Heima er bezt - 01.07.1985, Blaðsíða 9

Haldið var upp á afmæli 50.
þáttarins 8. maí 1985 með því
að Björg Einarsdóttir og tœkni-
menn gæddu sér á konfekti. Tal-
ið frá vinstri Astvaldur Kristins-
son, Magnús Hjálmarsson,
Þórir Steingrímsson, Oskar
Ingvarsson oghöfundur.
Á þessum tíma var Rauðsokkahreyfingin í reynd þver-
pólitísk og ég varð þátttakandi í ýmsum verkefnum á veg-
um hennar. Þau voru ekki öll þegin með þökkum úti í
samfélaginu og mörgum fannst að sér vegið. Ekki voru það
síst heimavinnandi húsmæður sem ég gat aldrei skilið, því
frekar var verið að vinna fyrir þær en gegn þeim.
Unnið var að markmiðum hreyfingarinnar með gerð
útvarpsefnis, blaðaútgáfu, hópastarfi, fundum, námskeið-
um og ráðstefnum. Ýmsar aðgerðir voru hávaðasamar og
ef til vill full snöggar, en um leið aðferð til að kveða sér
hljóðs svo eftir verði tekið. Starfsárið 1973-1974 var ég í
miðstöð Rauðsokkahreyfingarinnar með þremur konum
öðrum.
Æ fleiri innan Rauðsokkahreyfingarinnar fundu síðan
hjá sér ríka þörf á að lýsa sig fylgjandi tilteknum flokks-
pólitískum stefnumiðum, og þegar svo var komið áttum við
sem kusum að vinna þver-pólitískt að málefnum ekki
samleið með meirihlutanum. Nú mun hreyfingin liðin
undir lok og jafnvel örðugt að finna glöggar heimildir um
hana. En þótt Rauðsokkahreyfingin væri alda sem reis og
hneig, var hún um margt athyglisverð og kom við kviku hjá
fjölda kvenna. Margar ágætar konur þjálfuðust þar í sam-
starfi, lærðu að meta mál og taka á þeim. Það er trúa mín að
ýmissa þessara kvenna sjái nú stað í þjóðfélaginu.
En málefnin voru jafn brýn og um þessar mundir, á árinu
1974, var að myndast vakning vegna undirbúnings Al-
þjóðlega kvennaárs Sameinuðu þjóðanna 1975 og mikil
endurnýjun að verða í Kvenréttindafélagi Islands. Ungur
formaður, Sólveig Ólafsdóttir, tók við, ég var að leita að
nýjum vettvangi, og svo fór að ég gekk í það félag 1975,
skömmu síðar var ég kosin varaformaður og gegndi því
starfi til 1980. Að vísu hef ég aldrei verið sátt við orðið
kvenréttindi, þetta eru mannréttindi og þau stundum fót-
um troðin þegar konur eiga í hlut. Kvenréttindafélagið
(KRFÍ) er hins vegar gamalt félag, stofnað 1907, áður en
konur höfðu öðlast sama rétt og karlar til menntunar og
stjórnmálaþátttöku. KRFÍ, sem starfar þver-pólitískt, er
æruverðugt og félagsmönnum sínum góður skóli. Það gefur
út ársritið 19. JÚNÍ, lagafrumvörp eru tekin til yfirlestrar
og umsagnar, markvisst haldnar ráðstefnur og fundir og
sífellt reynt að klappa þann stein, að konur séu fullgildir
þegnar sem beri að keppa að fullri þátttöku í þjóðfélaginu.
Eitt af þeim réttlætismálum sem var á dagskrá á þessum
árum voru úrbætur í skattamálum hjóna. Markmiðið er að
hver einstaklingur verði fjárhagslega sjálfstæður, karlar og
konur, gift fólk og ógift, og hver greiði skatt af eigin aflafé.
Margar ungar konur hafa á undanförnum árum gengið
til liðs við KRFÍ og ég tel að félagið muni áfram verða
konum aflvaki til starfa, og verkefnin eru næg. Það merkir
ekki að aðrar hreyfingar eigi ekki rétt á sé samhliða. Ég tel
einmitt sérhverjum málstað betur borgið sem fleiri vinna
jákvætt að honum og frá ólíkum hliðum.
Þó ég sjálf muni ekki geta aðhyllst kvennaframboð hef ég
ekki verið því mótfallin að vissu marki. Með kvennafram-
boðum síðari ára sýna konur að þær vilja starfa að mál-
Frágangur eftir Kvennafríið var meðal annars í höndum Bjargar
og hér er hún t Arbæjarsafni í Reykjavík með Valborgu Bents-
dóttur (heldur á stóru kvennamerki) að afhenda gripi og nokkur
skjöl til minja um fundinn. Kristín Jónsdóttir safnvörður veitir
því viðtöku 24. október 1976 á eins árs afmæli Kvennafrísins.
Heima er bezt 233