Heima er bezt - 01.08.1978, Síða 13

Aðalfundur Kaupfélags Svalbarðseyrar 1925.
Talið frá vinstri. Sitjandi: Daníel Jónsson Sellandi, Ingólf-
ur Bjarnarson Fjósatungu, Kristján Jónsson Nesi, (situr
aftar) Stefán Kristjánsson Vöglum, Grimur Laxdal Gauts-
stöðum, Þorlákur Marteinsson Veigastöðum. Standandi:
Tryggvi Kristjánsson Meyjarhóli, Sigurbjörn Pétursson
Þverá, Karl Kr. Arngrímsson Landamóti, Jón Sigurjónsson
Krossi, Ólafur Pálsson Sörlastöðum, Sigurjón Valdimars-
son Leifshúsum, Garðar B. Pálsson Garði, Jóhannes Lax-
dal Tungu, Benedikt Baldvinsson Efri-Dálksstöðum,
Gunnar Jónatansson Reykjum, Sigurður Sigurðsson Hall-
dórsstöðum, Guðni Þorsteinsson Lundi, Karl Sigurðsson
Draflastöðum.
honum fannst þess við þurfa. Stundum þótti mönnum
hann óþarflega formfastur, jafnvel einstrengingslegur.
Skal hér aðeins sagt frá einu litlu atviki, er skýrir að
nokkru viðhorf hans:
Á tímabili var Stefán gjaldkeri hreppsnefndar, en svo
um samið, að ekki greiddi hann neitt úr sveitarsjóði, nema
samkvæmt tilvísun oddvita. Eitt sinn að vetri til bað faðir
minn mig — dreng á skólaaldri — að fara á fund Stefáns
og biðja hann um nokkrur krónur, sem hann taldi sig eiga
hjá hreppnum fyrir forðagæslustörf og vanhagaði um. Ég
kom að Vöglum og bar upp erindið við Stefán. Hann
kvaðst ekki mega gera þetta. Líklega hafa vonbrigði mín
verið auðsæ, því að litlu síðar bætti hann við með vin-
gjarnlegum raddblæ: „Ég veit að faðir þinn á þetta inni,
og auk þess þyrði ég að lána honum það sjálfur. En ég vil
hvorki brjóta settar reglur eða mismuna mönnum. Farðu
því og finndu oddvitann og komdu svo til mín á ný.“ Ég
var þreyttur, þegar ég kom heim þetta kvöld. En mér
fannst ég enn kenna í lófa mínum ylinn frá handtaki
Stefáns, er ég kvaddi hann í síðara skiptið.
Frú Kristensa, kona Stefáns, lést á öndverðu ári 1921.
Veturinn eftir var fámennt á Vöglum, aðeins tvö ung hjú
og svo Stefán. Hann mæltist til þess eftir áramótin, að ég
yrði hjá sér nokkrar vikur, byndi með sér bækur og gerði
annað smávegis inni við. Við unnum í sömu stofu á dag-
inn og sváfum í sama herbergi um nætur. Þá kynntist ég
honum best. Það var gestkvæmt og öllum var boðið til
stofu. Ég átti ekki annarra kosta völ en halda mig í mínu
horni og gæta þess eins að láta sem minnst á mér bera, en
hlaut að heyra það sem fram fór.
Flestir komu vegna viðskipta og fjárhagsvandræða.
Kreppa eftirstríðsáranna var í algleymingi. Stefán var
deildarstjóri í pöntunarfélagi, þar sem hver deildarmaður
ábyrgðist einn fyrir alla og allir fyrir einn; því varð að fara
að öllu með gát. Nú komu þeir, bændumir, einn eftir
annan, til þess að leggja fram pöntun á vorvörunum. Allir
höfðu þeir skuldað um áramótin, og gjaldeyrir sýnilega
Heima er bezt 261