Heima er bezt - 01.01.1956, Síða 43

Nr. i-2 Heima 41
--------------------------------er bezt ----------------------------
„Ég heiti Ralph,“ sagði drengurinn, um leið
og hann lagði áherzlu á hvert hljóð með því að
berja glasinu í borðið. „R-a-l-p-h. Nafnið mitt end-
ar ekki á þessu „ie“.
„Fyrirgefðu, vinur,“ sagði Dan.
„Að vera á því er sama og liafa eitthvað í koll-
inum, með öðrum orðum að vera drukkinn, og —
hef ég nú ekki þreytt þessa mjólkurdrykkju nógu
lengi?“
Elenóra brá þurrkunni fyrir andlitið og brosti.
Ralphie stóð upp, ýtti til borðinu, kyssti móður sína
snöggt á hárið, leit alvörugefinn á föður sinn, kink-
aði til hans kolli í kveðjuskyni, svolítið ögrandi, og
hljóp svo til dyranna.
„Ég tek hjólið. Ég hef hálftíma til stefnu.“ Hann
hvarf út um bakdyrnar, sentist með hávaða mikl-
um niður þrepin og hvarf. Dan heyrði, að vagn-
skýlið var opnað og varð þá hugsað til þess, að
smyrja þyrfti dyralokann fyrr en síðar.
„Sonur okkar Ralph, stafað R-a-l-p-h, sagði Ele-
nóra, er orðinn of gamall til að kyssa pabba sinn,
er hann býður góða nótt eða kveður.“
„Já, ekki eru horfur á öðru,“ sagði Dan og neyddi
sig til að brosa, en í rauninni sárnaði honum þetta.
„Slíkt táknar áfanga á þroskaferlinum,“ sagði
Elenóra og hafði ekki augun af manni sínum.
„Það eru jafnan skollans miklar breytingar sam-
fara þessu skeiði ævinnar, góða,“ sagði hann.
Elenóra sá fyrir sér meðalmann á hæð, lítið eitt
lotinn, annars vel á fót kominn og snyrtilega til
fara. Hún horfði í dökkblá augu hans, eins og svo
oft áður, leit á dökkbrúnt hárið og freknurnar á
stóru nefinu og djúpa drættina í andlitinu, sem
gæddi svip hans persónuleika.
Hún gat sér til, hvað hann væri að hugsa, og
sagði: „Cindý vill gjarna fá að bjóða honum til
miðdegisverðar á þakkarhátíðinni, Dan.“
Dan renndi úr bollanum, stóð upp, lagaði á sér
jakkann eins og drengur, sem hefur búið sig til
veizlu og vill vekja eftirtekt.
„Má hún það?“ spurði Elenóra.
Dan yppti öxlum. „Ella,“ sagði hann, „mig lang-
ar ekki til að neita þessu og verða til þess, að Cindý
rjúki upp á nef sér. En — ja, þakkarhátíðin er raun-
ar fjölskylduhátíð.“
Elenóra teygði sig til hans til að fá kveðjukoss-
inn, gekk svo að eldhúsglugganum, en Dan stikaði
út um bakdyrnar með yfirfrakkann á handlegg sér
í stað þess að fara í hann.
Þegar hún opnaði gluggann, kom kaldur gustur
inn í eldhúsið, fyrirboði vetrarins, sem í nánd var.
Hún sá Dan renna bílnum út úr skýlinu og aka
framhjá litla bílnum hennar Cindý, sem var á ak-
brautinni. Og nú kallaði hún til hans, ekki svo
mjög af hugsanlegri brýnni þörf, heldur gömlurn,
rótgrónum vana: „Farðu nú varlega, mundu mig
um það.“
Dan svaraði þegar: „Lokaðu glugganum,“ og
hvarf henni svo úr augsýn.
Elenóra hlýddi skipun hans, eins og hún var vön
að gera fimm daga vikunnar. Hún fékk aldrei kvef,
og það vissi Dan ofurvel og því ástæðulaust að sýna
þessa varkárni. Hvað var að varast?
Um leið og Elenóra setti hreinan disk á borðið
fyrir Cindý, ákvað hún að minnast ekki aukateknu
orði á Karl Wright, einkurn sökum þess, að Dan
liafði óbeint liafnað tillögunni um miðdegisverðar-
boðið þakkarhátíðardaginn. Allar hugsanir hennar
varðandi þenna unga mann voru næstum óræðar.
Orð fór víst af því, að Karl væri galgopi í meira
lagi og gerði sig einlægt sekan um einhverja vit-
leysu. Nú mundi Cindý, nítján ára stelpukrakkinn,
svara því til, að þetta væri allt styrjöldinni að kenna,
og láta síðan skína í, að henni væri kunnugt um
einhvern dramatískan harmleik eða mikla hetju-
dáð, sem mundi, ef flíkað væri, skýra hvílíkur mað-
ur bjó í Karli Wright og verða til þess að hann yrði
kunnur um land allt.
Elenóra opnaði útvarpið, þrýsti á hvern hnapp-
inn af öðrum, unz hún loks ákvað að hlýða á frétt-
ir, meðan hún væri að búa til kaffisopa.
Er hún hafði hlustað í fimm mínútur eða svo
án þess að veita fregninni um þrjá fanga, sem slopp-
ið liöfðu úr Terre-Haute-fangelsinu og sagðir voru
vopnaðir og því hættulegir, nokkra sérstaka athygli,
— heyrði hún, að Cindý var að fara niður bakstig-
ann, sem fjölskyldan ein notaði, og lét hátt í stig-
anum undan skóm hennar. Elenóra lokaði útvarp-
inu og setti bollann á borðið. Nú, er Cindý var far-
inn, varð lnin að hefjast handa um dagsverkin.
í skrifstofu lögreglustjórans, sem stóð í stöðugu
sambandi við fangahús Marionumdæmisins í India-
napolis, var dagsverkið hafið fyrir löngu. Allan
morguninn hafði Jessi Webb haft samband við
ríkislögregluna, umdæmislögregluna, útvarpsblaðið,
sambandslögregluna. Þeir höfðu nú mjög nákvæma
lýsingu á gráu bifreiðinni, einkennistölu hennar og
vissu með nokkurri vissu, á hvaða tíma henni hefði
verið stolið á bæ einum fyrir sunnan Terre-Haute.
Jessi þoldi ekki þessa bið, skapið var svo heitt,