Heima er bezt - 01.09.1977, Blaðsíða 11

á móti honum. En þú verður að gæta þess, að láta Blesa
ekki fara fram úr folanum, heldur skulum við láta þá
hlaupa alveg samhliða.“
„Já, en Blesi er sá mesti fjörhestur sem ég hefi kom-
ið á bak, svo ég er hræddur um að hann sætti sig ekki
við að hlaupa við hliðina á þeim brúna, heldur heimti
það að fara fram úr honum.“
„Jæja,“ sagði ég. „Þú reynir þetta. Ef Blesi fer fram
úr Brún, þá getur það leitt til þess, að folinn neiti fram-
vegis að gera það sem hann getur, og þar með erum við
búnir að spilla honum, ef svo skyldi fara. — Þótt Blesi
minn sé ofsa fjörhestur, þá hefi ég aldrei lagt hann fram
á kappreiðum, svo að enginn veit hvort hann er fljótur
eða ekki. En nú reynum við þetta.“ Eftir stutta stund
vorum við tilbúnir að hefja kappreiðina. Við riðum
hægt nokkra metra, en hleyptum svo á sprett. Hallur
hafði auðsjáanlega gott vald á Blesa, svo að hestarnir
hlupu alveg samhliða mestan hluta leiðarinnar. Við
höfðum komið okkur saman um það fyrirfram, að nema
staðar við fjárrétt, sem við sáum þarna suður á bakk-
anum, enda var þetta hæfilegt sprettfæri — við áætl-
uðum það 300 metra. En er við áttum eftir stuttan spöl
að réttinni, þá gerðist það furðulega, að Brúnn fór svo
sem lengd sína fram úr Blesa. Og þannig endaði sprett-
urinn. — Við störðum undrandi hvor á annan og stein-
þögðum fyrst í stað. En er ég rauf þögnina, varð mér
að orði:
„Þú hefur vitanlega dregið úr ferðinni, svo að Blesi
hefur ekki gert sem hann gat?“
„Nei, því fer víðsfjarri. Ég leyfði honum að hlaupa
svo sem hann komst. En Brúnn er virkilega svona gríð-
arlega fljótur. Hann er að mínu áliti upplagður kapp-
reiðahestur."
„Mér þykir þú segja mér tíðindin, Hallur minn,“
svaraði ég.
Þegar við vorum komnir af stað héldum við áfram
að ræða þetta merkilega fyrirbæri. Kom þá fram m. a.
það álit Halls, að Blesi minn væri með allra fljótustu
hestum. Þar með vildi hann sanna, að Kára-Brúnn væri
upplagður kappreiðahestur. En ég var ekki beinlínis
trúaður á það, og taldi þetta hafa verið tilviljun eina.
Máli mínu til sönnunar benti ég á það, að Blesi minn
hefði aldrei verið reyndur á kappreiðum, og því væri
líklegt að hann gæti gert betur, ef hann fengi viðeig-
andi þjálfun. Annars kvaðst ég vera á móti því, að leggja
mikla fjörhesta fram á kappreiðum og því hefði ég
hlíft Blesa við því.
Eftir þetta gerðist ekkert sögulegt á ferðinni. Við
komum heim á fimmtudagskvöldi, en daginn eftir hafði
ég engar kringumstæður á því, að skila Kára folanum,
enda taldi ég mér ekki skylt að færa honum hann. Næsta
sunnudag áttu að verða kappreiðar á skeiðvelli sveitar-
innar, og þangað var ég staðráðinn að fara.
Á laugardagsmorguninn kom til mín gestur sem átti
við mig erindi. Það var bóndi sem bjó í nágrenni Kára.
Við ræddum um „daginn og veginn“ fyrst í srað. En
er við vorum að drekka kaffið, víkur gesturinn að öðru
efni og segir:
„Veiztu það, að Kári frétti í gær, að þú hefðir komið
með þann brúna aftur. Hann varð svo fjúkandi reiður,
að hann kvaðst ætla að steindrepa þig er þið hittist
næst. Hann sagði að þú mundir hafa haft það eitt í
huga, að nota hestinn sem mest, en ekki reynt að selja
hann.“
„Enginn flýr örlög sín,“ svaraði ég brosandi. „En
annars tók ég alls enga ábyrgð á því, að hesturinn seld-
ist, því að verðið var alltof hátt. Þetta sagði ég honum.“
En síðan bætti ég við: „Viltu nú ekki gjöra mér þann
greiða, að fara með folann og afhenda Kára hann með
þeim ummælum, að ég hafi sagt, að honum sé alveg
óhætt að láta þann brúna hlaupa á kappreiðunum á
morgun.“ Jú, gesturinn tók vel undir þetta og lofaði
að skila orðsendingu skilmerkilega.
Á sunnudagsmorguninn varð ég heldur seinn fyrir,
því að í mörgu var að snúast eftir margra daga fjarveru.
Ég fór samt á kappreiðarnar, og kom þar í þann mund
er keppnin átti að fara að byrja. Þar gafst á að líta.
Þarna var samankomið margt fólk og fjöldi hesta. Veðr-
ið var svo gott sem það gat verið bezt. Nokkrir knapar
voru að ríða um skeiðvöllinn, svo sem eins og til að
kynna hestunum hann. Og þeirra á meðal var Kári á
þeim brúna. Hann skyldi þó ekki ætla að fara að reyna
hann? hugsaði ég. Það lá við að ég færi að hlæja að
þessu. Ég heyrði fólkið tala um það, að þetta yrðu lík-
lega ekkert spennandi kappreiðar, þar sem nokkurn
veginn væri vitað fyrirfram, hvaða hestur hreppti fvrstu
verðlaun.
„Það verður auðvitað Lýsingur, eins og hann er van-
ur,“ sagði einhver. Og tóku fleiri undir það.
Ég kannaðist svo sem við Lýsing. Hann var upphaf-
lega frá mér. Hann hafði unnið fyrstu verðlaun undan-
farin 7 ár í röð, en nú var hann orðinn 14 vetra. Þar
sem engar sagnir höfðu borist um sveitina um það að
nýr hlaupagammur hefði verið keyptur inn á árinu, og
því síður nokkur verið alinn þar upp, þá var ekki annað
líklegra en að Lýsingur tæki ennþá fyrstu verðlaunin.
Hann var einstaklega vel með farinn, og ekki hafði fjör-
ið slitið honum, því að fjörhestur var hann enginn. En
þrekið og kappið höfðu fært honum verðlaunin, því
það brást aldrei.
En nú var ekki tími til hugleiðinga, því að kappreið-
arnar voru að byrja. Hestarnir sem reyna átti, voru
hæfilega margir til að keppa í tveimur flokkum. Lýs-
ingur vann glæsilega í sínum flokki, en Kára-Brúnn
vann með naumindum í síðari flokknum. Þetta vakti
talsverða undrun viðstaddra. En svo var úrslitasprettur-
inn eftir. Dómnefndin ákvað að fjórir hestar skyldu
keppa til úrslitanna, það er tveir þeir fljótustu úr hivor-
um flokki. Og nú fyrst létu viðstaddir í ljós nokkurn
áhuga. Lýsingur var þarna enginn viðvaningur og fór
undir eins fram úr hinum þremur, enda var hann til-
takanlega viðbragðsfljótur. En á miðjum vellinum
komst sá brúni upp að hliðinni á Lýsing. Eftir það hlupu
þeir samhliða, þar til ekki voru eftir að markinu nema
svo sem 20 metrar eða þar um bil. Þá skauzt sá brúni
Framhald á bls. 299.
Heima er bezt 287