Heima er bezt - 01.07.1985, Blaðsíða 32

Sambó gœtir Fanneyjar. Ekki er sofið
á verðinum. Hann var mestur þeirra
fjárhunda sem við höfum átt, en lét lífið
"egna þeirrar sterku áráttu að elta bíla.
Sambó
Hvolpur sá sem tók sæti Grams hlaut
nafnið Sambó. Ef til vill hefur „litli
svarti Sambó“ verið hafður í huga við
nafngiftina, en auknefnið „litli“ gat
engan veginn fest við hann, því hann
blés út og varð fljótt meðal stærri
hunda. Stórum var hann fallegri að
sjá en Gramur, hrafnsvartur með
hvíta bringu og hvíta bletti fremst á
löppum, snögghærður og jafnan gljá-
andi á belginn. Þegar farið var að
reyna hann við fé kom í ljós að hann
tók vel tilsögn og skorti ekki áræði,
enda stór og þróttmikill. Samt sem
áður var hann laus við grimmd, þó
hann léti hlýða sér. Ég held að Ml-
yrða megi að hann hafi verið mestur
fjárhundur þeirra hunda, sem við
höfum átt. Það sem honum svipaði
mest til fyrirrennara síns í var það, að
hann batt mikla tryggð við börn þau,
sem hann ólst upp með og varð þeim
mikill og fylgispakur leikfélagi.
En hann hafði löst, sem kostaði
hann lífið miklu fyrr en skyldi. Hann
sótti á að elta bíla og að lokum lenti
hann undir bíl og beið bana. Hann var
mikið tregaður, þó ekki tækist að
gráta hann úr Helju.
Díli
Þegar Sambó var allur, þótti þörf
á að eignast hund í hans stað. Síðla
vetrar bauðst mér hvolpur hjá Óskari
Stefánssyni í Breiðuvík. Óskar var á
sinni tíð þekktur dýravinur og var
öðrum skyggnari á hug og háttu
þeirra dýra, sem hann hafði undir
höndum. Fjölmargt skrifaði hann um
dýrin sín og fleiri dýr, sem orðið höfðu
á vegi hans.
Mikið orð fór af vitsmunum móður
hvolpsins, en eitthvað var á huldu um
það hvernig henni hefði tekist maka-
valið. Hvolpinn sótti ég út í Breiðuvík
og tók með í ferðinni bróður hans,
sem fór á annan bæ í sveitinni.
Hvolpurinn var dálítið stálpaður þeg-
ar við fengum hann og var hann hinn
státnasti frá hinu fyrsta í nýju heim-
kynnunum. Hann óx ört og var strax
ljóst að hann mundi verða all stór-
vaxinn.
Hér eignuðumst við enn hund, sem
um fátt líktist fyrirrennurum sínum.
Þó var hann að líkamsbyggingu ekki
óáþekkur Sambó og bar sig líkt og
hann. En liturinn var allur annar. í
aðalatriðum var hann hvítur á belg-
inn, en alsettur óreglulegum, gráum
dílum. Hvít rönd var framan á höfði
hans frá enni og niður að trýni, en
hvítur hringur umhverfis það. Hlaut
hvolpurinn nafn af lit sínum og var
kallaður Díli. Það átti hann sameig-
inlegt með hinum hundunum, sem við
höfðum átt, að hann hændist brátt að
börnunum, einkum þeim yngstu og
varð þeim bæði leikfélagi og hjálpar-
hella.
Hann var svo ungur, meðan fé var
heimavið um vorið, að hann komst þá
lítið í kynni við það. En hann vildi
fljótlega vera hjálplegur við kúarekst-
urinn og það var furða hvað kýrnar
báru mikla virðingu fyrir þessum
hnoðra. Ef til vill hefur þetta uppeldi
valdið því, að Díli varð aldrei veru-
lega mikill fjárhundur, en kunni vel til
kúasmölunar.
Einhvern veginn atvikaðist það svo,
að Díli lenti meir í æfintýrum en aðrir
hundar, sem við höfðum átt. Þó var
ekki því um að kenna, að hann væri
meiri glaumgosi en vænta mátti hundi
með óskert eðli, heldur voru æfintýri
hans af öðrum toga.
Einhverju sinni að vetrarlagi elti
hann son okkar, sem fór á skíðum
niður í Aðaldal. Þessa ferð fór hann í
óleyfi, þar sem hann hafði verið lok-
aður inni, en rann í slóðina, þegar
hann slapp út. Þegar niður í Aðaldal
kom hélt sonur okkar ferðinni áfram í
bíl, en treysti því að Díli færi heim,
þegar hann yrði viðskila við hann,
enda var hann þá fullharðnaður. En
dagarnir liðu og Díli kom ekki heim
og mikil eftirgrennslan í nálægum
sveitum bar engan árangur.
Það mun hafa liðið nær því hálfur
mánuður svo að ekkert spurðist til
Díla, þrátt fyrir stöðuga eftirgrennsl-
an og vorum við orðin úrkula vonar
um það, að hann ætti afturkvæmt.
Bárust þá fréttir af því, að hundur
með einkennum hans hefði sést í Mý-
vatnssveit og það síðasta, sem vitað
var um hann var það, að hann hefði
elt pilt frá Hofsstöðum í Mývatns-
sveit. Var nú brugðið við og haft
samband við Hofsstaði og fékkst sú
vitneskja, að hundur með þeim ein-
kennum, sem lýst var væri búinn að
vera þar í nokkra daga. Hefði hann elt
heimamann þangað og sýndi ekki á
sér fararsnið, enda mun hann ekki
hafa verið látinn finna til þess, að
hann væri óvelkominn. Brugðum við
nú við og vitjuðum hundsins og tók
hann okkur fagnandi. En það sá á að
hann hefði fengið góða aðhlynningu,
því hann var alls ekki illa útlítandi,
þrátt fyrir þann mikla hrakning, sem
hann hafði orðið fyrir. Það bendir á
innsæi Díla, að hann skyldi einmitt
fylgja þessum pilti heim, þvi ekki hafa
allir mætur á flækingshundum eða
skjóta yfir þá skjólshúsi, en augljóst
var að gestrisnin á Hofsstöðum hafði
ekki brugðist honum.
Enn hefur engin skýring fengist á
því hvað olli villu Díla, en helst hef ég
hallast að því, að þegar hann kom að
vegamótum, hafi hann séð til bíls, sem
ók í suður átt og elt hann.
Eitt sinn, þegar ég var á heimleið
frá Húsavík, mætti ég bíl, sem gaf mér
merki um að nema staðar. Þegar bíl-
stjórinn kom út úr bíl sínum sá ég að
honum var brugðið og var ég því við-
búinn válegum tíðindum. Tilefni
stöðvunarinnar var það, að honum
hafði orðið á það óhapp að aka á
hundinn minn og taldi sér skylt að láta
mig vita um það. Það fyrsta sem ég
spurði hann um var það, hvort hann
hefði þá drepið hundinn hreinlega, en
256 Heimaerbezi