Heima er bezt - 01.09.1977, Blaðsíða 34

þakka mildi yðar, konungur, í minn garð. Og ég þakka
yður öllum, vinir mínir. Fyrirgefið, að ég mælti svo. En
í ofurgleði minni gleymi ég ekki yfirþyrmingu þeirri,
sem yfir mig hefur komið oft og mörgum sinnum, síðan
ég lamaðist við brunarústirnar, þegar ég hélt, að Elísa
væri þarna einhvers staðar í rústunum liðið lík. Mér er
ljóst, að komi slíkt yfir mig aftur, heldur mér ekkert nema
járnhlekkir og þykkir múrveggir, — nema kannsi prins-
inn þarna.“ Valdimar leit á Bjamharð prins og brá fyrir
brosi í mikilúðlegum svipnum.
„Það, að setja yður í járn, Valdimar prins, skal aldrei
koma til,“ mælti konungur. „Heldur myndi ég biðja prins-
inn að gæta yðar í köstunum, ef þau kæmu yfir yður
aftur. Hvað leggið þér til málanna Bjarnharður prins?“
„Yðar konunglega tign,“ tók Bjarnharður til máls.
„Ég legg það til þessara mála, með samþykki yðar og
Júllu prinsessu, unnustu minnar, að á meðan við erum
að sannfæra okkur um það, hvort þessi yfirþyrming, sem
þjáð hefur Valdimar prins, sé yfirstigin með öllu, þá
dvelji hann þann reynslutíma í herbergjum mínum mér
við hlið. Ég er þá nærstaddur, ef slíkt kæmi fyrir. Ekki
er þar með sagt að ég hefði yfirhöndina í annan sinn
updir slíkum kringumstæðum.
En ég er bjartsýnn á bata Valdimars prins. Sérstak-
lega ef Elísa unnusta hans finnst, sem ég vona að verði.
Við væntum öll hins bezta, Valdimar prins. Kom þú
til mín og réttu mér hönd þína. Ég veit að þessar tvær
hendur eiga eftir að berjast sameiginlega á móti þeim
illu öflum, sem að okkur steðja úr launsátri.“
Þeir tókust í hendur, þessir tveir miklu kappar. Hand-
tak beggja var traust og yfirbragð beggja drengilegt, sem
lýsti virðingu fyrir lífinu og dyggðum þess.
Konungur reis á fætur og sagði ráðstefnunni slitið.
13. KAFLI
LEITIN.
Hrólfur hershöfðingi hafði verið fjarstaddur í hálfan
mánuð. Hann hafði farið méð her manns til kastalaborg-
arinnar Klébjarga. Talið var, að nafngiftina hefði borg-
in hlotið af klettum nokkrum alleinkennilegum, er stóðu
nærri kastalaborg þessari, veðraðir mjög, enda hafði
vindur og vatn leikið um þá, löngu áður en sögur hófust.
Lénsherra sá, er ríkti yfir Klébjörgum, hét Valgeir hinn
svarti, því hann var mjög dökkur yfirlitum. Hann réð
borgarríki þessu í umboði Manfreðs konungs.
Eigi hafði Valgeir þessi, sem var greifi að nafnbót,
sent í konungsgarð gjald það, sem honum bar af skatt-
heimtufé því, sem þegnarnir guldu í umdæmi hans. Held-
ur tók það allt til sín. Eigi var það þó vegna skattheimt-
unnar, að Hrólfur fór með her manns til Klébjarga. Kon-
ungi hafði borizt kvörtun frá þegnum þessa lénsríkis
þess efnis, að Valgeir greifi sýndi grimmd og yfirgang
í viðskiptum sínum við þá.
Þetta gat konungur ekki látið viðgangast. Hann fól
hershöfðingja sínum að sjá um leiðréttingu þessara
mála.
Valgeir greifi neitaði með öllu að opna kastala sinn
fyrir konungsmönnum né sinna beiðni konungs á nokk-
urn hátt.
