Heima er bezt - 01.09.1977, Blaðsíða 14

því hríðarmyrkri. En þess iðruðumst við seinna að hafa
ekki lagt í að fara til hrossanna um kvöldið.
Morguninn eftir var bjart veður. Veður hafði lægt
og hríðinni slotað um nóttina. Snjó haíði allan drifið
saman í stórfenni í giljum og slökkum. Vötnin voru
upp full fram um Steinstaðahólma. Frost var og kalt.
Nú var mál að svipast um eftir hrossunum, vita
hvernig þeim hefði liðið í hríðinni. Ég fór strax um
morguninn að rölta til þeirra. Sum hrossin höfðu verið
á Mýrunum ofan við Gegni fyrir hríðina. í þeim hóp
sá ég að Skjóna, sem taminn var um sumarið áður vant-
aði. Hann fann ég dauðan í vök í Gegni rétt sunnan
við vaðið á stokknum. Hafði hann spennt út í snjó-
krapið í hríðinni. ,
Flest hrossin voru neðan við Gegni niður í Nesi.
Þau gátu hafa verið í mikill hættu ef þau hefðu spennt
fram af bökkunum og lent í flaumólgunni er vötnin
fylltu. Þegar við fórum að kanna hrossin í Nesinu
fundum við veturgamalt trippi og folald standa djúpt
í vatni við norðvesturhorn Nessins. Þau höfðu lent
þarna fyrir flóðinu, þegar Vötnin fylltu. Þá voru komn-
ir menn af næstu bæjum okkur til hjálpar.
Gísli Ásmundsson húsmaður í Grundarkoti hafði
brugðið rösklega og fljótt við eins og hans var vandi
þegar hann sá að eitthvað var að. Eins voru þeir Víði-
vallafeðgar Sigurður og Gísli komnir. Sigurður hafði
komið með hest og sleða til afnota ef á þyrfti að halda,
sem þarna kom brátt í ljós að þyrfti. Sást þar glöggt
hans hugkvæmni og hjálpsemi í rauninni.
Vatnið var mjög djúpt á trippunum. Mig minnir að
þau væru á sundi eða við sund. Smeygt var böndum
undir þau og þau dregin upp.
Þau hríðskulfu er þau komu upp úr Vötnunum. Fol-
aldið var svo illa kalið að því var lógað strax. Flóaðri
mjólk var hellt ofan í veturgamla folann og honum
svo ekið strax heim í hlýtt hús. Kom það að góðu haldi,
hesturinn og sleðinn sem Sigurður á Víðivöllum kom
með, einnig skinn og brekán sem sleðanum fylgdi.
Trippið hresstist fljótt en var við hús allan veturinn
á eftir.
Ég hirti það um veturinn og það þreifst vel. Folinn
bar nafnið Vatnar upp frá því.
Þegar betur var farið að leita í hrossunum vantaði
tvö enn, sem hvergi sáust. Það var móálótt hryssa tamin
og tvævetur foli grár með henni. Þau voru hvergi sjá-
anleg.
Svo fann ég þau síðla á Góu um veturinn þegar ísa
leysti ofan í evrum undir miðjum Nesbökkunum, þar
hafði þau spennt fram af bakkanum í hríðinni og orðið
fvrir Vatnaflóðinu þegar vötnin fvllti um nóttina.
Undir kvöld drógum við Skjóna upp úr sinni heljar-
vök í Gegni. Af honum var hirt húðin en einhver fékk
kjötið. Það lítt eða ekki notað á Miklabæ í þá daga.
Eftir þessa hríð fórum við Sígurður æfinlega til
hrossanna ef hríð gjörði, og voru þær sumar snarpar.
Þá fluttum Við þau heim undir húsveggina og létum
þau vera þar meðan hríðin stóð. Svo var þeim gefið
eftir hríðarnar.
SIGURÐUR GÍSLASON
frá Kvíslaseli
MINNING
Signi þig englar, sofðu vært
Sigurður góði, oss er kært
að minnast þín unz dagur dvín,
dásama snjöllu ljóðin þín,
far vel, far vel.
í æsku leiðstu oft þunga þraut,
þyrnum stráð var þín rósabraut,
en rós er rós og æskuást
aldrei þér gegn um lífið brást
né brúður blíð.
Starfsemin var þinn aðall eins
ávallt þótt fyndir til þíns meins,
með veikum kröftum vannstu þrátt
vonardjarfur með lyndið kátt,
og dáð og dug.
Svo komu blessuð börn á kreik
brástu vel við í þeirra leik,
að starfa fyrir brúði’ og börn
bezta varð lvf og heilsuvörn,
svo lúft og létt.
Þú kunnir vel að vanda starf,
vilji er allt sem til þess þarf,
áfram sigldirðu, kempan kát
með konu’ og börn á heilum bát
þó brvsti byr.
Áfram, áfram og allt fór vel,
erfiðleikar brátt horfið él,
veikindum mættir vinnandi,
veitandi’ en aldrei þurfandi,
mcð v.'su’ á vör.
Brúður, synir og dóttirin dýr
dásama lífs þíns æfintýr,
barnabörnin með létta lund
léttu’ honum afa marga stund
um elliár.
Ástarþakkir frá öllum þeim
cinlægar fylgja þér svo heim,
heim í gleðinnar heima þá
hvar hópurinn síðar mætast á,
far vinur, vel.
Kristín M. J. Björnson.
290 Heima er bezt