Heima er bezt - 01.04.1958, Blaðsíða 25

Vinstúlkurnar leiddust hljóðlega í burtu. Þær höfðu
kvatt Jennýju síðustu kveðju.
„Herra Huug,“ sagði vinnukonan, um leið og hún
opnaði stofuna. „Það er maður að spyrja eftir yður.“
Hugg stóð upp og gekk út í forstofguna.
Þar stóð Andrés, bróðir Lilju og Nönnu, og sneri
hattinum eins og hjóli milli handanna. Huug kom
honum ekki strax fyrir sig.
„Hver eruð þér?“ spurði hann þurrlega.
„Það er Andrés Terhorst, bróðir þeirra Lilju og
Nönnu," svaraði Andrés og gat varla talað fyrir
feimni.
„Hvað viljið þér? Get ég nokkuð gert fyrir yður?“
Andrés opnaði skrælþurrar varirnar, en ekkert orð
heyrðist. Að síðustu stamaði hann: „Mig langa rsvo
til að sjá hana einu sinni enn, herra minn, já, jafnvel
nú, þegar....“ sagði hann vandræðalegur.
Huug skildi hanna. Hann sagði ekki neitt, en gaf
honum merki um að fylgja sér upp stigann.
„Hérna er það,“ sagði hann vingjarnlega og opn-
aði herbergið.
Virðulegur, en feiminn, stóð Andrés álengdar og
starði á rúmið. Hann grét ekki, heldur stóð hreifingar-
laus.
„Þér megið vel koma nær,“ sagði Huug, en Andrés
hristi höfuðið og stóð kyrr. Örvinglaður og óham-
ingjusamur stóð hann þarna. Hann, sem ætíð hafði
verið skotspónn Jennýjar, þótt það væri í græsku-
lausri glettni, stóð nú þarna syrgjandi, og allt útlit
hans og framkoma bar vott um sáran söknuð.
Huug ýtti við honum, er hann hafði staðið þarna
hreifingarlaus nokkra stund, og hann fór niður, án
þess að segja eitt einasta orð. í anddyrinu sneri hann
sér að Huug, greip hönd hans og þrýsti hana með
krampakenndu handtaki:
„Þakka kærlega, herra minn. Kærar þakkir.“
Um kvöldið grét Nanna ofan í dagblaðið, en þar
las hún þessa tilkynningu:
„Jenný van Marle, fósturdóttir okkar, andaðist í
nótt, réttra 17 ára.“
„Á afmælisdaginn sinn,“ hugsuðu þeir sem lásu með
hrærðum huga.
Móðir Lilju og Nönnu fylgdi þeim til sængur um
kvöldið, eins og þegar þær voru litlar. Lengi heyrðust
þær gráta hljóðlega undir sænginni.
Daginn eftir fóru þær ekki í skólann. Þær trevstu
sér ekki til þess. Þar var allt, sem minnti þær á hina
látnu vinstúlku sína. Næst var laugardagur, svo að
þær slepptu þeim degi líka.
Huug hafði hitt Maud úti. Þeim varð gengið fram-
hjá skólanum.
Hann var opinn, af því að stúlkur voru að þvo
ganga og gólf. Maud stakk upp á að líta inn í skólann,
og Huug samþykkti það.
„Viljið þér sjá, hvar við sátum?“ sagði Maud. Þau
gengu inn í kennslustofuna. Þar var enginn. Allt var
þar eins og Jenný hafði yfirgefið það. Þau gengu að
borði hennar. Þar lágu bækurnar í óreiðu, og í hillunni
undir var allskonar dót. Á borðið var skrifað: „Á að
sitja eftir milli 12 og 12 Vz.“
„Hún hefur skrifað þetta,“ sagði Maud. „Hún var
svo hrædd um að gleyma. Hún tók ekkert tillit til
refsinganna,“ sagði hún og brosti angurblítt.
Framhald.
■ : ■

.: '■ ’

Eftir Ingitjörgu SigurSardóttur

I maí-blaðinu byrjar
ný íslenzk skámsaga
Heima er bezt 135