Bjarmi - 01.02.1997, Síða 26

Skúli Svavarsson
Dómur
og eilíf
glötun
Fyrir skömmu kom ég þar sem ungt fólk var að
ræða um dóm Guðs, helvíti og eilífa glötun.
Ég var spurður hvað yrði um þá sem glatast.
Spumingin var óþægileg. Svarið, sem ég gaf,
var að við skyldum hugsa fyrst og fremst um
að menn yrðu hólpnir og vinna að þvi. Eftir á
hefur það angrað mig að ég svaraði ekki spurningunni en
reyndi í þess stað að tala um eitthvað ánægjulegra en glötun-
ina og aðstæður þar. Það er auðveldara að tala um hjálp-
ræðisverk Guðs en um dóm og glötun. Jesús kemur brátt og
mun þá dæma lifendur og dauða (2. Tim. 4,1). Hann gæti því
komið í dag. Þess vegna er nauðsynlegt að gera sér grein íyrir
hvað verður um þá sem lifa án Guðs i synd.
Við vitum ekki mikið um eilífa glötun og það sem Biblían
segir um hana er oftast i myndmáli. Þó svo sé getum við ekki
leitt hjá okkur að að tala um hana. Hún er eitt af grundvallar-
atriðunum í kenningu kristinnar trúar. Það var til þess að við
glötuðumst ekki að Guð sendi son sinn í heiminn (Jóh. 3,16).
Það var til þess að við glötuðumst ekki að Jesús dó á kross-
inum. Staðreynd glötunarinnar er óhagganleg. Hún er alleiðing
syndarinnar.
Jesús talaði óhikað um dóm, glötun, helvíti, pinu, grát,
gnístran tanna og eilifan eld sem hlutskipti þeirra í eilífðinni
sem ekki hlýddu orði Guðs. Hann var ekki að hræða menn
með glötuninni heldur talaði hann um hana af kærleika til
þeirra sem fóru villir vegar í von um að þeir snéru frá villu
sinni og veittu viðtöku hjálpræði Guðs.
Eilíf glötun er eilífur aðskilnaður frá Guði. Jesús segir að
þeir sem glatast fari á þann stað sem búinn er djöflinum og
árum hans (Matt. 25,41). Nýja testamentið dregur ekki dul á
að staðurinn er kvalastaður (Mark. 9,48; Matt. 22,13; Op.
14,9-11). Það er þvi ekki rétt af okkur að reyna að leyna þessu
svo að það sem gerist á dómsdegi komi mönnum á óvart og
þeir ásaki okkur, sem þekkjum Guðs orð, fyrir að hafa ekki
sagt rétt frá.
Guð vill að allir menn fál tækifæri til þess að horfast í augu
við sannleikann sem orð hans flytur. Hann „vill að allir menn
verði hólpnir og komist til þekkingar á sannleikanum" (1.
Tím. 2,4). Með hógværð eiga þjónar Guðs að aga þá sem
skipast á móti Guði með það í huga að „Guð kynni að gefa
þeim sinnaskipti, sem leiddi þá til þekkingar á sannleikan-
um, þá gætu þeir endurvitkast og losnað úr snöru djöfulsins,
sem hefur veitt þá til að gjöra hans vilja" (2. Tím. 2,25-26).
Umhugsunin um dóm Guðs rænir okkur gleði og þvi viljum
við helst ekki hugsa um hann og því síður um afdrif þeirra
sem dæmdir verða til eilífrar glötunar. Sannleikurinn verður
ekki umflúinn. Fýrr eða síðar verða allir að horfast í augu við
sannleikann. Þetta er alvara lífsins. Djöfullinn kennir mönn-
um að flýja komandi reiði Drottins. Þannig var það á dögum
Jóhannesar skírara (Lúk. 3,7) og við sjáum að hann reynir að
blekkja mennina á sama hátt nú á dögum.
Glötunin minnir okkur á nauðsyn þess að allir snúi sér frá
syndum sínum og gefist Jesú Kristi. Það er ekki kærleikur að