Heima er bezt - 01.01.1956, Side 45

Nr. 1-2 Heima 43
--------------------------------er bezt----------------------------
eitthvað miður sín, var á gangi bæjarfangelsisins
daginn, sem sambandslögreglan hafði hann á brott
með sér. Þótt Jessi væri þá ekki lengur í umdæmis-
lögreglunni, en starfaði á skrifstofu lögreglustjóra,
hafði hann lagt ríka áherzlu á að vera við, er hann
væri fluttur brott. Bindin höfðu verið tekin af and-
liti fangans, sem var náfölt og hver dráttur stríður.
Hann var rólegur í tali, en hvass.
„Ekki er sopið kálið, þótt í ausuna sé komið, góð-
urinn,“ sagði hann án allrar heiftar og æsings.
Jessi Webb stóð upp og reyndi að bægja þessum
hugsunum frá sér. Hann strauk svitann af sér með
handarbakinu, sem var þvalt og volgt. Svo gekk
hann út úr skrifstofunni, álútur að venju, langur
og dálítið slyttislegur. Hann skálmaði út úr hús-
inu, hélt rakleitt yfir miðbæinn, þræddi hringbraut-
ina við styttuna og nam loks staðar við þinghús-
bygginguna. Hann hefði getað hringt, og hann
hefði líka getað farið þetta í bílnum sínum. En
hann þarfnaðist göngunnar og svalans úti.
Rauðbirkið andlit Dorns ríkislögregluforingja
varð að einu sólskinsbrosi, er Jessa skaut upp við
afgreiðsluborðið. Hann var súr á svip í meira lagi.
„Umdæmislögreglunni hefur ekki tekizt að rekja
slóð Helenu Lamar, Jessi. Leitað hefur verið grann-
gæfilega í fjölda húsa. Við vitum ekkert nema þetta
hvað vagninn hefur sézt þrjátíu og tveim sinnurn
síðan klukkan sjö. Eitt sinn norður frá, í annað
sinn austur frá, síðan vestur frá og þar næst hér
syðra. En þetta er ekki staðfest. Ég geri því skóna,
að stúlkan sé einhvers staðar fyrir vestan, ef til vill
í Kaliforníu, og svo leitum við okkur uppgefna hér.
Þeir eru á leiðinni til hennar, sennilega hafa þeir
Illinois að baki.“ Svo sneri hann sér við og gaut
augunum til Jessa. „Skolli er að sjá þig, maður.
Hefur þú kannski sofið illa í nótt?“
„Nei,“ sagði Jessi stuttaralega. „Nei,“ dróst út úr
honum og hann hugsaði til Katrínar.
Os: svo var sem leiftri slæi niður í hus;a hans.
o O
Þetta var að vísu aðeins möguleiki af mörgum, og
raunar ólíklegur, að því er ætla mátti. En hann
ætlaði að hafa vaðið fyrir neðan sig. Hann þreif
símtólið og hringdi á skrifstofu sína.
„Tom,“ sagði hann, er Winston kom í símann,
„sendu bíl eftir konu minni, aktu henni á skrifstof-
una. Segðu henni að mér vegni hið bezta, en mig
langi aðeins til að sjá framan í hana. Og reyndu nú
að gera hana ekki alveg vitlausa í hræðslu. Mundu
mig um það, Tom!“
Við öllu var að búast, er um mann eins og Griffin
var að ræða. En ef sá mannfjandi ætlaði sér að vinna
Katrínu mein, þá. . . .
Nú hafði Glenn Griffin tekizt að aka bifreiðinni
umhverfis bæinn, með því að velja hinar ótrúleg-
ustu koppagötur, sem hann virtist kunna manna
bezt skil á. Oftast hafði hann haldið sig í sextíu
til sjötíu kílómetra fjarlægð sunnan hans og síðar
þrjátíu kílómetra austan hans. Um miðjan dag
nálgaðist hann samt bæinn, ók eftir smágötu við
bæinn norðvestanverðan, svo ómerkilegri götu, að
þar gat ekkert hvítt skilti, sem jafnan var til marks
um bæjarmörkin: Takmörk Indianapolis.
Klukkan var nú tíu mínútur yfir tólf. Robish
svaf og skar hrúta. Hank neri handarbökunum í
sífellu niður skyrtuna að framan, yfir rifin, rétt eins
og hann væri í óðaönn að reyna að núa einhvern
ósvnilegan blett af, sem sæti í grófri skyrtunni.
Glenn Griffin blístraði las: 02: ók áfram.
O O
Með öllum þessum krókaleiðum höfðu þeir verið
sex stundir að fara leið, sem raunar var ekki nema
hundrað og tuttugu kílómterar. En hingað voru
þeir nú komnir heilu og höldnu og á svo auðveld-
an hátt, að það var sem þeir hefðu farið leiðina í
flugvél, óséðir af öllum.
Allir voru þeir orðnir sársvangir, en Glenn þver-
neitaði að stanza.
Katrín Webb sat ásamt manni sínum í veitinga-
húsi við hornið á lögreglustöðinni og reyndi að fá
liann til að láta eitthvað ofan í sig. En í þess stað
rétt dreypti hann á kaffinu, raunar fimmta boll-
anum, og starði niður í hann, meðan hann gerði
sér í hugarlund atburði, sem ekki höfðu gerzt til
þessa og ekki var ástæða til að ætla að í vændum
væri: að Glenn Griffin kæmi að húsi þeirra, kveddi
dyra, gengi inn og brosti við Katrínu á sama hátt
og liann hafði brosað til kviðdómendanna forðum.
En Jessi ætti að vera farinn að vita það, sagði
hann kuldalega við sjálfan sig og brosti í kampinn,
að Jrað, sem mestan ótta vekur, gerist sjaldan.
Á hinn bóginn gerast þeir atburðir, sem ofvaxnir
eru mannlegu ímyndunarafli, einkum og sér í lagi,
þegar í hlut eiga rólegir borgarar. Voveiflegir hlut-
ir eru þar tíðari, en nokkurn grunar. Dan Hilliard,
sem þessa stundina átti í viðræðum við umsækjanda
ábyrgðarmikillar stöðu í heimsendingardeildinni,
sat við skrifborð sitt á sjöttu hæð í vöruhúsinu og
hafði hugann allan við þenna starfa og reyndi um
leið að gera sér grein fyrir upplagi umsækjanda.