Heima er bezt


Heima er bezt - 01.02.1987, Blaðsíða 15

Heima er bezt - 01.02.1987, Blaðsíða 15
loftið. Þama inni var að þroskast enn eitt barnið þeirra. Samt vann Salóme alltaf. Já, þau voru öll hraust svo var guði fyrir að þakka. Þegar leið að kvöldi gekk Jón sömu leið og um morguninn í átt að þorp- inu. Hann kveið því ekki að vaka. Hann hugsaði um glöðu andlitin sem höfðu fengið kandísmola og yndis- legu konuna hans sem ljómaði er hún setti upp nýja klútinn. Jón kom sér fyrir á stól við hlið lík- anna. Það var gott að sitja á hörðum stól, þá var engin hætta á að hann dottaði. Við og við er svefninn fór að gerast ágengur, stakk hann hendinni undir úlpuna og tók brennivínsfleyg- inn. Það var hrollkalt á kirkjuloftinu. Enn logaði á þremur kertum, en það voru ný kerti, hin voru útbrunnin. Ljósin blöktu, það var dragsúgur. Það var dauðaþögn og þorpið svaf. Það var Jón einn sem vakti. Hann sat hljóður og lét hugann reika. Honum fannst gaman að hugsa um það sem var liðið, um allar ánægjustundir þeirra Salóme. Örlögin höfðu ráðið er fundum þeirra bar saman. Jón lokaði augunum og sá það allt fyrir sér eins og það hafði gerst. Þá hafði einnig verið vor. Fólkið í norðlenska þorpinu hans hafði beðið spennt. Menn voru alltaf spenntir er skip voru á ferðinni. Skip, þau tákn- uðu eftirsóttan varning, ný andlit og fréttir úr öðrum byggðarlögum. Þá var líka eitthvað um að vera og menn þráðu ætíð tilbreytingu. Konurnar glöddust, þá kæmu ný efni í búðina og stundum var hægt að fara um borð og skipta á ullarpoka og léreftsdúk. Þetta skip var að koma að sunnan, það hafði siglt vesturfyrir og komið við á vestfirskum höfnum. Nýi presturinn var líka að koma og fólkið hafði safn- ast saman í fjörunni til að taka á móti honum. Þama voru samankomin, börn, gamalmenni og allt þar á milli. Þar hafði Jón verið. Þá hafði eitthvað skeð innra með honum, hann fékk vitrun. Það var heldur ekki í fyrsta skipti. Skipið var enn langt frá landi, svo ekki var hægt að greina andlit fólksins, en samt sáu þorpsbúar að farþegar stóðu við borðstokkinn og horfðu til lands. Jóni hafði fundist hann svo léttur og hann hafði hrópað: — Konuefnið mitt er um borð! Gamall frændi hans hafði staðið hjá honum. Hann sló létt á öxl Jóns og sagði: — Mæltu heill, frændi. Menn höfðu brosað að þessu. Þeir vissu að Jón var mjög berdreyminn og hafði sagt fyrir um óorðna hluti. Þeir mundu að hann hafði sagt fyrir um skipsskaða árið áður og beðið menn að fara hvergi. En þeir fóru og því fór sem fór. En það var önnur saga. Fólk trúði samt ekki að pilturinn gæti sagt til um hvort konuefnið hans væri um borð, það var einum of mikið af því góða. Skipið kom nær. Farþegarnir um borð voru af mörgum stéttum og alls- kyns manntegundir voru þarna sam- ankomnar. Þetta fólk átti ýmis mis- jöfn erindi i norðurlandið, en það stóð allt uppi á þiljum og horfði til lands, utan ein stúlka. Hún var í koju sinni og leið sáran. Þessi stúlka var á leið í annað kauptún, þar sem hún átti að fara í vist. En á leiðinni hafði hún fengið sárar tannkvalir og var þarna að heita viðþolslaus. Skipið létti akkerum. Þá kom skip- stjórinn að máli við stúlkuna og bað hana að fara í land á þessum stað og leita læknis. Það væri alsendis ófært að hún þyrfti að líða svona. Sagðist hann þekkja vel Friðrik lækni, er byggi á staðnum og yrði hann ekki lengi að kippa þessu í lag. Hann væri alvanur að taka úr tennur. Gæti hún svo komist landveg til þess staðar er hún ætlaði, því það væri ekki svo langt. Stúlkan féllst á þetta og var fegin að brátt tækju þessar kvalir enda. Þetta var Salóme. Jón mundi hve þakklátur hann var forlögunum er hún sagði honum frá öllu þessu. Hún hafði kviðið því að fara í land. Allt þetta fólk sem var að bíða eftir nýja prestinum sínum og svo kæmi hún með eins og hver annar auka- gemlingur. En hún þurfti engu að kvíða. Óðar en hún steig í land kom til hennar ungur maður og bauð henni alla aðstoð sína. Fór hann með hana til Friðriks læknis og kom hún þaðan út laus við tönnina. En Salóme hafði aldrei í vistina farið. Þau höfðu ekki skilið frá þessari stundu. En nú voru þau komin á hennar heimaslóðir og vegnaði vel. Klukkan sló þrjú og Jón hrökk upp úr hugsunum sínum. Annað líkið reis upp til hálfs og í því heyrðist óhugn- anlegt hljóð, sambland af ópi og ropa. Jón ýtti hinum látna i sömu skorður, síðan var allt hljótt. Jón hræddist ekki slík atvik. Hann þekkti þetta of vel til þess. Þetta skeði oft er menn voru ný- lega komnir úr sjó. Hann gat ekki út- skýrt þetta en samt fannst honum þetta ekki óeðlilegt. Oft var það líka að lífsmark leyndist með mönnum er höfðu í sjó farið. En það var þó ekki að þessu sinni. Þess var Jón fullviss, hann taldi sig geta sagt til um það. Kannski var það þessi meðfædda náðargáfa sem svo oft gerði vart við sig hjá honum. Þetta sem gerði honum kleift að sjá fyrir órðna hluti. í birtingu kom séra Sigurður og kallaði upp á loftið til Jóns. Fegins- svipur kom á andlit prestsins er Jón kom niður stigann og hann sá að ekkert amaði að honum. Fyrsta vakan var liðin. Jón hélt heim á leið. Nýr dagur var að byrja með skyldum sínum. Heima beið fjölskyldan, kýrnar sem þurfti að mjólka og konur með andlit upp- máluð af eymd og báðu um mjólk. Endir. Heima er bezt 51

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.