Heima er bezt - 01.04.1958, Blaðsíða 28

„Hann er svo miklu stöðugri en litlu bátarnir. Ég ætla
með þér.“
Hann kinkaði kolli samþykkjandi.
Rósa sá, að hún gat alveg eins beðið heima í eldhús-
inu. Þaðan sást til bátsins. — Loks kom hann, hlaðinn
af pokum og kössum. Það yrði lengi verið að losa þetta
allt saman. Hún þurfti ekki að fara strax út í kuldann.
Það var liðið að miðaftni, þegar báturinn lagði frá
bryggjunni.
Rósa sat við hlið hreppstjórans og skalf af óhug —
en hlakkaði þó til að sjá móður sína og hafa hana með
sér í land. Það taldi hún víst að yrði. — Hún blessaði
skólastýruna, sem hafði talið hana á að vera í kjól en
ekki á peysufötum, þau væru svo óþjál á ferðalögum.
Það hefði orðið óþægilegt að fara upp og ofan stigann
í peysupilsi.---
Hún bankaði á dyrnar á klefanum, sem henni var
sagt að móðir hennar væri í, og ætlaði að opna, en hurð-
in var læst, og enginn bauð henni að koma inn fyrir,
enda þýðingarlaust, enginn gat þó farið inn um læstar
dyr.
„Það er ég, mamma,“ kallaði hún. „Það er hér maður
með mér, sem langar til að heilsa þér.“
Eftir dálitla stund var hurðin opnuð, og móðir henn-
ar stóð í dyrunum, köld á svipinn, því að hún bjóst við,
að það mundi vera tengdasonur hennar tilvonandi, sem
Rósa hefði haft með sér, þó að slíkt væri reyndar ólík-
legt. Svipur Karenar mildaðist, þegar hún sá að svo var
ekki.
Rósa kyssti móður sína á báðar kinnar, meðan hrepp-
stjórinn var að hrista hönd hennar með bugti og fagur-
mælum. Henni fundust kinnar hennar tárvotar.
„Elsku mamma mín! Það varð styttra milli funda en
við bjuggumst við,“ sagði hún. „Nú kemur þú með
okkur í land aftur. Þú hefðir ekki átt að flýta þér svona
mikið. Það á að halda þér samsæti, áður en þú ferð.“
Gunnar reyndi að komast að. Það tókst. Hann lýsti
því, hvað stæði til fyrir konunum þarna frammi í sveit-
inni, og svo var Jónas á Berustöðum búinn að yrkja
kvæði, sem konurnar ætluðu að flytja henni. Allt yrði
þetta tilbúið eftir svona þrjá daga.
En Karen hristi aðeins höfuðið og sagðist vera svo
aldeilis hissa hvað fólkinu gæti dottið í hug, en í land
færi hún ekki aftur.
„En mamma, þú mátt til! Hugsaðu þér alla þessa
fyrirhöfn, sem blessaðar konurnar eru búnar að hafa
þín vegna,“ sagði Rósa.
En maddaman sat við sinn keip. — „Ég er búin að
kveðja Hof og flesta kunningjana og komin til róleg-
heita hér. Var næstum sofnuð, þegar farið var að hamra
á hurðina. — Ég hef ekki ætlað mér að koma að Hofi
aftur, fyrr en kistan mín verður flutt þangað, því að
mig langar til að hvíla við hliðina á mínum góða manni
í garðinum. Stefán í Þúfum ætlar að taka á móti mér,
ef hann verður í Þúfum eða einhvers staðar í sveitinni,“
sagði hún og rétti hreppstjóranum hendina í kveðju-
skyni.
Hreppstjórinn vissi af gamalli kynningu, að það
þyrfti ekki að minnast á þetta mál framar.
Rósa bað móður sína með tárin í augunum að segja
þetta ekki. Hún hlyti að koma aftur. Hún gæti nú bara
ekki hugsað til þess að sjá hana aldrei framar.
„Kannske ég hressist svo, að ég geti komið aftur
norður meðan blóðið rennur um æðarnar,“ sagði nú
maddaman í hlýrri málrómi. „Við skulum að minnsta
kosti vona það, góða mín.“ Hún faðmaði dóttur sína
að skilnaði. Sízt af öllu gæti hún látið hana skilja við
sig grátandi.
„Ég þakka yður og konu yðar þennan mikla sóma,
sem þið ætluðuð að sýna mér,“ sagði hún ennfremur
og sneri máli sínu til hreppstjórans. „En það er talsvert
erfitt að rífa sig upp, þar sem maður er orðinn eins rót-
gróinn og ég var í þessari sveit. Ég get ekki hugsað til
að láta það endurtaka sig.“
Svo kvöddust þau með virktum í annað sinn og ósk-
uðu hvort öðru góðrar framtíðar.
En hreppstjóranum var samt þungt í sinni: Það var
nú meira andstyggðar uppátækið að láta engan vita,
hvenær hún færi. Það var búið að hafa helzt til mikið
* fyrir þessu samsæti. Nú væri það allt til einskis.
Veðrið lægði með kvöldinu.
Rósa lagði af stað gangandi heimleiðis, þegar hún var
búin að horfa á eftir skipinu, sem bar móður hennar í
burtu frá henni. Henni var forvitni á að sjá, hvemig
nú liti út heima á Hofi. Ósköp var þetta samt ólíkt því,
sem hún var búin að hugsa sér. — Þá átti að vera glaða-
sólskin og Kristján að bíða hennar með Bleik hennar
söðlaðan í kaupstaðnum. Mamma hennar hress og bros-
andi heima á hlaðinu. — En nú tölti hún ein í hráslaga-
veðri, sem var þó í bakið, og fannst leiðin hræðilega
löng.
Hún sá, þegar hún kom heim undir túnið, að lítið var
eftir að vinna á því. Nú hafði komið væta, sem alltaf
þótti svo ákjósanleg, þegar áburðurinn var nýkominn
ofan í. Þarna voru tveir karlmenn að klárubreiða niðri
á lambhúsvellinum. Það var alltaf gert í vætu.
Ó, hvað það var gaman, að vera nú komin heim! Það
var áreiðanlega Kristján annar þeirra. Hún ætlaði ekki
að veifa til þeirra. Það var hreint e.kki víst að það væri
hann.
Hún gekk heim tröðina og inn í bæjardyrnar. Henni
fundust þær allt öðruvísi en þær áttu að vera.
Geirlaug kom hlaupandi innan göngin og hrópaði:
„Herra minn trúr og góður! Er það þá ekki Rósa! Og
komin í þessu ógerðarveðri, og það gangandi alla leið
utan af Éyri. Var það ekki það, sem strákgrcyið frá
Brekkukoti var að segja í gær, að skipið ætti að koma
í dag, en það var nú ekki hægt að trúa því.“
„Það er nú ekki svo langt hérna utan af Eyrinni.
Nokkrum sinnum hef ég gengið það,“ sagði Rósa og
kyssti Geirlaugu marga kossa. „Mamma bað að heilsa
þér.“
„Er hún þá farin, blessuð manneskjan?“ spurði Geir-
Iaug.
138 Heima er bezt