Heima er bezt - 01.09.1977, Blaðsíða 35

Ekkjudrottningin sat í setustofu sinni. Þar tók hún á
móti Valdimar konungssyni.
„Hér kemur maðurinn, móðir mín. Sýnist þér hann
hræðilegur núna?“
„Nei síður en svo,“ mælti ekkjudrottningin. „Við erum
börn sorgarinnar, Valdimar prins. Vertu velkominn hing-
að á minn fund. Gæti ég eitthvað greitt úr vandræðum
þínum, þá væri mér það Ijúft. Seg þú mér^ hvað það
er, sem knýr þig hingað á minn fund.“
„Kæra ekkjudrottning,“’ mælti Valdimar. „Ég kom
hingað til þess að biðja yður fyrirgefningar á ódæði því,
sem ég tók þátt í, en sem jók mjög á hugarkvöl yðar,
sem þó var nóg fyrir. Getið þér fyrirgefið mér?“
„Valdimar konungssonur. Mín fyrirgefning til þín, er
löngu veitt þér til hana. Það gerðist um leið og ég heyrði
sögu þína í dómsalnum. Mér runnu til rifja raunir þínar
og sorgir. Við konur erum líklegast viðkvæmari en
karlmenn. Sumar hverjar.
Nú, fyrst þú ert hér og enginn viðstaddur, nema sonur
minn, vildi ég nú í viðurvist ykkar beggja segja frá
draumi( sem mig dreymdi í nótt.
Ég þóttist vera stödd úti. Þá sá ég tvær manneskjur
nálgast borgina úr þeirri átt, sem fjöllin miklu eru. Sá
ég, að þetta var karlmaður og kvenmaður. Þau fóru
mjög hægt, mjökuðust áfram fremur en gengu. Bæði
voru hávaxin, þó var stúlkan að sínu leyti hávaxnari.
Mér varð mjög starsýnt á hana. Hárið var ljóst, en þó
sló á það lit, sem rauðagull væri. Hettan, sem huldi hár-
ið mikla og fagra, hafði ýtzt til á höfðinu, er hún studdi
manninn, sem sýnilega var veikur, eða svo virtist mér.
Þau fóru inn í borgina þeim megin, sem þau komu að
henni.
Þetta var draumurinn, sem mig dreymdi. Getur þessi
lýsing átt við Elísu greifadóttur og föður hennar?“
Valdimar, konungssonurinn jötunvaxni, greip hönd
ekkjudrottningarinnar og mælti: „Þetta er mjög góð lýs-
ing af Elísu, unnustu minni. Guð minn góður! Elísa
varnarlaus og faðir hennar veikur.“
„Valdimar prins,“ mælti Bjarnharður. „Nú skulum við
binda endi á heimsókn þessa en gera ráðstafanir til þess
að láta leita í þessu borgarhverfi án tafar.1
„Kæra ekkjudrottning. Ég kveð þig með hræðru hjarta.
Ég mun ávallt blessa minningu þína og líta á þig sem
verndarengil, mér sendan í raunum mínum.“
„Valdimar prins,“ mælti Ásta Karlotta. „Guð blessi
þig og leiði Elísu og föður hennar á þinn fund.
í fátinu, sem kom á þig áðan, þúaðir þú mig. Þetta
skulum við láta haldast. Hér eftir máttu líta á mig sem
móður þína. Ég vona að Bjarnharður prins samþykki
það.“
„Móðir mín elskuleg. Auðvitað samþykki ég þetta með
gleði. Valdimar prins er orðinn mér kær sem bezti
bróðir væri. Þér hefur, að ég held, verið gefin sýn þessi
í draumi, svo Elísa og faðir hennar finnist. Nú förum við
móðir mín. Elísa Og faðir hennar þarfnast hjálpar okkar.“
Þeir kvöddu ekkjudrottninguna og fóru. Ásta Karlotta
horfði á eftir þessum miklu köppum, augum, sem lýstu
heitum og göfugum tilfinningum. Hún brosti í gegn um
tárin. Lífið var þrátt fyrir allt farið að sýna henni sína
bjartari hlið. En þó hvíldi skuggi þar yfir. Óttinn við
launráð Grímars hertoga.
