Heima er bezt - 01.04.1958, Blaðsíða 27

vita, hvort þér væruð hættar við ferðalagið. Farangur-
inn er kominn fram í skip. Ég vildi gjarnan koma yður
um borð áður en ég fer heim, ef þér ætlið með þessari
ferð.“
„Þér eruð ágætur, eins og fyrri,“ sagði Karen og
horfði nú fyrst út á sjóinn. Hann var hreint ekki álit-
legur.
„Góða mamma, þér dettur þó ekki í hug að fara út í
þetta veður,“ sagði Rósa. „Það er að koma slagveður.“
„Þú varst lánsöm að vera komin af sjónum, Rósa
mín,“ sagði Karen.
Hún fór inn í eldhúsið og kvaddi frúna og kom svo
fram aftur og klæddi sig í kápuna og batt hvítt yfirsjal
utan um höfuðið.
„Við höfum setið og malað helzt til lengi, Rósa mín.
Það eru sjálfsagt allir komnir um borð, sem ætla með
skipinu," sagði hún.
„Það er hræðilegt, að þú skulir endilega vilja fara út
í þetta veður, mamma, sárlasin. Það verður víst ekki
langt þangað til næsta skipsferð fellur suður. Hættu
bara við þetta allt saman. Þér batnar, þegar ég er komin
heim til þín,“ bað Rósa með grátstaf í röddinni.
„Það þýðir ekki að fresta því, sem fram á að koma,“
sagði Karen og faðmaði dóttur sína að skilnaði. „Ég
bið að heilsa Geirlaugu.“
Svo var hún farin út í óveðrið. Hún studdi sig við
handlegg Stefáns.
Rósa stóð í dyrunum og horfði á eftir þeim. Hún
var hissa, hvað móðir hennar gekk rösklega og bar sig
vel eins og vant var. Hún var hreint ekki lasleg, sem
betur fór. Skyldi nokkurt missætti hafa átt sér stað
milli hennar og Kristjáns?
Það var eitthvað við þennan ákafa í henni að fara
burtu, sem hún gat ekki skilið. Þarna var hún komin
ofan í bátinn, og hann lagður af stað fram að skipinu,
róinn af mörgum mönnum. Rósu sýndist öldumar ætla
að soga hann undir sig, en hann seig svo einkennilega
rólega yfir þær. — Aumingja mamma! Mikið gat þetta
allt verið öðruvísi en hún var búin að hugsa sér. Hún
ætlaði ekki að fara inn, fyrr en móðir hennar væri kom-
in upp í skipið. Hún þelckti hana svo vel á hvíta yfir-
sjalinu.
„Góða mín,“ sagði frúin innan úr stofudyrunum, „þú
verðirr innkulsa af að standa þama í kuldanum. Komdu
hingað inn í herbergið. Þaðan geturðu séð til ferða
mömmu þinnar. Hún er nú hér um bil komin fram að
skipshliðinni.“
„Finnst þér ekki óskaplegt að hún skuli vera að fara
út í þetta hræðilega veður?“ sagði Rósa með kjökur-
hljóði.
„Þetta er ekki eins slæmt og þú heldur, góða Rósa
mín. Maður finnur ekki mikið til þess, þegar komið
er ofan í þessi stóra skip. Það er nú dálítið annað en
smábátamir, sem hoppa á öldunum eins og boltar. Ég
skal nú lána þér kíki, þá sérðu til hennar, alveg eins og
hún væri við hliðina á þér.“
Þá var barið harkalega á útidyrnar, næstum eins og
það væri bæjarþil í sveit, sem ætti að þola þessi högg.
Eldhússtúlkan fór fram, þegar næstu högg buldu á
hurðinni.
Rósa heyrði sterkan málróm, sem henni fannst hún
kannast við.
„Er maddama Karen hér?“ spurði sá, sem úti stóð.
„Nei, hún er á leiðinni út í skip.“
„Hvað hugsar manneskjan?“
Rósa flýtti sér nú fram. Hún þekkti málróm Gunnars
hreppstjóra.
„Sæll og blessaður, Gunnar minn. Mamma er einmitt
á leiðinni fram í skip,“ sagði hún.
„Sæl, Rósa mín. Svo þú ert hér?“ sagði hann.
„Ég kom einmitt með þessu skipi og er svona óláns-
söm, að mæta mömmu hér, aðeins til að heilsa henni
og kveðja.“
„Þetta era nú meiri dauðans vandræðin,“ sagði hrepp-
stjórinn. „Konan mín og fleiri konur þarna frammi í
sveitinni hafa staðið við að baka í tvo daga. Við ætluð-
um að halda henni kveðjusamsæti áður en hún færi, en
auðvitað létum við hana ekki vita af því. Og svo frétti
ég allt í einu að hún sé flutt alfarin frá Hofi. Slíkt og
þvílíkt! “
„Hún hefði ekki verið farin núna, ef Stefán í Þúfum
hefði ekki komið allt í einu og drifið hana með sér,“
sagði Rósa.
„Hvem fjandann er hann að skipta sér af henni,“
sagði hreppstjórinn reiður og veifaði svipunni í kring-
um sig.
„Hann gerði það í góðri meiningu. Hann sagðist
vilja vita hana komna fram í skipið áður en hann færi
heim, fyrst hún væri alráðin í því að fara með þessari
ferð,“ sagði Rósa. „Hann sagði, að það væri að versna
í sjóinn.“
„Það er ekki um annað að gera en að fara fram í
skip og sækja hana.“
„En það er orðið svo vont í sjóinn. — Hefur eitthvað
komið fyrir? Hvers vegna þarftu að finna hana?“ spurði
Rósa.
„Það er víst ekki verra núna en það var, ef hún er
alveg nýfarin um borð,“ sagði hann stuttlega og hljóp
við fót fram á bryggjuna.
„Ef Gunnar hreppstjóri kemst fram í skipið, þá hlýt
ég að geta flotið lika,“ sagði Rósa við sjálfa sig. „Það
væri gaman að sjá mömmu einu sinni enn.“
Hún snaraðist í kápuna og hljóp á eftir hreppstjór-
anum. Hann var að þrefa við einhvem mann á bryggj-
unni um að flytja sig fram í skipið tafarlaust, hann yrði
að finna maddömuna frá Hofi.
Sjómaðurinn var rólegur og spýtti um tönn:
„Þú bíður bara eftir uppskipunarbátnum. Hann kem-
ur bráðlega,“ sagði hann. „Ég er búinn að setja bátinn
minn og nenni ekki að fara að tosa honum ofan aftur.
Ert þú að fara með skipinu?“
„Nei, ég var einmitt að segja þér það, að ég þarf að
ná fundi maddömu Karenar,“ svaraði hreppstjórinn.
Rósa kom nú hlaupandi og stanzaði við hlið Gunnars.
„Þú skalt bíða eftir uppskipunarbátnum,“ sagði hún.
Heirna er bezt 137