Heima er bezt - 01.02.1987, Side 14

Prestur bað Jón taka þær og kanna
fyrir sig hvort einhver þekkti.
Presturinn var orðinn fótaveikur og
var því feginn ef hann gat losnað við
að ganga mjög mikið. Jón fór og kom
aftur eftir drykklanga stund. Sagði
hann þetta vera Jón Bjarnason. Systir
hans þekkti brækurnar. Hún hafði
sjálf saumað þessa stafi. Veslings
stúlkan hafði tekið þetta nærri sér.
— Ekki vænti ég að þér væruð fá-
anlegur til að vaka hér þrjár næstu
nætur? spurði prestur.
Jón hugsaði sig um. Hann var ekki
hræddur við hina dauðu. Þeir gátu
verið verri sem lifðu. Jón varð sjálfur
var við svo margt að hann kippti sér
ekki upp við, þó hann sæi anda dáins
manns. En eitt var víst að ekki yrði
gott að fá mann til að vaka yfir líkun-
um. Jafnvel þeir sem snauðastir voru
fengust ekki til svoleiðis starfa, þó þeir
fengju krónur fyrir. Til þess voru þeir
of huglausir og hjátrúin var of sterk.
Það vantaði ekki að margar sögur
voru til af þeim sem létu lífið í sjó.
— Ég tek fimm krónur fyrir nótt-
ina.
Presturinn saup hveljur og strauk
skeggið.
— En góði Jón, fimm krónur eru
ógrynni fjár.
— Jæja, fáið þér þá einhvern ann-
an, eða vakið sjálfur. Ekki hafið þér
þá eina þessar nætur vænti ég.
— Þér skuluð fá þessar krónur
þegar þér eruð búinn að vaka.
— Nei, ég vil fá þær fyrirfram. Er-
uð þér búinn að gleyma sögunni um
hann Gvend, sem vakti yfir sjómann-
inum hér um árið. Ekki læt ég drepa
mig fyrir ekki neitt.
Presturinn gróf upp fimmtán krón-
ur og taldi þær á borðið við hliðina á
kertunum sem brunnu jafnt og þétt.
— Þér verðið þá að koma.
— Jón Guðmundsson í Dal svíkur
aldrei það sem hann lofar og tekur
ekki við greiðslu fyrir ekki neitt.
Jón gekk niður stigann, út úr kirkj-
unni og í átt til búðar Kristjáns. Þar
fór hann inn og slengdi fimmtán
krónum á borðið.
— Þetta er upp í skuldina.
Kristján kaupmaður var sjálfur
innan við borðið. Hann var á miðjum
aldri, grannvaxinn með arnarnef.
Smekklega var hann klæddur, enda
taldi hann sig til heldri manna. Hann
leit hvatskeytslega á Jón um leið og
hann kom.
— Hvað var það fyrir þig núna?
— Ég sagði að hér væru fimmtán
krónur upp í skuldina.
Kristján greip krónurnar og taldi
þær þrisvar áður en hann tók upp
skuldabókina og byrjaði að færa inn í
hana. Honum varð hugsað til þess
hvar í dauðanum Jón hefði fengið
þessa peninga. Betra hefði verið að
hann hefði ekki getað greitt. Þá hefði
hann orðið að koma með alla sína
mjólk til hans. Kristján kláraði að
færa inn í bókina og tók að telja pen-
ingana einu sinni enn. Það lá við að
hann tryði þessu ekki. Varla spruttu
peningar í Dal. Jón sagði:
— Jæja, kaffi fyrir það.
Það var glaður og hreykinn maður
sem gekk skömmu seinna leiðina
heim að Dal. Þetta hafði verið góð
dagsstund. En nú þyrfti hann að sinna
störfunum heima. Éf til vill gæti hann
lagt sig stund áður en hann færi á
fund hinna dauðu og vekti yfir þeim.
Hann hlakkaði til að koma heim með
klútinn handa konunni og kandísinn
handa krökkunum. Brennivínið ætl-
aði hann sjálfum sér er hann færi að
vaka. Ekki dygði að sofna á verðinum.
Jón Guðmundsson var vanur að gera
það sem hann ætlaði sér og gera það
vel.
— Ég ætla að fá höfuðklútinn
þama, 'A kg af kandís og brennivíns-
pela.
Kristján hnyklaði brýrnar.
— Þú ætlar bara að bæta við
skuldina strax aftur.
Kristján setti upp svip þess er vald-
ið hefur en tíndi samt umbeðna hluti
fram á borðið.
— Nei, ég ætla að borga þetta.
Jón dró upp krónurnar tvær frá
þeim Hannesi og Leifi. Kristján varð
enn meira undrandi á svipinn. Hann
var farinn að halda að Jón hefði
komist yfir nábrók. Hann reiknaði:
— Klútur 35 aurar, kandís 23 aur-
ar, brennivín 70 aurar, 72 aurar í af-
gang.
Krakkahópurinn kom hlaupandi á
móti honum er nær dró bænum. Þau
töluðu hvert í kapp við annað. Salóme
stóð í dyrunum. Hún var falleg þar
sem hún stóð, með hreina svuntu og
mikla hárið sitt vandlega greitt og
fléttað um höfuðið. Hún var sköruleg
kona þó smá væri vexti. Jóni hlýnaði
um hjartaræturnar. Það gátu allir séð
að hún var ekki kona einsömul, hún
Salóme hans. Hann hryllti við, er
hann hugsaði um hve hætt hún hafði
verið komin um morguninn. Það sá
töluvert á henni. Kviðurinn stóð út í
50 Heimaer bezt