Á einum stað í borginni, þar sem fátæka fólkið bjót var
maður nokkur á gangi. Hann var í kápu yztri fata. Enda
þótt kápan væri í fellingum, gat hún ekki dulið vaxtar-
lag mannsins, sem var þreklegt svo af bar. Maður þessi
var enginn annar en Bjarnharður prins. Hann horfði
athugulum augum til beggja handa.
Enn var Grímar hertogi ófundinn. Á meðan svo var,
lágu hætturnar allsstaðar í leyni.
En þó Bjarnharður prins myndi eftir Grímari hertoga
og leynibrögðum hans, var hugurinn allur við það eitt
að finna Elísu greifadóttur. Á öllum götum þessa borg-
arhverfis voru menn á gangi sömu erinda og hann.
Göturnar voru þröngar og ósjálegar í þessu skugga-
lega borgarhverfi. Þessa húsaræfla þyrfti að rífa og
rýmka til um götur og um húsakost. Þetta skyldi gert,
þegar hann yrði konungur og friður ríkti í ríkinu.
Hann hrökk upp frá þessum hugsunum við það, að
mjög hávaxin kona kom út úr einni hliðargötu, sem var
enn þrengri og skuggalegri en sú, sem hann nú gekk
eftir. Konan gekk hratt og var auðsjáanlega að flýta sér.
Vaxtarlag hennar og fas benti til þess, að einhvern tíma
hefði hún átt betri daga.
Leiftursnöggt laust í huga Bjarnharðar, að þarna væri
Elísa fundin. Lýsingin gat vel átt við þessa stúlku.
Hárið sá hann ekki, því það var hulið undir hettunni.
Stúlkan var í víðri kápu, sem huldi vaxtarlagið að mestu
og alla mýkt í hreyfingum. Bjarnharður hægði á sér, en
fylgdi þó stúlkunni eftir án þess að hún yrði þess vör.
Framhald í næsta blaði.
Réttindi eða réttindaleysi
Framhald af bls. 279 -------------------------
milli naglar og kambs, annars vegar eru allir þeir, sem
eru utan við skólann með aðfinnslur sínar, en hinsveg-
ar nemendurnir. Enda þótt gagnrýni sé bæði sjálfsögð
og nauðsyn, er hún það því aðeins, að hún sé fram bor-
in með rökum og af vilja til umbóta, en ekki aðeins til
að finna að. Allt þetta, sem nú er talið, getur valdið því
að menn hiki við að takast kennslu á hendur, enda þótt
þeir hafi aflað sér til þess menntunar og réttinda. Og
vel má vera, og er raunar reynsla, að það er álitlegur
hópur manna, sem gæddir eru kennarahæfileikum og
vilja vinna það starf, þótt ekki hafi þeir tilskilin próf.
En hver sem orsökin er, þá er ljóst, að hér þarf um-
bóta við. Gera þarf úttekt á, hvort kjör og laun kenn-
ara séu lakari en annarra sambærilegra stétta, og ef svo
reynist, að bæta tafarlaust úr því og meira en það vegna
þeirrar ábyrgðar, sem kennarastarfinu fylgir. Þá þarf
að koma hugarfarsbreyting alþjóðar gagnvart skóia-
starfinu, og síðast en ekki síst, þarf að gera þeim kenn-
urum, sem réttindalausir eru, en vel hafa reynst í starfi,
kleift með námsskeiðum og öðru að afla sér framhalds-
menntunar, sem veiti þeim full réttindi, svo að þeir
þurfi ekki að hrökklast úr starfi fyrir reynslulitlum
réttindamanni. Málið er margþætt, en hvað sem gert
verður skulum vér hafa hugfast, að markmiðið er að
fá hæfa menn til kennslunnar, hvað sem prófum og
réttindum líður. St. Std.
Heima er bezt 311