Heima er bezt - 01.07.1985, Blaðsíða 46

standa." Ég gjöri mér grein fyrir, að óðum líður að haustinu
og lokum ráðningartímans og máski hefur viðurkennd
rómantík síðsumarkvöldanna haft sín áhrif, nema hvað ég
tók örlagaríkustu ákvörðun í lífi mínu og hófst handa um
framkvæmdir; að morgni þriðjudagsins 17. ágúst skeður
það í gömlu baðstofunni í Hvammi, að við föllumst í faðma
og kyssumst fyrsta og ógleymanlegasta kossinum þótt síð-
asti kossinn okkar sé mér það einnig.
Var 17. ágúst síðan einn af okkar merkustu minnisdög-
um; held ég að ég megi segja, að við rifjuðum þessa minn-
ingu upp á hverju ári, meðan bæði lifðum, og ekki vantaði
nema réttar þrjár vikur í fimmtugasta og sjötta afmæli
dagsins, er Ragnhildur andaðist 27. júlí s.l. Ég sagði Lóu
dóttur minni frá helgi þessa dags í sumar, þann dag, þ.e. 17.
ágúst, er hún heimsótti mig sem oftar hér í einbýlinu. Ég
held henni hafi fundist þetta hálf barnalegt og ólíkt nú-
tímastreitunni sem kölluð er. Þó má ég ekki fullyrða, að
hún hafi litið svo á, málið ræddum við ekki.
Fljótlega að athöfninni 17. ágúst lokinni var málið tekið
til umræðu og munnlegir samningar gjörðir um hjónaband
okkar í milli, var því farið að hugleiða ýmsa þætti til fram-
kvæmda. Sagði ég foreldrum mínum frá ráðagerð minni og
ákvörðunum. Tóku þau því sæmilega, að mér fannst, þó
var eins og hálfgerður lunti í mömmu út í þetta, og grunaði
mig og Ragnhildi, að mamma og vinkonur hennar: Björg á
Móbergi, Guðrún'tengdadóttir hennar í kotinu og Hildur á
Skarði, væru að makka um það sín á milli, að þær væru
hissa á „honum Bjarna“ að vera að ana út í þetta, telpan
alókunnug austan af landi þó snotur væri. Mátti heita að
lægi í loftinu hjá þeim, að „hann Bjarni í Hvammi“ hefði
hlotið að geta og borið að festa sér einhverja stórstaðar-
hofróðu, jafnvel af aðalsættum, ef gervi slíkra hefði verið
til. Það skal strax fram tekið, að við frekari kynningu af
Ragnhildi breyttist þetta viðhorf móður minnar skapaðist
sönn vinátta og virðing hvorrar til annarar, meðan báðar
lifðu. Eins var með föður minn, hann var henni sérstaklega
góður og virtu þau hvort annað frá því að hún var bara
kaupakona fyrsta sumarið hennar þar í Hvammi.
Eitt var það, sem ásamt fleiru var í ráðagerð hjá okkur
hjónaefnunum komandi haustdaga, var að útvega okkur
trúlofunarhringa, og ráðgjöra að þeim fengnum, hvenær sú
athöfn færi fram og hvar, hvort heldur heima í foreldra-
húsum mínum eða hjá foreldrum hennar fyrir austan. Fyrst
var þó að útvega sjálfa gripina, og mundi nútímafólki ekki
þykja slíkt neitt fyrirhafnaratriði, en í sveitunum kostaði
þetta dálitla vafninga. Man ég, að ég fékk Halldór bróður
minn til að annast þetta fyrir mig, að þetta ætti að vera eins
konar trúnaðarmál, þannig að ekki yrði hljóðbært utan
fjölskyldu minnar, hvað í bruggi væri þar í Hvammi. Þó
grunar mig, að eitthvað hafi sveitungarnir verið farnir að
láta sig gruna, en aldrei að vita hvort nokkur alvara væri
hjá krökkunum, þó smá „kíkk“ og „kelerí“ hjá þeim færi
ekki alveg framhjá athugulu fólki um slíka hluti. Jú! Hall-
dór dugði sem vita mátti vel í málinu. Gull var torfengið í
héraðinu, enda sauðasölutímabilið lönguliðið. Þó náðist í
það hjá frekar fátækum kotbónda, þá að Kárastöðum í
Svínavatnshreppi, Sveini Guðmundssyni. Hann lumaði á
torfengna málminum, allavega nægu fyrir okkur hjóna-
efnin. Hagleiksmaðurinn Skarphéðinn Einarsson Andrés-
sonar, svokallaðs galdramanns frá Bólu, smíðaði gripina
með ágætum. Þá var að ákveða hvar og hvenær sú stóra
stund færi fram að opinbera trúlofun okkar.
