Heima er bezt - 01.09.1977, Blaðsíða 23

Heima er bezt - 01.09.1977, Blaðsíða 23
SIGRIÐUR PALSDOTTIR, MIÐ-MOI, FLJOTUM: Rauéur minn Hesturinn var talinn þarfasti þjónn mannsins hér á landi. Óhætt er að fullyrða að margur hest- urinn hefur borið hita og þunga dagsins fyrr á tímum. Þegar ár voru óbrúaðar og vegir ekki lagðir, þá varð hann að vaða straumvötn og feta mýrar og forarflóa og slétta jörðina. Nú er það vélin sem vikið hefur hestinum til hliðar og má heita að hann sé nokkurskonar leikfang nú til dags. Því margur kaupstaðabúinn skemmtir sér á hest- baki í frístundum sínum. En minna er um frístundir hjá sveitafólkinu og þar af leiðandi tækifærin færri, þegar skreppa þarf bæjarleið þá er nú orðið annað hvort farið á bíl eða dráttarvél, sem er til á hverjum bæ, því það tekur of langan tíma að sækja hest og týgja hann. Sagt er, að leyniþráður sé milli manns og hests og gef ég það vel eftir. Þegar ég var lítil fékk pabbi rauðan hest, var hann ákaflega þægur og góður til allrar vinnu og gat ég náð honum og klappað hvar sem var. Einn galli var á Rauð, það var aldrei hægt að binda hann eða tjóðra, þá gekk hann afturábak þangað til hann var búinn að slíta sig lausan, þá hljóp hann beina leið heim, var því aldrei hægt að sleppa af honum taumunum, þó farið væri á honum út af heimilinu. Hér ætla ég að segja frá einu atviki um Rauð. Bræður mínir þurftu að fara yfir á, sem Laxós heit- ir, þegar þeir fóru í sund að Barðslaug á vorin. Þetta vor var ákveðið að þeir ættu að fara á Rauð í sundið. Þeir höfðu með sér spotta og tjóðruðu Rauð hjá öðrum hrossum skammt frá sundlauginni þar sem þau voru geymd á meðan kennt var á daginn. Þetta vor var sund- kennari Sigríður Böðvarsdóttir (úr Borgarfirði eystra). Sundkennslan byrjaði um kl. 10 á morgnana. Um há- degi sáu bræður mínir að Rauður var orðinn laus og ætluðu þeir að ná honum en Rauður var ekki á því og tók stefnuna heim á leið. Eldri bróðir minn fer þá á eftir honum og ætlar að komast fyrir hann en Rauður var alltaf spölkorn á undan honum. Yngra bróður mín- um leið víst ekki vel þegar Rauður og bróðir hans voru horfnir því þeir máttu aldrei sjá hvor af öðrum þegar þeir voru litlir. Fer hann þá upp á hæð skammt frá sundlauginni, þessi ás heitir Akraás og bar á milli. Þeg- ar hann kemur upp á ásinn sér hann að Rauður er kom- inn yfir Laxósinn en hann sér bróður sinn hvergi, hélt hann þá að hann hefði kannske dottið í ósinn, svo að hann snýr við heim að Sólgörðum en það er barnaskól- inn og stendur rétt hjá sundlauginni, þaðan hringir hann heim og segir hvernig komið sé. En um svipað leyti kom Rauður í hlaðið og bróðir minn lítið eitt á eftir honum, síðan fór eldri bróðir minn á Rauð yfir að sundlaug og sótti bróður sinn. Ekki veit ég hvaðan Rauður var ættaður, en hann var orðinn vel fullorðinn þegar pabbi fékk hann hjá frænda okkar sem hætti að búa og fluttist í kaupstað. Pabbi átti Rauð í nokkur ár. Rauður var nokkuð stór hestur með dökka fætur og dökkt tagl og fax. Rauður var ágætis dráttarhestur og mjög þægur við alla vinnu. Það var sama hvar honum var sleppt, hann fór alltaf sjálfur heim. Einn veturinn rétt fyrir jólin var Rauður horfinn úr hrossunum, sem hann var með og var þá farið að leita að honum, en hann fannst ekki fyrr en eftir þrjá daga. Þá fannst hann ofaní feni eða keldu og var lifandi en aðframkominn og svo stirður að hann gat ekki staðið þegar búið var að draga hann upp úr. En svo fór hann að brölta og þegar hann gat gengið var farið með hann heim og hann settur inn í hesthús, þar sem hann var vafinn innan í poka og strigaleppa og hresstist hann fljótlega. Eftir þetta þoldi Rauður illa að vera á húsi því hann virtist ekki þola heyið. Hann fór að hósta þegar búið var að gefa honum í stallinn. En á sumrin og haustin meðan hann gekk úti, bar ekkert á honum. Rauður lifði í þrjá eða fjóra vetur eftir þetta, en eitt haustið var honum lógað og var mikil eftirsjá að l.onum. Hér læt ég þessari frásögn af Rauð lokið. Heppnismaður Framhald af bls. 281 ----------------------- fram úr Lýsing svo sem lengd sína — og vann þar með fyrstu verðlaunin. Þetta vakti gífurlega undrun og mikið umtal við- staddra. Og varla hefi ég séð öllu montnari mann en Kára, er hann tók á móti verðlaununum. Því fór víðsfjarri að Kári kastaði kveðju á mig, eða léti á neinn hátt í ljós, að Brúnn ætti verðlaunin mér að þakka. Vinur minn sem stóð við hliðina á mér, og hafði heyrt orðróminn um hótun Kára, hvísiaði í eyra mér: „Nú hefur sá brúni bjargað lífi þínu, því að varla ræðst Kári í nokkur stórræði, eftir að folinn hefur tek- ið fyrstu verðlaun í kappreiðunum.“ Heima er bezt 299

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.