Heima er bezt - 01.04.1958, Síða 30

kölluðu spákonu. Hún stóð í búrdyragættinni og talaði
við Leifa. Hún sagði, að það væri skást fyrir hann að
fara að hafa sig heim. Það væri einhver bölvun í einni
ánni hans. Ekkert líklegra en að það þyrfti að drepa
hana.
Leifi bölvaði hressilega: „Það vantaði nú ekki annað,
en að það yrði að fara að lóga af þessum stóra ærhóp.
Skárra væri það bölvað ekki sen ólánið.“
„Sæl og blessuð, Stína mín,“ sagði Rósa að baki henni.
Kerlingin sneri sér við og rak upp stór augu. „Guð
komi til,“ sagði hún. „Ert þú komin þarna, blessað
barnið,“ sagði hún og kyssti Rósu og bauð hana vel-
komna heim.
Rósa þakkaði henni alúðina.
„Hvernig komstu, væna mín? Varla hefurðu þó
dottið ofan úr skýjunum, þó það væri ekki mikið ólík-
legra en margt annað, sem maður er búinn að sjá og
heyra á þessu heimili þetta vorið,“ sagði Stína.
„Ég var nú einmitt að koma hérna utan melana gang-
andi. Er ekki einu sinni farin að smakka kaffið hjá Geir-
laugu minni ennþá,“ svaraði Rósa. „Komdu inn að borð-
inu og tylltu þér niður.“
„Ja, hvað segirðu? Gangandi í þessu andstyggilega
veðri! Það hefði einhvern tíma þótt óskemmtilegur
fyrirboði að flytjast á framtíðarheimilið í slíkri svelju.
En hvað er að tala um það nú,“ sagði Stína.
„Það getur nú tæplega heitið nýtt heimili, þar sem
maður er fæddur og uppalinn,“ sagði Kristján hálf-
hranalega.
„Sama er nú jörðin og sömu eru bæjarhúsin, en það
getur heitið nýtt heimili, þegar húsbændaskipti verða.
Við það býst ég við að komi nýir siðir,“ sagði sú gamla
og prjónarnir fóru að ganga hratt í höndum hennar.
„Það hefur alltaf þótt talsverður vandi að setjast í volgt
sæti, en láta það þó ekki kólna.“
„Það hlýtur að vera mjög notalegt,“ sagði Kristján,
„sjálfsagt væri heldur leiðinlegra að tylla sér í ískalt
sætið.“
„Ég efast ekki um að það vilja flestir setjast þar, sem
bezt brennur eldurinn. En ég hef nú mína skoðun á
því sem öðru,“ sagði Stína gamla.
„Drífðu kaffi í kerlingarvölvuna, svo að hún hætti
þessum hrakspám,“ sagði Kristján hálfgramur en þó
brosandi.
„Ég er ekki með neinar hrakspár, en í mínu ungdæmi
þótti það illur fyrirboði að fá vont veður í vistina, og
því finnst mér þetta æði bágborið, að hún skyldi ekki
einu sinni vera flutt heim á hesti,“ sagði Stína gamla og
var mikið niðri fyrir.
„Það er allt mér að kenna,“ sagði Rósa. „Mér fannst
svo gaman að koma öllum á óvart, þvi að ég hélt, að
hér væri allt gamla vinnufólkið. En það er þá einungis
Geirlaug og Siggi smali. Þvílíkt og annað eins!“
„Það er sem ég sjái og finni, hvemig þér hefur orðið
við að sjá föður- og móðurhúsin svona í eyði og tóm,
blessuð stúlkan,“ sagði Stína.
„Þá er bezt að halda áfram og segja: Verði ljós!“ sagði
Kristján og hló dátt. „Það segir biblían að skaparinn
hafi gert, þegar honum ofbauð myrkrið og allsleysið.“
„Ójá, líklega er það nú bezta veganestið, sem hægt er
að fá á lífsleiðinni, að biðja hann að lýsa sér,“ sagði
Stína gamla í ströngum prédikunartón um leið og hún
nældi saman prjónunum, því nú var Geirlaug loksins
að renna kaffinu í bollana. Hún þótti nú alltaf heldur
sein í snúningunum. — „Ég segi alltaf eins og mér býr
í brjósti, hvernig sem það líkar,“ hélt Stína áfram. „Það
verður þríþætt hlutverk, sem þú ætlar að taka að þér,
Kristján ráðsmaður, því að undir því nafni hefurðu
gengið síðan þú komst hingað í sveitina og nágrennið,
svo okkur verður það nafn munntamt, svona fyrst í
stað.“
„Hvaða hlutverk eru það, spákona góð?“ spurði
Kristján hlæjandi.
Geirlaug hafði ekki séð hann svona glaðlegan í marga
mánuði.
„Þú hefur langan formála fyrir máli þínu,“ bætti hann
við.
„Þú greipst fram í fyrir mér, þegar ég var komin að
efninu. Það sem ég meinti var þetta: Þú verður að vera
» Rósu faðir, móðir og eiginmaður. Þú gerir áreiðanlega
vel, ef þú leysir þetta allt af hendi.“
„Ég hef aldrei heyrt, að eiginmaðurinn eigi að vera
konunni sinni sem foreldri, svo að sú skylda getur ekki
hvílt á mínum herðum,“ sagði Kristján, „en sem eigin-
maður ætla ég að reynast henni vel.“
„Ef þú gerir það, þá býst ég við að þú hækkir aftur
í áliti hjá sveitungunum,“ sagði Stína gamla.
„Aftur?“ greip Rósa fram í forvitnislega. „Hefur
hann þá fallið eitthvað í áliti hjá ykkur í vetur?“
„Hrædd er ég um það,“ sagði Stína gamla drýginda-
lega.
„Hvaða skammir hefurðu gert af þér?“ sagði hún nú
brosandi.
„Ég veit ekki til að ég hafi gert þeim neitt,“ svaraði
Kristján. „Það er áreiðanlega einhver rógburður úr ná-
grönnunum býst ég við. Þeir eru ekki vel hreinlyndir,
greyin.“ Hann var hættur að hlæja og sló nú alveg út
í aðra sálma: „Leifi greyið hefur þá rokið heim, áður
en hann fékk kaffið. Sjálfsagt hefur Gerða skammað
hann, þegar hann kom heim.“
„Já, það held ég geti átt sér stað, þó að hann geti
lítið gert að því, þó að ærin veiktist. Hún er nú svo
sem ekki alltaf blíð við hann, manngreyið, en hann
lætur hana ekki eiga hjá sér og getur líka haft það til
að stríða henni. Svo það er svo sem kaup kaups,“ sagði
Stína.
„Nú verðurðu að spá í bollana okkar,“ sagði Rósa.
„Ekki í minn bolla,“ sagði Kristján. „Mig langar ekk-
ert til að heyra hennar spásagnir.11
Stína beið spekingsleg á svip eftir því að bollarnir
þomuðu.
„Sástu þá aldrei mömmu þína, Rósa mín? Fór hún
ekki með skipinu, sem þú komst með?“ spurði hún.
Framhald.
] 40 Heima er bezt