Hrólfur settist því um kastalan en vann ekki á.
Tók hann því það ráð, að skora á greifann til einvígis.
Við slíkri áskorun gátu engir þeirra, er þá lifðu, undan
skorist, nema að bera bleyðiorð á baki. Þetta hreif.
Valgeir greifi treysti sér og vopnum sínum. Hann taldi
sér sigurinn vísan. Hann ætlaði sannarlega ekki að hlíf-
ast við í þessu einvígi, sem auðvitað var háð með lífið
að veði.
Menn Hrólfs voru uggandi um hann, þótt ekki létu
þeir á slíku bera.
Einvígið fór fram utan kastalans. Valgeiri greifa var
heitið fullum griðum, hvor þeirra sem sigraði í einvíg-
inu. Viðureignin byrjaði með burtreiðum. Eftir að hafa
brotið þrjár burtstengur í viðureigninni, stigu þeir
Hrólfur og greifinn af hestum sínum. Kom þá í ljós
voppfimi Hrólfs sem skilmingameistara. Fljótlega af-
vopnaði hann greifann, sem vissi ekki fyrri til en sverðið
flaug úr hendi hans.
„Gefstu upp, Valgeir greifi?“ mælti Hrólfur. „Þú ert
sigraður.“
„Ekki enn,“ öskraði Valgeir og réðst á Hrólf, tók hann
fangbrögðum og hugðist láta hann kenna aflsmunar. En
hér fór á annan veg. Greifinn mæddist skjótt. Hann var
munaðarseggur, sem hafði lifað nautnalífi. Hann féll því
brátt fyrir Hrólfi, sem var afrenndur að afli og þar að
auki þrautþjálfaður í vopnaburði og íþróttum þeim, er
þá tíðkuðust. Greifinn varð nauðugur að gefast upp en
hugði á hefndir, eins og sýndi sig seinna.
Hrólfur hreshöfðingi kom heim og hafði unnið það allt,
sem honum var falið að gera. Þegar heim kom, frétti
Hrólfur það, sem gerzt hafði, kynntist brátt Valdimar
prinsi og urðu þeir vinir, enda báðir drengskaparmenn.
Leit að Elísu var hafin, en hafði enn ekki borið neinn
árangur. Blint var í sjóinn rennt og enginn vissi hvar
leita skyldi. Hraðboðar voru sendir til allra borga í rík-
inu, með konunglega fyrirskipjun þess efnis, að leit skyldi
hafin að Elísu og föður hennar. En allt bar það engan
árangur.
Allan þennan tíma voru þeir saman Bjarnharður prins
og Valdimar konungssonur.
Eitt sinn er þeir ræddust við um liðna atburði, mælti
Bjarnharður: „Þú varst ófreskju líkari en manni með
grímuna. Það leið líka yfir móður mína þegar hún sá
þig og hugsaði til þess, að þú myndir taka sig og fara
með til Grímars hertoga, sem hún óttaðist mjög.“
„Hann var alltaf með grímu fyrir andlitinu, sá erki-
fantur,“ mælti Valdimar. „En næði ég í hann eitthvert
sinn, skyldi hann sannarlega ekki sleppa en fá sinn dóm.
En kæri Bjarnharður. Nú hef ég heyrt ágrip að sögu
ykkar beggja. Nóg var komið af hörmum og sársauka
móður þinnar, þótt ég bætti ekki þar við. Er þér á móti
skapi að biðja móður þína um viðtal? Mig þyrstir í að
biðja hana fyrirgefningar á ódæði þessu.“
„Mér er þetta hugljúft, Valdimar," svaraði prinsinn.
„Mitt starf er nú mest í því fólgið að stuÖla að því eftir
mæti, að þú öðlist sálarfrið og ró í hjarta. Komdu með
mér. Ég ætla að tala við ekkjudrottninguna og búa hana
undir komu þína.“
3 10 Heima er bezt