Ég held ég muni það rétt, að Ragnhildur hafi ætlað sér að
fara austur til foreldra sinna seint um haustið og dvelja hjá
þeim allavega nokkuð af vetrinum, eða jafnvel allt til vors
1921. Talaðist svo til milli okkar, að ég skryppi með henni
austur, svo hún gæti lofað foreldrum sínum og systkinum
að sjá hvers konar fugl hún hefði valið sér að eiginmanni.
Fékk ég eins konar orlof frá störfum. Tókum við okkur far
með Goðafossi seint í október frá Blönduósi. Var þá upp-
gangsveður norðaustan og rétt með naumindum að fært
væri róðrarbátum með vörur og farþega frá bryggjukrílinu
fram að Goðafossi, er lá alllangt frá landi, svo ört jós upp
briminu, þótt enn væri ekki komin blindhríð svo langt inn
flóann, en þó auðséð að hverju dró um veðurfarið.
Enda fór það svo, að vitlaust veður var alla leiðina frá
Blönduósi til Sauðárkróks, sem átti að vera fyrsti við-
komustaður skipsins á leið þess austur fyrir land. Er
skemmst frá þessum fyrsta kafla fyrirhugaðrar skemmti-
reisu okkar hjónaefnanna að segja, að alveg vita fárveikur
af sjósótt var ég alla leiðina, meira að segja strax í bátnum
frá Blönduósbryggju um borð í skipið. Lá ég að mér fannst
nær dauða en lífi í koju, þar sem mér var komið fyrir um
leið og ég kom um borð og reyndi ekki að stíga á fætur fyrr
en mér var komið í land á Sauðárkróki. Ragnhildur fann
ekki til veiki, og kom það sér vel, því ærinn starfa hafði hún
við að stumra yfir hinu burðuga mannsefni sínu; Á Sauð-
árkróki mun skipið ekki hafa dvalið lengi og veðurhorfur
ekki batnandi í bráð. Gat ég alls ekki hugsað mér að leggja
á djúpið aftur, nærri hvað sem í boði hefði verið, mátti hver
sem vildi reikna mér það til linkindar og löðurmennsku.
Ákvað ég því að hætta við fyrirhugað ferðalag, og var
Ragnhildur því samþykk, og hvatti mig í engu til að leggja á
mig áframhaldandi plögun. Hvatti ég hana til að halda
ferðinni áfram, m.a. til að baka ekki foreldrum hennar
þeim vonbrigðum að ekkert yrði af komu hennar, sem búin
var að dvelja að heiman í eitt ár rúmlega.
Skyldum við gera gott úr þessu með smáfrumlegheitum.
Hún færi með hringinn frá mér sem ætlaður var henni, en
ég með hringinn mér ætlaðan. Svo skyldum við þegar við
værum búin að jafna okkur eftir ferðavolkið hafa tal saman
í símanum og koma okkur saman upp á dag sem okkur væri
heimilt að setja upp hvort sinn hring og staðfesta þá heim-
ild með gagnkvæmum símskeytum milli okkar.
Þetta leit nú bara vel út og hefði sennilega verið eindæma
uppátæki hér á landi. En þó að sú tillaga hefði á sér tölu-
verðan ævintýrabrag, þá dugði það ekki til; Ragnhildur tók
þá ákvörðun að snúa við með mér aftur heim. Vitanlega
samþykkti ég þá ákvörðun hennar með glöðu geði, þó
undir niðri væri ég hálfsneyptur yfir þessari löðurmennsku
hjá mér og hve mikill landkrabbi ég væri, enda aldrei á sjó
komið um mína daga, svo eirinn hafði ég verið í dalnum
mínum.
Síðari hlutinn birtist í nœsta blaði.
270 Heimaerbezt