann kemur
heim.
Óli kinkaði kolli til mömmu sinnar
og skreið síðan út í gegnum dyrnar.
Veiðiferðir eru alltaf alvarlegar. Eng-
inn skyldi spilla veiðiheill sinni með
því að brjóta gamlar venjur, því að
veiðimaðurinn á að fara fastandi að
heiman. Mamma hans ætti að vita það.
En það var eðli kvenna að vilja skipta
gæðunum með öðrum — og móðir hans
var svo góð í sér.
Með þetta í huga hélt Óli af stað til
fjalla.
Dagurinn var ekki mjög dimmur. Fullt
tungl skein á snjóinn, og suðurhimininn
var gylltur og rauður af endurskini sól-
arinnar.
]Jað var kalt, margra stiga frost. En
það gerði Óla ekkert. Skinnbuxurnar
hans héldu kuldanum riti. Ullartreyjan
innan við „anorakinn“ hitaði vel og þar
að auki var loftið kyrrt.
Nú var um að gera að sýna leikni
VORIÐ 157