Heima er bezt - 01.08.1978, Blaðsíða 32

Séra Halldór spáði þessum klæðnaði glæsilegri framtíð.
Hefði mátt koma fyrr.
— Kjarklausar eruð þið ekki, sagði Þóra, — Það líkar
mér vel.
— Munur að hreyfa sig i þessu eða dragsíðum pilsum,
sagði Þrúða ánægð með málalokin.
Þá glaðnaði yfir Dísu og sektarkenndin gufaði upp eins
og dögg fyrir sólu. Þennan sama dag komu hjónin á
Hrauni með Guðnýu gömlu í vistina.
Guðný var nettvaxin og snyrtileg með góðlegan og
hýran svip. Þrúða hjálpaði henni af baki og tók hana í
faðminn.
— Komdu blessuð og sæl og velkomin Dýa mín, en sú
gamla bað guð að blessa hana nú og ævinlega. — Eitthvað
ert þú annarleg til fara bætti hún við, en þú ert samt alltaf
að fríkka. Hvar endar þetta?
— Auðvitað með hjónabandi, hvein i Hannesi.
— Þar gall nú i þeim skjá, sagði frænka hans og heils-
aði eftirlætinu sínu. — Þú ert alltaf sami galgopinn heyri
ég-
— Sérðu frænka að stúlkurnar hérna eru að breytast í
stráka?
— Skyldi þeim vera illt of gott, svaraði Dýa og hló við.
Gestimir gengu í bæinn og var vel fagnað.
Fólkið á Hrauni var vinafólk prestshjónanna. Þetta fólk
hafði átt margt saman að sælda um árabil. Þrúða fór með
Dýu sína og farangur hennar upp í baðstofu.
— En hvað ég er fegin að þú ert komin. Þú ert alveg
ómissandi, kemur eins og kölluð. Við þurfum að koma svo
miklu í verk fyrir helgi.
— Ég kom með fyrra móti, sagði Dýa. — Mér heyrðist
á Hannesi nýlega, að það væri ágætt ef ég færi að láta sjá
mig.
— Sjáum til, sagði Þrúða. — Hann er ekki allur þar
sem hann er séður sá litli. Hann veit að þú ert miklu
duglegri en við hvað viðvíkur þjónustubrögðunum.
— Æi, þetta er nú að verða hálfgert dund hjá mér. Ég
er að verða svo gömul, ansaði Dýa.
— Þú verður aldrei gömul í mínum augum Dýa mín.
Þú skilur okkur sem yngri erum svo vel og ert svo góð.
— Ég var nú einu sinni ung líka og því gleymi ég ekki.
Hún átti sér ógleymanlegar og dýrmætar minningar.
Fjársjóð hugans vel geymdan. f einmanaleik ellinnar,
yljaði hún sér við að rifja upp löngu líðnar sælustundir.
Hún Dýa var ekki fátæk nema á veraldarauðinn, en það
gerði minnst til hér eftir.
— Við skulum koma niður, sagði Þrúða, sem hafði
horft viðkvæmnislega á gömlu konuna, sem henni þótti
svo vænt um. — Þú þarft að fá þér hressingu og sjá
kaupakonumar. Þær eru ágætar í alla staði. Kannski lest
þú í lófana fyrir þær seinna.
— Ég þarf að kynnast þeim fyrst og við sjáum svo til.
Flest það sem heima var af fólkinu, sat í eldhúsinu
ásamt gestunum.
— Þóra mín, kallaðu á stúlkumar í kaffið. Þeim veitir
ekki af að hvíla sig, sagði frúin.
280 Heima er bezl
Ranka og Dísa komu inn ásamt Valgerði og heilsuðu
aðkomufólkinu. Þeim leist vel á þessi gerðarlegu hjón.
Sigrún var hæglát, tápleg og ákveðin að sjá með mikið
hrokkið dökkrautt hár, björt í andliti.
Hannes var líkur henni, nema hann var bröndóttur í
framan af freknum, sem honum leiddist mjög, enda
stundum strítt á því.
— Svona var ég á þínum aldri vinur minn, þetta
hverfur með aldrinum, sannaðu til, hughreysti Sigrún
hann.
Sigurður á Hrauni var virðulegur í fasi, myndarlegur,
dökkur á brún og brá og virtist alvörugefinn. Þrúða tók
eftir því að gestunum varð starsýnt á Dísu, eins og flestum
sem sáu hana í fyrsta sinn.
— Hvað segir þú af þinu starfi Sigrún mín, spurði
frúin.
— Það er svipað að gera og vant er, ansaði Sigrún. —
Alveg nóg fyrir mig.
— Þetta er næstum árvisst á sumum heimilum, eins og
t.d. í Skógarseli. Konan þar var að eignast sitt tólfta barn
fyrir skömmu.
— Er ekki mikil fátækt þar? spurði Valgerður.
— Ojú, en það er mikið betra ástand þar en víða ann-
arsstaðar. Verst hvað húsbóndinn er drykkfelldur.
— Hann Jónas; Er það virkilega, sagði frúin. — Ég hef
heyrt þessu fleygt en ekki lagt trúnað á það. Þetta er sá
indælismaður.
— Já, hann er svosem ekki vondur við vín og aldrei
skemmtilegri. Hann er hörkuduglegur og útsjónarsamur í
besta lagi. Vínhneygðin er hans eini galli, eða svo finnst
mér.
— Þeir súpa nú fleiri á en hann Jónas, sagði Valgerður.
— Brennivín fæst í hverri höndlun og svo fá þeir fínustu
vín í vöruskiptum við útlenda sjómenn hér við land.
— Já, því miður, sagði Sigrún, — en svo ég víki nú
aftur að Skógarselsheimilinu, þá get ég sagt með sanni að
það kemst vel af miðað við aðstæður. Bömin eru hraust og
tápmikil og byrja að vinna um leið og þau geta eitthvað.
Jórunn í Skógarseli er dugleg, reglusöm og myndarleg til
allra verka. Hjá henni finnst ekki lús, en sú skepna er
mælistikan á mitt þrifnaðarmat á heimilum.
Dísa og Ranka fóru að sinna verkum sínum.
— Mig var farið að klæja, sagði Dísa og hló við. —
Heima hefur lús aldrei verið látin þrífast og ég vona að ég
kynnist henni aldrei.
— En hvað sum hjón eignast mörg börn, sagði Ranka.
— Hvemig ætli við yrðum ef við ættum eftir að eignast
svona mörg?
— Uss, sagði Dísa, — þetta getum við átt eftir og meira
til.
— Ekki þú, sem aldrei ætlar að líta á neinn, ansaði
Ranka kímileit.
— Það skeður kannski eitthvert kraftaverk í sambandi
við mig sem breytir öllu, varð Dísu að orði, — en ég er
alveg viss um að þú eignast heilan hóp af krökkum. Þú ert
einhvemveginn svoleiðis.
— Hvernig? spurði Ranka forvitin.