Heima er bezt - 01.12.1951, Qupperneq 13

Nr. 10
Heima er bezt
301
á meðan jörð var þíð. Þó skrapp
hann oftast til Reykjavíkur einu
sinni á ári, oftast til að finna
systur sína, sem búsett var þar,
og svo til að finna einhvem
lækni og fá hjá honum meðal,
sem hann þurfti hrein ósköp af
árlega. Var það heilt apótek, sem
hann átti af allslags meðulum
og kann ég fæst af nöfnum á
þeim. Þó voru nokkur lyf, sem
hann taldi sig þurfa að eiga
miklar birgðir af, svo sem:
hoffmannsdropa, kamfórudropa,
verk- og vindeyðandi dropa,
laukdropa, kínadropa, Kína-
lífs-elexír, sódapúlver, krons-
augnadropa, allmikið af hómo-
patameðulum frá ýmsum smá-
skammtalæknum, svo sem
Gunnlaugi á Kiðjabergi, Ólafi
ísleifssyni við Þjórsárbrú, Lár-
usi Pálssyni o. fl. Líka fann
hann marga aðra lækna, svo sem
Konráð Konráðsson, sem oft
kom hér á ferðalögum sínum á
yngri árum og þekkti hann
Gunnl. Claessen o. fl. o. fl. Hafði
hann lengst af trú á því, að í sér
væri einhver ólukkans ormur í
maganum, sem þyrfti að drepa.
Einkum var það á fyrri árum,
sem hann hafði þessa trú, en
aldrei losnáði harin við þá trú
að fullu.
Engum tókst að drepa þetta
kvikindi að fullu, en með öllum
þessum meðulum tókst honum
að halda honum í skefjum. Mik-
ið brúkaði Ingvar af plástrum,
var hann með þá stundum víða
á sér og sagði að þeir drægju
burt ýmsa illa vessa.
Frá einum lækninum vissi ég
hvað í meðulunum var, var það
frá Konráð Konráðssyni. Við
þekktum báðir Ingvar og vissum
vel hvaða meðul dugðu bezt til
að lækna hann, það var sterk-
asti spítitus með örfáum hjarta-
styrkjandi dropum í. Þetta með-
al dugði langbezt af öllu, þegar
hann fékk þunglyndisköst eöa
ætlaði að hætta að vinna. Og í
rauninni allt sterkt vín. Ég hef
engan mann þekkt, sem vín
hafði eins góð áhrif á sem Ingv-
ar. Það mátti heita, að áfengi
væri honum allra meina bót, en
það varð að gefa honum það,
því frá sjálfum sér týmdi hann
ekki að drekka, þótt hann ætti
nóg til af því, sem alltaf var til
dauðadags. En það eignaðist
hann með því móti, að þegar
hann var búinn að slétta þenn-
an og þennan blettinn, greiddi
húsbóndinn vanalega fyrir hann
nokkrar krónur og hressti hann
vel og gaf honum svo það, sem
eftir var í flöskunni og flöskuna
með. Átti hann því ótal flöskur
og ótal slatta á þeim eins og bezt
kom í ljós við dauða hans, sem
síðar verður sagt frá. Frekar
mátti telja hann hófsmann á
tóbak, en allar sortir af því
brúkaði hann, þó aðallega í nef-
ið. Átti hann marga bauka og
reykjarpípur, sem honum hafði
verið gefið. Ekki tók hann mikið
í nefið, en ef hann kveikti í pípu,
reykti hann eins og skorsteinn,
svo að myrkur varð í herberg-
inu. Væri honum gefinn vindill,
og hann neyddur til að kveikja
1 honum, — því helzt vildi hann
geyma hann, og þá að sjálfsögðu
alla ævi — reykti hann hann af
krafti og tuggði svo það, sem
ekki var hægt að reykja. Enginn
óhófsmaður var hann í mat, en
vann framúrskarandi vel að mat
sínum, skóf og nagaði hvert
bein, sem tönn á festi. Þegar
hann fékk þorskhöfuð til matar,
át hann ekki einungis hvert roð,
heldur hvert tálkn ósteikt og
þótti það mata bezt. Alltaf átti
hann geymdan mat á hillunni
hjá sér, og vildi láta skammta
sér fullan mat, þótt hann væri
lasinn dag og dag, sem oft kom
fyrir. Borðaði hann þá kannski
tvo mata í einu, þegar hann
hresstist aftur, og varð aldrei
meint af. Jólamat sínum smakk-
aði hann aðeins á á jólunum og
geymdi svo fram á góu og vor.
Til dæmis kom matur upp úr
dóti hans eftir að hann dó um
vorið, vandlega umbúinn. Það
skal tekið fram, að þá var siður
að skammta hverjum fyrir sig
jólamatinn og var það eini dag-
urinn á árinu, sem ég létti undir
með konunni að skammta. Var
það gamall vani frá foreldrum
okkar hjóna, en ekki af því að
mig langaði svo sérstaklega að
gera það.
Ingvar átti mikið af fötum,
bæði ytri og nærfötum, svo og
sokkum, vettlingum og skóm,
einnig gott rúm. Mikið af þess-
um fötum fór hann aldrei í, enda
hafði enginn séð þau, nema ef
hann viðraði þau. Þó mátti hann
teljast yfirleitt þokkalega til
fara daglega við starf sitt, og
aldrei neitt sóðalegur, hvorki
með sjálfan sig né föt sín, bað-
aði sig oft og þvoði, en vel sleit
hann úr fötum sínum, og skó
lagði hann ekki niður fyrr en
ekkert var eftir af þeim nema
vörpin, og þau að sjálfsögðu
geymd og pokalögð. Ef hann fór
eitthvað til bæja, eða Reykjavík-
ur, var hann ævinlega þokka-
lega til fara. Svo og líka, þegar
hann skrapp fyrir okkur Pál á
Hjálmsstöðum vestur í Borgar-
fjörð að sækja trippi á vorin,
sem við áttum þar yfir veturinn.
Fyrir þá ferð varð hann að fá
nýja og væna skó, og einhverjar
krónur fyrir. En ekki voru þeir
skór ævinlega notaðir í þessa
ferð, nóg var til af öðrum skóm.
Á síðari árum rakaði Ingvar sig
einu sinni á ári, var það á vorin,
og alrakaði sig þá, en stundum
klippti hann skegg sitt þess á
milli.
Eins og fyr getur, voru aðal-
störf hans túnasléttur vor og
sumar, en viðgerð á böslum á
veturna, svo og að tvinna band,
vinda af snældu og flétta hross-
hár. Að spinna það, lagði hann
aldrei út í að læra, en tvinna
það gat hann og kembt. Vildi
hann hafa hvern lit sér og sort-
eraði það vandlega áður en hann
fór að kemba það, raðaði hann
svo litunum af hinni mestu list
í töglin og beizlin, svo að þau
yrðu sem fallegust. í beizli not-
aði hann ekki annað en taglhár,
kvað hitt ónýtt. Sárt var honum
um þessi „bösl“ og sáust þau ó-
gjarnan, enda komu þau aðal-
lega í leitirnar þegar eftir dauða
hans. Var það bæði að ég vissi
hvað sárt honum var um þessa
hluti og ég þekkti safnnáttúru
hans, og að ég vissi að þetta var
þó til, og bezt geymt hjá honum.
Komu upp eftir hann 30 beizli
ný, 60 hnappheldur og annað
eins af klyfberagjörðum, fyrir
utan reiptögl. En vel hélt hann
við því gamla, svo að manni þótti
nóg um. Varð ég stundum sár í
geði þegar ég var að leysa úr heyi